شهید حسین آخوندی

 

سال 1344 در خوراسگان اصفهان چشم به جهان گشود. زمانی که خود را شناخت هر آنچه را بود گذارد و او را برگزید چراکه در محیط عشق می‌بایست از دل‌وجان دست می‌شست. پس زلیخای نفس را دربند و یوسف دل را با کعبه مقصود همراه کرد تا حلاوت مهر معبود را بچشد. در پی فراگیری الفبای معرفت وجودش پنج سال روشن‌کننده بزم دانش اموزان بود و پس‌ازآن باآنکه سن چندانی نداشت در کنار خانواده ندای استقلال و آزادی را سرداد. آن زمان که خونخواری دشمن سرزمینش را در برگرفت در جمع مبارزین حاضر شد و به دفاع از شرافت آدمیت پرداخت. باحضورش در فعالیت‌های مختلفی چون خط‌شکنی آرپیجی زنی و تدارکات قصد آن داشت که خشم و انزجار درونی خود را به قابیلیان زمان نشان دهد. عاشق بر تن کردن ردای سرخ شهادت بود و در دیار خودسازی به «حسین مظلوم» شهرت داشت. شبی که قرار بود به مرگی سرخ نائل آید ختم رسل مژده‌ی عروج به حریم کبریا را به او داده بود و روحانی جبهه به اون گفته بود: «که وجودش را به حنای شهادت متبرک نماید.» سرانجام پس از شش ماه دلاورانه جنگیدن در سال 1362 در «شرهانی» در اثر اصابت ترکش خمپاره به فک و کتف نازنینش به ضیافت الله وارد شد.