منتخب سخنان امام علی علیه السلام از نهج البلاغه (2) (+پوستر)
۱۱ آبان ۱۳۹۵ 0 معارفعبرت بگیر !
امام علی «علیه السلام»
از قرار گرفتن در منازل آنان كه پيش از شما بودند و از دنيا رفتند، و از جدا شدن از نزديكترين برادرانتان (به سبب مرگ) عبرت بگيريد .(نهج البلاغة، خطبه 116)
دنیا جایگاه تغییر
امام علی «علیه السلام»
از جمله نمونه هاى تغيير وضع دنيا اين كه: آن كس كه روزى مورد ترحم مردم بود، روز ديگر مورد غبطه واقع مى شود، و آن كه مورد غبطه بود، مورد ترحم قرار مى گيرد. (نهج البلاغه ، خطبه 113)
حکایت عالم بی عمل
امام علی «علیه السلام»
عالمى كه به غير علمش عمل كند همچون نادانى است سرگردان كه از جهلش به هوش نيايد، بلكه حجت حق بر او عظيمتر، و اندوهش دائمتر، و نزد خدا بيش از همه سزاوار ملامت است.(نهج البلاغه، خطبه109)
حکمت نزد ما اهل بیت است
امام علی «علیه السلام»
به خدا سوگند كه تبليغ احكام الهى، و تحقق بخشيدن وعده ها (ى حق)، و همه كلمات به من تعليم داده شده. ابواب حكمت و روشنى امر نزد ما اهل بيت است. (نهج البلاغة، خطبه 119)
شهادت گرامی ترین مرگ ها
امام علی «علیه السلام»
گرامىترين مرگ ها شهادت است. قسم به آن كه جان فرزند ابو طالب در اختيار اوست هزار ضربه شمشير بر من آسانتر است تا مرگ در بستر در غير طاعت خدا (نهج البلاغة ، خطبه 122)
دو گروه گمراه
امام علی «علیه السلام»
به زودى دو دسته در باره من به هلاكت مىافتند: يكى محبّى كه در محبت افراط كند و افراطش او را به راه ناحق برد، و ديگرى دشمنى كه تجاوز از حد كند و دشمنى بىحدّش او را به غير راه حق برد(نهج البلاغة ، خطبه 127)
جدائی موجب افتادن در دام شیطان
امام علی «علیه السلام»
ملازم راه وسط ( اعتدال ) باشيد و با اكثريت همراه شويد، كه دست خدا بر سر جماعت است، و از تفرقه و جدايى بپرهيزيد، كه يكسو شده از مردم بهره شيطان است، چنان كه گوسپند دور مانده از گله نصيب گرگ است. (نهج البلاغة ، خطبه 127)
پیامبر اسلام (ص) پیشوای اهل تقوا
امام علی «علیه السلام»
خداوند پيامبر را دعوت كننده به سوى حق، و گواه بر خلق فرستاد. پیامبر اسلام نیز بدون سستى و تقصير تمام احكام پروردگارش را به مردم رساند، و بدون ضعف و عذر تراشى با دشمنان خدا جنگيد. وى پيشواى اهل تقوا، و ديده اهل هدايت بود. (نهج البلاغة ، خطبه 115)
الحذر از کید شیطان !
امام علی «علیه السلام»
بدون شك شيطان راه هاى خود را براى شما هموار مىكند، و مىخواهد گره هاى محكم دينتان را از پى هم باز كند، و به جاى اتفاق، پراكندگى ايجاد نمايد، و از پراكندگى فتنه به پا كند، از وساوس و افساد او روى بگردانيد، و از آنان كه پند و خير خواهى به شما هديه مىدهند پذيرش داشته باشيد، و آن را محكم بر خود ببنديد. (نهج البلاغة ، خطبه 120)
روشن ترین راه
امام علی «علیه السلام»
بدانيد كه قوانين دين يكى است، و راه هاى آن راست و روشن است، كسى كه آن را پيش گيرد به حق رسد و غنيمت برد، و هر كه از آن باز ايستد گمراه گردد و پشيمان شود. عمل كنيد براى روزى كه ذخيره ها براىآن اندوخته شود، و پنهان ها در آن آشكار گردد(نهج البلاغة ، خطبه 119)
اثر تقوا بر اولیاء الهی
امام علی «علیه السلام»
بندگان خدا، تقواى الهى اولياء خدا را از دچار شدن به حرام ها باز داشت، و دل هايشان را ملازم ترس از خدا كرد، تا جايى كه آنان را به شب زنده دارى واداشت، و در گرماى روز موفق به روزه نمود،پس راحتى فردا را با سختى امروز، و سيراب شدن فردا را با تشنگى امروز به دست آوردند، مرگ را نزديك دانستند پس به انجام عمل شتافتند، و آرزو را تكذيب كردند پس مرگ را در نظر آوردند(نهج البلاغة، خطبه 113)
پرهیز از تبذیر و اسراف
امام علی «علیه السلام»
بدانيد كه پرداخت مال در غير موردش تبذير و اسراف است، و اين كار شخص را در دنيا سر بلندى مىدهد ولى در آخرت موجب سر شكستگى است، او را در ديده مردم با ارزش اما نزد خداوند خوار مىكند. كسى مالش را در برنامه غير حق و نزد غير مستحق صرف نكرد مگر اينكه خداوند او را از سپاسگزارى همان مردم محروم كرد، و محبّتشان متوجه غير او گشت، و اگر روزى قدمش بلغزد و به يارى آنان نيازمند شود همان مردم بدترين دوست و پستترين رفيق خواهند بود(نهج البلاغة، خطبه 126)
به دنیا اعتمادی نیست !
