احياى شب قدر

كانَ ابُو عَبْدِاللَّهِ عليه السلام مَريضاً مُدْنِفَاً فَامَرَ فَاخْرِجَ الى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله فَكانَ فِيهِ حَتَّى اصْبَحَ لَيْلَةَ ثَلاثٍ وَ عِشْرينَ مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ. «1» امام صادق عليه السلام در مرض مشرف به موت، امر فرمود در شب بيست و سوم او را به مسجد پيامبر ببرند، تمام شب را در مسجد بود تا صبح روز بيست و سوم رسيد.

در شب نوزدهم و بيست و يكم و بيست و سوم قرآن را برگير و باز كن و روبه‏روى خود قرار ده و بگو: الَّلهُمَّ انّى اسْئَلُكَ بِكِتابِكَ الْمُنْزَلِ، وَ ما فِيهِ وَ فيهِ اسْمُكَ الاْكْبَرُ وَ اسْماؤُكَ الْحُسْنى وَ ما يُخافُ وَ يُرْجى انْ تَجْعَلَنى مِنْ عُتَقائِكَ مِنَ النّارِ. خدايا از تو درخواست مى‏ كنم به حق كتاب نازل شده‏ ات و آنچه در آن است، و در آن است نام بزرگترت، و نام‏هاى نيكوترت و آنچه بيم‏انگيز است و اميدبخش. اينكه مرا از آزادشدگان از آتش دوزخ قرار دهى. و هر چه مى ‏خواهى از خدا بخواه. «2»

خوشا به حال راكعان و ساجدان آن شب، و آنان كه خطاهاى گذشته را در نظر مى‏ گيرند و اشك مى ‏ريزند، من اميد دارم كه چنين افرادى از پيشگاه مقدس حق نااميد نشوند. «3»

هذا شَهْرُ رَمَضانَ شَهْرٌ مُبارَكٌ، افْتَرَضَ اللَّهُ صِيامَهُ، تُفْتَحُ فِيهِ ابْوابُ الْجِنانِ، وَ تُصَفَّدُ فيهِ الشَّياطينُ، وَ فيهِ لَيْلَةٌ خَيْرٌ مِنْ الْفِ شَهْرٍ، فَمَنْ حُرِمَها حُرِمَ- يُرَدِّدُ ذلِكَ ثَلاثَ مَرّاتٍ. «5»اين است ماه رمضان، ماه مباركى كه خداوند روزه را در آن واجب فرموده، در اين ماه درهاى بهشت باز است، و شياطين در غل و زنجيرند، شب قدر كه بهتر از هزار ماه است در اين ماه مبارك قرار دارد، كسى كه از آن محروم شود از بركات عظيمه‏اش محروم شده- اين مسئله را حضرت سه بار فرموده است.