فضیلت روزه روز بیست و پنجم ذی القعده (زاد المعاد)

اعمال ماه ذی القعده؛ روز بيست و پنجم ذى القعده روز «دحو الارض» است، يعنى پهن شدن زمين از زير كعبه بر روى آب و روز بسيار مباركى است.

و كلينى از محمّد بن عبد اللّه روايت كرده است كه حضرت امام رضا عليه السّلام در شهر مرو در روز بيست و پنجم ماه ذى القعده بيرون آمدند و فرمودند كه امروز را روزه بداريد كه من نيز روزه‌ام. گفتيم: فداى تو شويم، اين چه روز است؟ فرمود كه اين روزى است كه رحمت خدا منتشر گرديده است و زمين در اين روز پهن شده است و كعبه در اين روز نصب شده است و حضرت آدم در اين روز به زمين فرود آمده است. [1]

و ابن بابويه رحمه اللّه روايت كرده است از حسن وشا كه گفت: من با پدرم در خدمت حضرت امام رضا عليه السّلام شام خورديم در شب بيست و پنجم ذى القعده، پس فرمود هركه روزش (یعنی روز بیست و پنجم ذی القعده) را روزه بدارد چنان است كه شصت ماه را روزه داشته باشد و حضرت قائم در اين روز ظاهر خواهد شد.

و از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله منقول است كه حق تعالى رحمت خود را بر بندگان در اين روز فرستاده است و روزه‌اش مثل روزۀ هفتاد سال است و به روايت ديگر رحمت از آسمان در اين روز نازل شده است و تعظيم كعبه بر آدم در اين روز نازل شده است و هركه اين روز را روزه بدارد هرچه در ميان آسمان و زمين است براى او استغفار كنند و طلب آمرزش نمايند.

و از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام مروى است كه اوّل رحمتى كه از آسمان به سوى زمين نازل شده در بيست و پنجم ماه ذى القعده بود، هركه اين روز را روزه دارد و شب او را به عبادت بايستد از براى او عبادت صد ساله نوشته شود كه روزها را روزه داشته باشد و شب‌ها را به عبادت به سر آورده باشد و هرجماعتى كه در اين روز جمع شوند براى ذكر پروردگار خود پيش از آن‌كه متفرق شوند حاجت ايشان برآورده شود و در اين روز هزار هزار رحمت از جانب حق تعالى بر بندگان نازل مى‌گردد و نود و نه رحمت از آنها مخصوص جمعى است كه مجتمع گردند و به ذكر خدا مشغول شوند و روزش را روزه بدارند و شبش را عبادت كنند.

[1] ) إقبال الأعمال: ص 616.