جهاد اصغر در احادیث

جهاد:

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن لَقِيَ اللّه َ بغيرِ أثَرٍ مِن جِهادٍ لَقِيَ اللّه َ و فيهِ ثُلْمَةٌ .

هر كس بدون آن كه نشانى از جهاد در خود داشته باشد، خدا را ديدار كند، هنگام ملاقات با او، در خود خللى يابد.

( كنز العمّال : ۱۰۴۹۵ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن ماتَ و لَم يَغْزُ ، و لَم يُحدِّثْ بهِ نَفسَهُ ، ماتَ على شُعْبَةٍ مِن نِفاقٍ .

كسى كه جهاد نكرده يا آرزوى جهاد نداشته باشد و بميرد به نوعى نفاق مرده است.

( صحيح مسلم : ۳/۱۵۱۷/۱۵۸ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ لكلِّ اُمَّةٍ سِياحةً ، و سِياحةُ اُمَّتي الجِهادُ في سبيلِ اللّه ِ .

هر امّتى را سياحتى است؛ و سياحت امّت من جهاد در راه خداست.

( كنز العمّال : ۱۰۵۲۷ )

يامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ما مِن خُطْوَةٍ أحَبُّ إلى اللّه ِ مِن خُطْوَتَينِ :

خُطْوَةٌ يَسُدُّ بِها مُؤمنٌ صَفّا في سبيلِ اللّه ِ ، 

و خُطْوَةٌ يَخْطوها مُؤمنٌ إلى ذِي رَحِمٍ قاطِعٍ يَصِلُها .

هيچ گامى نزد خدا دوست داشتنى تر از دو گام نيست:

گامى كه مؤمن با آن صفى را كه در راه خدا بسته مى شود پُر مى كند

و گامى كه مؤمن براى رابطه برقرار كردن با خويشاوندى كه از او بريده بر مى دارد.

( الأمالي للمفيد : ۱۱/۸ )

عوالي اللآلي:

رُوِيَ أنَّ رجُلاً أتى جَبَلاً لِيَعْبُدَ اللّه َ فيهِ ، فجاءَ بهِ أهلُهُ إلى رَسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله فنَهاهُ عَن ذلكَ ،

و قالَ له : إنَّ صَبرَ المسلمِ في بعضِ مَواطِنِ الجِهادِ يَوما واحدا خَيرٌ لَهُ مِن عِبادَةِ أربعينَ سنةً .

مردى براى عبادت خدا به كوهى رفت و خانواده اش او را نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آوردند.

پيامبر او را از اين كار نهى كرد و فرمود: اگر مسلمان يك روز در ميدانى از ميدانهاى جهاد پايدارى ورزد ، برايش از چهل سال عبادت كردن بهتر است.

( عوالي اللآلي : ۱/۲۸۲/۱۲۱ )

امام على عليه السلام :

إنّ الجِهادَ بابٌ مِن أبْوابِ الجَنّةِ فَتَحَهُ اللّه ُ لِخاصَّةِ أوْليائهِ ، و هُو لِباسُ التَّقوى ، و دِرْعُ اللّه ِ الحَصينَةُ ، و جُنَّتُهُ الوَثيقَةُ .

همانا جهاد يكى از درهاى بهشت است كه خداوند آن را براى اولياى خاص خود گشوده است. جهاد جامه تقوى و زره استوار خداوند و سپر محكم اوست.

( نهج البلاغة : الخطبة ۲۷ )

امام على عليه السلام :

الجِهادُ عِمادُ الدِّينِ ، و مِنْهاجُ السُّعَداءِ .

جهاد ستون دين و راه روشن نيكبختان است.

( غرر الحكم : ۱۳۴۶)

امام على عليه السلام :

إنّ اللّه َ فَرضَ الجِهادَ و عَظَّمَهُ و جَعلَهُ نَصْرَهُ و ناصِرَهُ. و اللّه ِ ، ما صَلُحتْ دُنيا و لا دِينٌ إلاّ بهِ .

خداوند جهاد را واجب گردانيد و آن را بزرگ داشت و يارى خود و ياور خود قرارش داد. به خدا سوگند كار دنيا و دين جز با جهاد درست نمى شود.