امام علی «علیه السلام»
بسا كس كه به دنيا اعتماد كرد و به ناگاه مزه ناگوارى را به او چشاند، و بسا صاحب اطمينان به دنيا كه ناگهان او را به خاك و خون در انداخت. چه بسيار مقام دارى كه دنيا او را كوچك ساخت، و آلوده به كبر و نخوتى كه دنيا او را به ذلّت كشيد. سلطنتش دست به دست مىگردد، عيشش تيره، خوشيش ناگوار، شيرينش تلخ، طعامش سم، و طنابش پوسيده است. زندهاش در معرض مرگ، و تندرستش در مسير بيمارى است. حكومتش بر باد، عزيزش مغلوب، صاحب ثروت فراوانش منكوب، و همسايهاش در معرض غارت است(نهج البلاغة، خطبه 110)
شیرینی در کنار تلخی
امام علی «علیه السلام»
احدى از دنيا شادمان نشد مگر اينكه گريه و اندوه را به دنبالش فرستاد، به كسى روى خوش نشان نداد مگر اينكه با سختى و ناراحتى به او پشت كرد . باران راحتى بر كسى نباريد مگر اينكه با رگبارى از بلا به او هجوم كرد.
شايسته است كه چون در روز روشن يار كسى شود به وقت شب به صورت ناشناس رخ نمايد. اگر جانبى از آن شيرين باشد جانب ديگرش تلخ است. كسى از خوشىاش برخوردار نشد مگر اينكه از بلاهايش رنج و سختى دید، شبى در امن و راحت در آن به سر نبرد مگر اينكه صبح بر بال خوف و ترس آن نشست(نهج البلاغة، خطبه 110)
حقیقت دنیا
امام علی «علیه السلام»
دنیا شيرين و سر سبز مىنمايد، پوشيده به شهوات است، و خود را با نقد بودنش محبوب كرده، با موجودى اندكش، جلب نظر مىكند، خود را با آرزوها آرايش داده، و با زيور غرور آراسته كرده، شاديش دوام ندارد، و از درد و اندوهش امانى نيست، در شدت فريبندگى و زيانبارى، و دائم در تغيير و زوال پذيرى است، فنا شونده و نابود شدنى است، شكمبارهاى هلاك كننده است، آن گاه كه آرزوى دنيا پرستان و مردمان دلبسته به آن در باره آن به نهايت رسد(نهج البلاغة، خطبه 110)
شما را چه شده ؟!
امام علی «علیه السلام»
شما را چه شده كه به اندكى از دنيا كه به دست مىآوريد شاد مىشويد، و به بسيارى از آخرت كه از دست مىدهيد غصهدار نمىگرديد؟! چون اندكى از دنيا از دستتان برود شما را پريشان مىكند، تا جايى كه آثار پريشانى در چهره شما آشكار مىگردد و در برابر آنچه از دستتان رفته بيتابى مىكنيد، و گويى دنيا جاى اقامت هميشگى شماست، و گويى متاع آن براى شما دائمى است!چيزى شما را از گفتن عيب برادر خود به صورت روياروى باز نمىدارد جز ترس از اينكه او هم به مانند آن عيب را براى شما بگويد. در ترك آخرت و محبّت به دنيا با هم خالصانه دوستى مىورزيد، و دين هر يك از شما بازيچه زبان اوست(نهج البلاغة ، خطبه 112)
اگر می دانستید......
