پایان یک انسان

پروردگار عالم انسان را گل سر سبد خلقت قرار داد و او را برای بندگی خودش برگزید. او انسان را به سرمایه ای مجهز نمود تا تجارتش را آغاز کند. خدا را بندگی کند و خداوند بر سرمایه اش بیفزاید و او تجارتش را گسترش دهد. آن سرمایه "قلب" انسان است. انسان با چشم و گوش دل حقایق عالم را می بیند, می شنود و می فهمد. با همین سرمایه است که انسان پروردگار خویش را می بیند و ندای او را می شنود و سر تسلیم بر آستان او می ساید.

تاجران خوب می دانند سرمایه ای که در گوشه ای رها شود یا در تجارتی بی فایده مصرف شود  از دست می رود. انسان نیز سرمایه خود را اگر در راهی غیر از بندگی خدا مصرف نماید می بازد.

(إِنَّ الْإِنْسانَ لَفي‏ خُسْرٍ. إِلاَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ ... )(عصر/2و3)

كه انسانها همه در زيانند؛ مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند 

آری بر انسان روزگاری می گذرد و غافلانه در آبادی دنیای خود می کوشد و زمانی که ندای قلبش او را به پروردگار خود می خواند بی توجه از آن روی میگرداند سپس قلب خود را با پرده عصیان می پوشاند. چنین است که خداوند مهر نافهمی بر قلبش می نهد. دیگر صدای مزاحمی در مسیر انحراف خود نخواهد داشت 

ذلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى الْآخِرَةِ وَ أَنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرينَ. أُولئِكَ الَّذينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ وَ سَمْعِهِمْ وَ أَبْصارِهِمْ وَ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ (نحل/108)

اين بخاطر آن است كه آنان زندگى پست (دنيا) را بر آخرت ترجيح دادند؛ و (به سبب) آنكه خدا گروه كافران را راهنمايى نمى‏كند. آنان كسانى هستند كه خدا بر دل‏هايشان و گوش آنان و چشمانشان مُهر نهاده؛ و آنان فقط غافلند.

و این است پایان یک انسان.    

نویسنده: سید مهدی خدایی