گزیده ای از قصیده علامه حایری مازندرانی در منقبت امام صادق علیه السلام

خواهی اگر تو کشف حقایق را

برتر ز عرش زن تو سرادق را

جان را مجرد از من و ما بنما

بگسل ز خویش جمله علایق را

کانجا نمی خرند ز فکرتها

جز نقد پاک و سکۀ لایق را

بی عشق رو میار بدان خرگاه

ره نی درآن بجز دل عاشق را

ره نیس تدر محوطه خوبان

نیات زشت و سیرت فاسق را

وانانکه رزق منعمشان بر لب

کفران کنند روزی رازق را

وابلیس سیرتان کهن دلقان

بیهوده کرده سنگین عاتق را

وان ماسحان چکمه زجلد سک

کزپنجه داده آب مرافق را

بی لفظ (من)(الی) نه نهایت راست

ادراک نیست نابح و ناهق را

وان دیو سیرتان که تو می بینی

از خائن و ستمگر و سارق را

وان قاضیان جور که طاغوتند

وان قاسطان و ناکث و مارق را

وان گرگ باطنان بظاهر میش

بدریده بی گناه خلایق را

و آنانکه از طعام و خوراک شرق

پر کرده بهر غرب جوالق را

تغییر داده دین محمد را

تأویل کرده مصحف خالق را

معدوم کرده اول و آخر را

مهدوم کرده لاحق و سابق را

کوچک شمرده حق بزرگان را

انکار کرده جمله سوابق را

در هم شکسته وارد و صادررا

وازهم گسسته سابق و لاحق را

آیات و بینات نهان کرده

هم جمله معجزات و خوارق را

مرد خدای را زخود رانده

بروی گزیده مرد منافق را

هر خارره که یافته پرورده

وازبن فکنده نخلۀ باسق را

خالی نموده منطقۀ تعلیم

پر کرده از ضلال مناطق را

بر جای نشر علم بگسترده

نیرنگ و شعر ذات و مخارق را

تقلید کرده قوم مغارب را

تنقید کرده اهل مشارق را

حسن الختام صالح صلوات است

بی حد تو را و حضرت صادق را