امام علی «علیه السلام»
آنچه را كه من مىدانم اگر شما مىدانستيد سر به بيابان گذاشته، بر كرده هايتان مى گريستيد، و همچون زنان داغديده بر سر و سينه مى كوبيديد، و اموال خود را بدون نگهبان و سر پرست رها مى كرديد، و هر كس در بند خود مى شد و به ديگران توجه نمى كرد. ولى تذكّراتى كه به شما داده اند فراموش كرده ايد، و نسبت به آنچه شما را ترسانده اند خود را ايمن مى دانيد، پس رأى شما سرگشته، و كارتان بىسر و سامان شده است.(نهج البلاغة ، خطبه 115)
دنیا سبب عبرت
امام علی «علیه السلام»
دنيا سراى فنا و رنج و تغيير و جاى عبرت است. از اسباب فنايش اين كه كمانش را كشيده، نه تيرش به خطا مىرود، و نه زخم هايش علاج مى گردد. زنده را هدف تير مرگ مى سازد، سالم را به بيمارى مبتلا مى كند، و نجات يافته را به هلاكت مى اندازد. خورنده اى است كه سير نمى شود، و نوشنده اى است كه سيراب نمى گردد. و از رنج هاى دنيا اين كه: شخص جمع مى نمايد چيزى را كه نمى خورد، و خانه اى مى سازد كه در آن ساكن نمى شود، آن گاه به سوى خدا مى رود بدون آنكه مالى بردارد، و ساختمانى همراه ببرد. (نهج البلاغة ، خطبه 113)
اینگونه بخواهیم !(دعای به هنگام قحطی)
امام علی «علیه السلام»
بار خدايا، كوه هاى ما از بىآبى شكافته، زمين ما را غبار گرفته، چهارپايان ما به شدّت تشنهاند، و در آغل هاى خود سرگشته، و چون مادران فرزند مرده ناله مىكنند، و از رفت و آمد به چراگاهها و ميل به آب گاه هاى خود ملول و خستهاند. خداوندا، به ناله گوسپندان، و به فرياد شتران رحم كن. الها، به سرگردانى چهارپايان در گذرگاهها، و فرياد آنان در خوابگاهشان ترحّم فرما.خداوندا، وقتى به سوى تو بيرون آمديم كه سال هاى قحطى و خشكسالى به ما رو آورده، و ابرهاى باران دار به ما پشت كرده، و تو اميد هر غم زدهاى، و بر آورنده حاجت هر حاجتمند. در اين زمان كه مردم ما نا اميدند، و ابرها باران ندادهاند، و چرندگان از بين رفتهاند،از تو مىخواهيم كه ما را به اعمال زشتمان مؤاخذه نكنى، و به گناهانمان نگيرى. الهى، با ابر پرباران، و بهار پر آب، و گياه شاداب سفره رحمتت را بر ما بگستران، از باران دانه درشت خود كه زمين مرده را به آن زنده كنى، و آنچه را از بين رفته به ما برگردانى بر ما بباران. (نهج البلاغة ، خطبه 114)
دعای به هنگام قحطی
امام علی «علیه السلام»
خداوندا، از تو آبى مىخواهم كه به وسيله آن زمينهاى بلند ما پرگياه شود، و در زمينهاى پست ما جارى گردد، و اطراف و نواحى ما به فراخ سالى رسند، ميوههاى ما فراوان گردند، و چهار پايان ما زندگى خوشى يابند، و خيرش به مردم دور از دسترس ما رسد، و جاهايى كه هميشه گرم و سوزان است از آن استفاده كنند، از بركات گسترده و عطاى بىشمارت كه بر جنبندگان نيازمند، و وحشىهاى رها شده در بيابان مىفرستى. و بر ما بارانى درشت و بىوقفه فرست،بارانى كه دانههايش يكديگر را برانند، و به شدّت به هم برخورد كنند، نه رعد و برقى بى باران، و نه ابرى بى نتيجه، و نه ابرهاى سپيد پراكنده، و نه قطره هاى ريز همراه با باد سرد، بلكه بارانى كه قحطى زدگان از آن به نعمت بسيار رسند، و از بركت آن باران گرفتاران به خشكسالى زنده شوند، كه تويى آن خداوندى كه پس از نوميدى مردم باران فرستى، و رحمتت را بر همه گسترش دهى، و تويى سرپرست ستوده خصال. (نهج البلاغة ، خطبه 114)
دانلود:
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
