شعر سردار عطش

آیینه، اشک کودکان، قران، علی اصغر

ای مشک، در سینه نمی گنجد دلم دیگر

باید که برخیزد بتازد علقمه تنشه است

این غیرت آتش نفس، عباس آب آور

ای نخل های شعله ور! آیا نمی بینید

گل های باغ عشق را پژمرده و پرپر؟

ای نخل های شعله ور! ای کاش می دیدید

برق شگفت اشک را در چشم یک خواهر

ای نخل های شعله ور! امید باید داشت

یک «یا حسین تشنه» تا آب است ره یکسر

ای نخل های شعله ور! این علقمه است انگار

قربان رمز نام تو ای زاده حیدر

نام نجیب ات رمز زیبای اجابت بود

این علقمه است آری که پا نشناخته از سر

بر سم اسب باوفایم چهره می ساید

آرام و رام وایستاده، خوب و فرمانبر

این آب چه سرد و گوارا می نماید هان

جان می دهد یک جرعه اش این زندگی آور

یک مشت آب نازنین، لب های تفتیده

یک لحظه، یک تردید، می پاشد به جان اخگر

لب تشنه گل های معطر، در خیام خویش

لب تشنه فرزندان پاک زاده کوثر

می ریخت آب از چار انگشتش به روی آب

انگار می زد آب، با دست خودش بر سر

با مشک پر برگشت سردار عطش آب

در جلوه آمد «لافتی» یک مرتبه دیگر