شرح دعای سحر امام خمینی (ره) (قسمت بیست و دوم)

اللَّهُمَّ انّى اسْئَلُكَ بِما تُجيبُنى بِهِ حينَ اسْئَلُكَ فَاجِبْنى يا اللّهُ.

بار الها از تو سؤال مى ‏كنم به آنچه كه هر گاه به آن از تو سؤال كنم مرا اجابت خواهى كرد، پس اجابتم فرما اى اللّه.

اجابت دعاى سالك در آغاز سلوك و انجام آن به وسيله اسم اعظم است‏

از آنجايى كه اسماء الهى همگى از مظاهر اسم اعظم‏اند كه اسم اعظم محيط بر آنها و جامع همه آنهاست به طور وحدت و بساطت و بر همه اسماء حكومت دارد و بر كليه آنها غلبه و سلطنت دارد، چون اين مطلب بر قلب سالكى كه به مقام اسم اعظم تحقق فعلى يافته منكشف شد مى‏ بيند كه در ابتداى سلوكش مظاهر اسم اعظم بودند كه دعاى او را اجابت مى‏ كردند و در پايان سلوكش خود اسم اعظم اجابت او را مى‏ كند. از اين روست كه مى‏ گويد: بار الها من از تو سؤال مى‏ كنم به آنچه اجابتم مى‏ كنى آن گاه كه از تو سؤال كنم به آن از اسماء الهى كه همه آنها به اسم اعظم باز مى‏ گردند، و لذا به دنبال آن مى‏ گويد: اجابتم كن اى اللّه كه اجابت را از اسم اعظم مى‏ خواهد، زيرا اسم اعظم است كه حافظ مراتب اوست و او را تحت تربيت خود گرفته و نمى‏ گذارد دست دزدان راه و وسوسه كنندگان در دلش به او راه يابد. و چون اجابت خواستن از اللّه اشاره به آن است كه اسم اعظم الهى است كه به همه اسماء احاطه دارد و اوست اجابت كننده در اول و آخر و اوست ظاهر و باطن، افتتاح سخن با اللّهمّ (به معنى يا اللّه) كرد و ختم سخن را نيز با اللّه كرد و گفت: فأجبنى يا اللّه.

پايان آنچه مى‏ خواستيم از شرح اين دعا؛ و سپاس خداى را در اول و آخر و در ظاهر و باطن، و درود خدا بر محمّد و اولاد پاكش باد.

به تاريخ يك هزار و سيصد و چهل و هفت هجرى قمرى اين شرح پايان يافت.

تذكر:

به منظور حفظ مقام ادب نسبت به استاد الهى و امام امت اسلامى ايران جملاتى از آخر كتاب ترجمه نشد كه اين گونه تعبيرات از زبان خود آن حضرت زيباست و ما را نرسد كه چنين جسارتى در ترجمه آن داشته باشيم. و الحمد للّه أولا و آخرا.

ترجمه اين سفر شريف در هشتم ماه شعبان 1400 هجرى قمرى انجام يافت.

العبد المفتاق إلى رحمة ربه: السيد احمد الفهرى

منبع: مرکز تحقیقات اسلامی