پس از وقوع قیام کربلا و شهادت و اسارت مظلومانه اهل بیت پیامبر(ص) توسط پست ترین و شقی ترین افراد، هر انسان آزاده ای دچار انزجار و برائت نسبت به قاتلین امام حسین (ع) می شود، آنان را مورد لعن و نفرین قرار داده و بدترین فرجام را برایشان آرزو می کند.
طبق نقل بعضی از مقاتل، سرنوشت شوم قاتلین و معاندین امام و اهل بیت ایشان به قرار زیر است:
اخنس (لعنة الله علیه)
وی عمامه حضرت را به یغما برد، هنگامی که آن را بر سر نهاد دیوانه گشت.
اسحاق بن حوبه حضری (لعنة الله علیه)
پیراهن حضرت را از تن مبارک درآورده و پوشید، وی مبتلا به بیماری پیسی شد و همه موهای بدنش ریخت.
بجدل بن سلیم کلبی (لعنة الله علیه)
وی که با بریدن انگشت امام حسین(علیه السلام)، انگشتر ایشان را ربود، به دستور مختار دست و پایش را قطع نموده و رهایش کردند، آنقدر در خون خود غلتید و دست و پا زد تا به درک واصل شد.
شمر (لعنة الله علیه)
پس از قیام مختار وی از کوفه بیرون رفت و جمعی از سپاهیان به سر کرده ابوعمره به جنگ او رفتند، شمر در این نبرد کشته شد و تن او را پیش سگان انداختند.
عمر سعد (لعنة الله علیه)
عمر سعد در پنج سالی که پس از جریان عاشورا زنده بود روز خوشی ندید و مرگ او طبق نفرین امام به صورت ذبح، آن هم درون خانه و در میان رختخواب گرددید. ذلت و بدبختی او بلافاصله پس از جریان عاشورا شروع شد، او هم مورد خشم ابن زیاد قرار گرفت و هم مورد نفرت عموم مردم کوفه، هر وقت به مسجد می رفت مردم از وی کناره می گرفتند و هر وقت ازکوچه و بازار عبور می کرد، مرد و زن و کوچک و بزرگ آن او را سب و لعن می نمودند و می گفتند: هذا قاتل الحسین.
حكیم بن طفیل (لعنة الله علیه)
او اولین كسی بود كه به سوی امام حسین (علیه السلام) تیر اندازی كرد. او قاتل حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) بود و لباس و اسلحه ی حضرت را به غارت برد. دیگر جنایت او تازیدن اسب بر پیكر مطهر امام حسین (علیه السلام) می باشد.
عبید الله بن كامل از فرماندهان سپاه مختار او را دستگیر كرده او را برهنه كردند و دست بسته در كنار دیوار نگاه داشتند و آنقدر تیر بر او زدند تا بمرد سپس سر او را به نزد مختار بردند.
عبیدالله بن زیاد (لعنة الله علیه)
چهره سفاک و حاکم کوفه و مسئول همه جنایاتی که در کربلا که نسبت به امام حسین (علیه السلام) و یاران و اهل بیت او روا داشتند.
وی به دست ابراهیم بن مالك اشتر كشته شد و بعد از جدا كردن سرش و فرستادن آن برای مختار، بدنش را سوزاندند.
سنان بن انس (لعنة الله علیه)
در روز عاشورا به گلوی امام حسین (علیه السلام) شمشیر زد و در این حال می گفت: سوگند به خدا من سر تو را جدا کنم با اینکه می دانم تو پسر رسول خدا و از نظر پدر و مادر، بهترین انسان روی زمین هستی.
به دستور مختار سر انگشتانش را بریده و سپس دستها و پاهایش را قطع کردند و او را در میان دیگ جوشان انداختند تا به هلاکت رسید.
خولی بن یزید اصبحی (لعنة الله علیه)
از چهره های بسیار كثیف و از عمال سر سپرده حكومت بنی امیه و از فرماندهان سپاه یزید در كربلا بود. او كشنده عبدالله بن علی و عثمان بن علی می باشد و در غروب عاشورا با تمام افتخار سر مبارك امام حسین (علیه السلام) را به كوفه برد. او پس از شهادت امام حسین (علیه السلام) به غارت خیمه ها پرداخت. خولی پس از غارت خیمه ها به همراه شمر و سنان و ده نفر دیگر اسب بر بدن مطهر شهدا و امام حسین (علیه السلام) تازاندند.
ابوعمره فرمانده مختار خانه خولی را محاصره كرد. او خود را در چاه مستراح مخفی كرده بود. زن او كه كینه بسیاری از او داشت، محل اختفای او را نشان داد. مختار دستور داد دست و پاهایش را بریدند و جسدش را نیز سوزاندند تا اینكه به خاكستر تبدیل شد.
حصین بن نُمَیر(لعنة الله علیه)
او فرمانده نیروهای نظامی عبیداله بن زیاد در كوفه بود. هنگامیكه در ظهر عاشورا امام حسین (علیه السلام) به نماز ایستاد حصین فریاد زد ای حسین هر قدر كه می خواهی نماز بگزار خدا نماز تو را قبول نمی كند. او كشنده حبیب بن مظاهر است.
در نبرد سپاه شام با سپاه مختار به هلاكت رسید. مختار سر او را به همراه سر عبید الله بن زیاد و برخی دیگر از سران سپاه ابن زیاد برای محمد بن حنفیه فرستاد.
افراد دیگری هم كه در حادثه عاشورا حضور داشتند و نسبت به اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و اهل بیت آن حضرت ظلم و ستمی روا داشته بودند، به دست مختار ثقفی به سزای خود رسیدند.
منابع مورد استفاده:
۱- لهوف، سید بن طاووس
۲- نفس المهموم، شیخ عباس قمی،ترجمه علی نظری منفرد.
منبع:
