شعر ولادت حضرت فاطمه سلام الله علیها

نوبهار آمد و گرديده گلستان خرّم‏  

 پهنه خاك فريبا شده چون باغ ارم‏

لشكر بهمن و ديماه فرارى گشتند    

زده بر كوه و در و دشت، بهاران پرچم‏

فرح ‏انگيز نمودند فضاى بستان‏      

سنبل و نسترن و ياسمن و اسپرغم‏

ابر آذار گهر ريخت به باغ و صحرا  

چهره سبزه بياراست به دُرّ شبنم‏

بلبل از وصل گل و ديدن دلدار شده است‏

  در چمن نغمه سرا گاه به زير و گه بم‏

شادى و شور و طرب گشته به هر جا بر پاى‏   

 اثرى نيست ز اندوه و نشانى از غم‏

اين سرور و شعف از ميمنت فاطمى است‏    

 كه بهاران زده هر گوشه ‏اى اين گونه رقم‏

جمعه در بيستم ماه جماد الثّانى‏       

مهر رخشان جهان كرد منوّر عالم‏

مفخر عالم هستى و وديعت ز خدا   

شافع روز جزا دخت رسول اكرم‏

با سجاياى نكو جمع نموده است جمال‏    

 نيك گردانده به هم سيرت و صورت مدغم‏

فخر زنهاى جهان است بتول اطهر 

به كنيزى درش هست مباهى مريم‏

پرورانيده حسينى كه نموده است فدا 

جانش اندر ره حق تا كَنَد از بيخ ستم‏

پرورانده است به بر شاخ گلى چون زينب‏     

كه نموده است به هم فضل و شجاعت توأم‏

يازده كوكب رخشنده از او نور گرفت‏ 

كه ازيشان شده اركان ديانت محكم‏

قرة العين نبى مام عزيز حسنين‏      

همسر شير خدا سرور و سردار امم‏

گر بسايى سر اخلاص به درگاه بتول‏     

 فارغ از رنج و تعب گردى و راحت ز الم‏

ياد او درد تو را مايه درمان باشد    

 آستانش دل هر خسته دلى را مرهم‏

مدح، «فرزين» نتوان فاطمه زهرا را     

كه درين راه تو را عجز زبان است و قلم‏