شعر گلفروغ عشق ( این منم مسلم که در راه شرف...)

این منم مسلم که در راه شرف، جان می دهم

جان خود از کف، به شوق وصل جانان می دهم

منکه در کوفه، سفیر خسرو آزاده ام

بر فراز قله ایثار پا بنهاده ام

شور عشق زاده زهرا بود بر سر مرا

زان که باشد خاک پای او به سر افسر مرا

منکه شمع بزم جانان را ز جان، پروانه ام

عاشق ماه جمال خسرو جانانه ام

تا بماند عدل و آزادی و قرآن، پایدار

نهضت خون و شرف را گشته ام آیینه دار

من به کفرستان کوفه، یاری از دین می کنم

پیروی از مکتب ختم النبین می کنم

پیشتاز انقلاب کربلایم یا حسین (علیه السلام)

لاله خونین گلدشت بلایم یا حسین (علیه السلام)

با تن بی سر، میان خاک و خون، افتاده ام

از سر دارالاماره واژگون، افتاده ام

سرو سروستان عشق و نخل پر برگ و برم

فخرم این بس که بود فرزند زهرا رهبرم

منکه در راه امامم اولین قربانیم

گلفروغ عشق، تابد از رخ نورانیم

منکه درس عشق بازی، از حسین آموختم

از فراقش در دل خود شعله ها افروختم

«حافظی» روزی که مسلم، رفت از دار جهان

زاده زهرا ز مکه، شد سوی کوفه روان