سالروز ازدواج پیامبر اسلام (ص) و حضرت خدیجه (س)

همسر محمد(ص) و مادر فاطمه هرکسی نمی تواند باشد. باید بانویی باشد که نگاهش آرامبخش جان رسول الله بشود. باید "طاهره ای" باشد که ظرف وجود «سیده نساء العالمین» بشود. باید مثل خدیجه ای باشد که پیش از هر کس ایمان بیاورد و دار و ندارش را به پای نهال اسلام بریزد.

امروز به گواهی تاریخ سالروز آن اتفاق مبارک است. وقتی که نگاه پر مهر خدیجه و محمد(ص) به هم دوخته می شود. مهری بی پایان که هرگز از قلب رسول الله(ص) بیرون نرفت حتی سالیان سال پس از رحلت خدیجه (س). نقل است که رسول خدا (ص) تا پایان عمر همواره از خدیجه (س) به نیکی یاد می نمود و به حق، خدیجه (س) شایسته چنین محبتی بود.

پیامبر (ص) در وصفش فرمود: «خدا شاهد است خدیجه زنی بود که چون همه از من رومی‌‌گردانیدند، او به من روی می‌‌کرد؛ و چون همه از من می‌‌گریختند، به من محبت و مهربانی می‌‌کرد؛ و چون همه دعوت مرا تکذیب می‌‌کردند، به من ایمان می‌‌آورد و مرا تصدیق می‌‌کرد. در مشکلات زندگی مرا یاری می‌‌داد و با مال خود کمک می‌‌کرد و غم از دلم می‌‌زدود»[1]

ای مهربان خانه خریدار آه من

بعد از خدا و بعد علی تکیه گاه من

مختص پاکی تو شده ام مؤمنین

باشد سلام خالق سبحان گواه من

روزی ملیکه ی همه شهر بوده ای

ان روزها که یک تنه بودی سپاه من

ای هم نماز مخلص من قبل بعثتم

ایمان تو امید جهان سیاه من

وقتی نگاه مکه پر از تیغ کینه بود

لبخند مهربان تو میشد پناه من

ای مؤمنه ترین خدا در حیات کفر

دارایی تو روشنی تیره راه من