نیّر تبریزی؛ حافظ عاشورایی

منظومه آتشکده، وقتی «شعر» قربانی «مرثیه» نشود

چون سحرگه چهره ی صبح سپید ،        شد زپشت خیمه ی نیلی پدید

آسمان گفتی گریبان کرده چاک ،           در فراق آفتابی تابناک

خور زمشرق سر برهنه شد برون ،       چون سر یحیی میان تشت خون

پس ندا آمد که ای خیل اله ،                 هین برون تازید سوی رزمگاه

بر رکاب پایمردی پا زنید ،                  خویش را مستانه بر دریا زنید

هین برون تازید ای مستان عشق ،        باده می جوشد به تاکستان عشق

جرعه ای زان باده ی بی غش زنید ،     خود سمندر وار بر آتش زنید

هین برون تازید ای شیران جنگ ،        عرصه را بر روبهان دارید تنگ

ایها اللب تشنگان آب میغ ،                  آب حیوان می رود از جوی تیغ

ناگهان «کافرنهاد»ی از کمین ،                      کرد با تیغش جدا دست از یمین

گفت:هان ای دست رفتی؟...شاد رو! ،              خوش برستی از گرو... آزاد رو!

لیک از یک دست بر ناید صدا ،                      باش کاید دست دیگر از قفا

لاابالی نیست دست افشانی ام ،                      جعفر طیار را من ثانی ام

...

چون دو دست افتاده دید آن محتشم ،               گفت:دستا! رو که من بی تو خوشم

خصم اگر بردت زمن گو بازدار ،                    مرغ دست آموز را با پر چه کار؟

شهپر طاووس اگر پرکنده شد ،                      نام زیباییش زان پر زنده شد

اندر آن کویی که آن دلبر دروست ،                عاشق بی دست و پا دارند دوست

باز ده ای دست هین دستم به دست ،              تا به هم شوییم دست از هر چه هست

لآلی منظومه: اوج رندی شاعر

چون کرد خور، زتوسن زرین، تهی رکاب ،         افتاد در ثوابت و سیاره انقلاب

غارتگران شام به یغما گشود دست ،                  بگسیخت از سرادق زرتار خور طناب

کرد از مجره چاک، فلک پرده ی شکیب ،           بارید از ستاره به رخساره خون ، خضاب

کردند سر زپرده برون دختران نعش ،                با گیسوی بریده سراسیمه بی نقاب

 دیوان غزلیات

دربردارندۀ غزلیات، رباعیات، مفردات، ساقی‌نامه و سه قصیدۀ عربی اوست. آنچه در غزلیات وی شگفت‌انگیز است این است که وی غالب غزل‌های خود را با ذکر تخلص «نیّر» و کلمۀ پادشاه و شهنشاه و تاجدار به پایان برده و پس از بیت تخلص، همان کلمۀ شاه یا جهاندار را تفسیر کرده و از شاه ولایت علی (ع) یا اولاد اطهر آن حضرت به گونه‌ای بسیار زیبا و هنرمندانه نام برده است.

تمام این مجموعه ابتدا به دست حاج میرزا علی اکبر عماد مدون شده و بعد در سال 1347 شمسی با مقدمه و حواشی حاج میرزا عبدالرسول احقاقی چاپ شده است و دارای حدود پنج‌هزار بیت است.