شعر ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها

مهى ز چرخ نبوّت چو مهر، جلوه نمود

كه پيش طلعت او مهر و ماه برد سجود

ستاره‏اى بدرخشيد ز آسمان عفاف

كه شد ز نور رخش خيره چشم چرخ كبود

چو بيست روز گذشت از جمادى الثّانى‏

بزد قدم ز عدم فاطمه (ع) به ملك وجود

به روز عيد سعيد ولادت زهرا (ع)  

ز لطف، حق درِ رحمت به روى خلق گشود

دميد صبح سعادت ز مشرق عصمت

‏  نمود جلوه چو زهرا (ع) به طالع مسعود

نمود زهره لب خود به خير مقدم باز 

 نواخت مشترى از شوق، چنگ و بربط ورود

به رقص آمده ناهيد زين شعف به سپهر

  به كف گرفته زحل تيغ بهر دفع حسود

فلك نموده نثار رهش كواكب را 

 مَلَك نموده به مجمر عبير و عنبر و عود

بباغ خُلد شده حوريان همه مسرور  

 چنانكه اهل زمين جمله خرّم و خشنود

براى تهنيت از عرش فوج فوج مَلَك‏  

گهى كنند نزول و گهى كنند صعود

زهى شرف كه بود دخت احمد مرسل‏ 

زهى جلال كه شد مظهر خداى ودود

محيط عصمت و عفّت شفيعه‏ى محشر 

سپهر رفعت و شوكت حبيبه‏ى معبود

اشارتى ز صفايش صفاى خُلد برين‏  

 كنايتى ز قيامش قيامت موعود

اگر اراده كند ز امر ايزد يكتا      

به يك اشاره نمايد دوصد جهان موجود

ز دخترى به جهان اين همه صفات نكو  

 كسى نديده جز از دُخت احمد محمود

بود كلام خدا از كلام او ظاهر      

بود صفات خدا از صفات او مشهود

غرض ز خلقت اشياست ذات او منظور  

جهان چو قلزم و او هست گوهر مقصود

تمام چشم شفاعت به سوى او دارند     

خليل و نوح و كليم و مسيح و آدم و هود

هواى جنّت و كوثر كجا به سر دارد 

 جبين به خاك رهش هر كه از دل و جان سود

محبّ او بود ايمن چو نوح از توفان 

خليل او بود آسوده ز آتش نمرود

به رُتبه‏اش بود اين بس كه خواجه «لولاك»  

هماره «امّ ابيها» به شأن او فرمود

به ذات او نبرد پى كسى كه از غفلت

اسير دام هوا هست و پاى بند قيود

كسى كه شد مُتمسّك به ذيل مرحمتش‏ 

بدون شبهه كه از خوف روز حشر آسود

چگونه مدحتش آرم كه همچو ذات احد

زده است خيمه برون ذاتش از جهات و حدود

ز بحر طبع گهربار «قدسى طوسى»   

به مدح و منقبت و وصفش اين چكامه سرود