شعر در رثای فرزندان زینب (س) از میرزا اسماعیل مدهوش تهرانی

دو پسر داشت ز عبدالله جعفر زینب

دید چون بی کس و تنهاست برادر، زینب

عصمت داور و ناموس پیمبر زینب

گفت با خویش که ای خسته و مضطر، زینب

پسر فاطمه بی یاور و بی یار شده

گل خوشبوی گلستان نبی خار شده

به غم فرقت احباب گرفتار شده

دل زجان شسته و آماده پیکار شده

من به یک عمر که خوردم همه را خون جگر

حاصل زندگیم نیست کنون جز دو پسر

پیرم و این دو جوانند مرا نور بصر

باید از ان دو مه به یک باره کنم قطع نظر

چاک زد جامه و پوشید کفن در برشان

کرد جوشن به بر و هشت بسر مغفرشان

بعد از آن با دو لب خشک و دو چشم ترشان

برد با خود ببرزاده پیغمبرشان

بوسه بر پای برادر زد و چون ابر گریست

صبرش از دست برون رفت  که باید چون زیست

خواهر زار بدین سان چو شه دین نگریست

گفت زین گونه جزع مطلب و مقصود تو چیست؟

گفت زینب چه بگویم که بسی منفعلم

باد جانم به فدای تو زگفتن خجلم

چه کنم داغ تو آتش زده بر آب و گلم

حاجت اینست اگر نشکنی ای شاه دلم

تو سلیمانی و من مور ضعیفم به خدا

این دو ران ملخم هدیه بود رد منما

اذن ده این دو پسر را که در این دم ز وفا

جان نمایند به راهت به صف جنگ فدا

شاه گفت ای گهر بحر وفا خواهر من

یادگار پدر و مادر نیک اختر من

تا بود جان به تن اکبر من، اصغر من

مبر از این دو پسر نام شهادت بر من

گفت زینب به فدای تو و چشم تر تو

باد خاک ره تو تاج سر خواهر تو

زنده باشد دو پسر از من و اندر بر تو

کشته گردد ز جفا اکبر تو اصغر تو

اذن ده این دو فدای علی اکبر گردند

جان نثار تو وقربانی اصغر گردند

در جنان شاد ز دیدار پیمبر گردند

جرعه نوش از کرم ساقی کوثر گردند

با دو صد عجز از آن شاه گرفت اذن جهاد

وان دو گل دسته خود داد در آن دشت به باد

سرو قد دو پسر در برش از پای فتاد

گفت صد شکر خدا را که رسیم به مراد