دوستی با خدا

1ـ اسباب دوستي با خدا

الف . رحمت خداوند

ب. شناخت خداوند

ج) دعا و نيايش 

داود در دعاهاي خود مي‏گفت: بارالها! من دوستي تو و دوستي آن كه دوستت دارد و كرداري كه مرا به دوستي‏ات مي‏رساند از تو درخواست مي‏كنم. بارالها! دوستي ات را نزدم محبوب‏تر از خودم و خانواده‏ام... قرار ده. 

بارالها! مرا از كساني قرار ده كه براي ديدنت جدّيت به خرج دادند و باز نماندند و راه به سوي تو را پيمودند و از آن منحرف نشدند و براي رسيدن به تو اعتماد كردند تا آن كه رسيدند. پس دلهايشان را از محبت خود سيراب ساختي و جان هايشان را به معرفت خويش، مأنوس كردي. 

بارالها! مرا از كساني قرار ده كه درختان شوق به تو در بوستان سينه‏هايشان آراسته شد و آتش محبتت، دل هايشان را بي‏قرار ساخت. پس آنان در آشيانه‏هاي انديشه‏ها جاي گرفته‏اند و در باغ‏هاي قرب و مكاشفه مي‏خرامند و از حوض‏هاي محبت، با جام‏هاي ملاطفت مي‏نوشند و به سرچشمه‏هاي صفا و يكرنگي وارد مي‏شوند.

2ـ نشانه‏ هاي دوستداران خدا

الف. خستگي براي خدا

قلب دوستدار خدا، خستگي براي خدا را بسيار دوست دارد و قلب بي‏خبر از ياد خدا آسايش را مي‏پسندد. 

خداوند تبارك و تعالي به داود(ع) وحي كرد: «چرا تنهايت مي‏بينم؟» گفت: «در راه تو از مردم بريده ‏ام و آنان از من بريده ‏اند» خداوند فرمود: «چرا خاموشت مي‏بينم؟» گفت: «ترس از تو خاموشم كرده است» خداوند فرمود: «چرا خسته‏ ات مي‏بينم؟» گفت: «محبتت خسته‏ ا م ساخته است».

ب) دوستي اهل بيت

ج) شب خيزي

اي پور عمران! دروغ مي‏گويد آن كه مي‏پندارد دوستم دارد و چون شب درآيد از من غفلت كند و بخوابد. مگر هر دوستداري، خلوت با محبوبش را دوست ندارد؟ اي پور عمران! اينك اين منم كه بر دوستانم برآمده‏ام و چون شب آنان را فروپوشد، ديده دلشان بگردد و كيفرم پيش چشمانشان پديدار شود و چنان با من سخن گويند كه گويي مرا مي‏بينند و چنان مرا مخاطب مي‏سازند كه گويي در حضورم هستند. اي پورعمران! از قلبت شكستگي، از بدنت افتادگي و از چشمانت اشك‏ها را در تاريكي شب، نثار من كن و مرا بخوان كه مرا نزديك و اجابت كننده خواهي يافت. 

3 ـ ديگران را به دوستي خدا تشويق نماييم