( وسائل الشيعة : ۱۱/۹/۱۵ )

امام على عليه السلام ـ در نامه اى به كارگزار خود مخنف ـ نوشت :

 فإنَّ جِهادَ مَن صَدَفَ عَن الحقِّ رَغْبةً عنهُ ، و عَبَّ في نُعاسِ العَمى و الضَّلالِ اخْتِيارا لَهُ ، فَريضَةٌ على العارِفِينَ .

همانا جهاد كردن با كسى كه به سبب بيزارى از حق، از آن روى گردانده و كورى و گمراهى را برگزيده و در خوابِ آن فرو رفته، بر آگاهان واجب است.

( شرح نهج البلاغة : ۳/۱۸۲ )

امام على عليه السلام :

إنَّ الجِهادَ أشْرَفُ الأعمالِ بعدَ الإسلامِ ،

و هُو قِوامُ الدِّينِ ، و الأجْرُ فيهِ عَظيمٌ مَع العِزّةِ و المَنَعةِ ،

و هُو الكَرّهُ ، فيهِ الحَسَناتُ و البُشْرى بالجنّةِ بَعد الشَّهادَةِ .

همانا جهاد شريفترين كارها بعد از اسلام است.

جهاد مايه پايدارى دين است و علاوه بر آن كه عزّت و اقتدار مى آورد اجرى بزرگ دارد.

جهاد، سخت است و پاداش دار و در آن نويد بهشت است پس از شهادت.

( بحار الأنوار : ۳۳/۴۴۷/۶۵۹ )

امام على عليه السلام :

زَكاةُ البَدَنِ الجِهادُ و الصِّيامُ .

زكات بدن، جهاد و روزه است.

( غرر الحكم : ۵۴۵۲ )

امام على عليه السلام :

زَكاةُ الشَّجاعةِ الجِهادُ في سبيلِ اللّه ِ .

زكات شجاعت، جهاد در راه خداست.

( غرر الحكم : ۵۴۵۵ )

امام صادق عليه السلام :

الجِهادُ واجِبٌ مَع إمامٍ عادِلٍ .

جهاد كردن در ركاب پيشواىِ دادگر، واجب است.

( وسائل الشيعة: ۱۱/۳۵/۹ )

امام صادق عليه السلام :

الجِهادُ أفضَلُ الأشْياءِ بعدَ الفَرائضِ .

جهاد برترين كارها بعد از فرايض است.

( مشكاة الأنوار: ۲۶۸/۸۰۱ )

مجاهد :

لِلجنّةِ بابٌ يُقالُ له : بابُ « المجاهِدينَ » ،

يَمْضونَ إلَيهِ فإذا هُو مَفْتوحٌ ، وَ هُم مُتَقَلِّدونَ سُيُوفَهُم ،

و الجَمْعُ في المَوْقِفِ، و المَلائكةُ تُرحِّبُ بِهِم .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بهشت دروازه اى دارد به نام « دروازه مجاهدان ».

مجاهدان با شمشيرهاى حمايل شده خود به سوى اين دروازه كه به رويشان باز است پيش مى روند،

و خلايقِ در محشر و فرشتگان به آنان خوشامد مى گويند.

( الأمالي للصدوق : ۶۷۳/۹۰۶ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

خَيرُ النّاسِ رَجُلٌ حَبَسَ نفْسَهُ في سبيلِ اللّه ِ يُجاهِدُ أعْداءَهُ يَلتَمِسُ المَوتَ ، أوِ القَتلَ في مَصافِّهِ .

بهترينِ مردمان، مردى است كه خود را وقف راه خدا كرده است و با دشمنان او جهاد مى كند و خواستار مرگ يا كشته شدن در ميدان كارزار است.

( مستدرك الوسائل : ۱۱/۱۷/۱۲۳۱۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ما أعْمالُ العِبادِ كُلِّهِم عِند المُجاهِدينَ في سبيلِ اللّه ِ إلاّ كَمِثْلِ خُطّافٍ أخَذَ بمِنْقارِهِ مِن ماءِ البَحرِ .

اعمال همه بندگان در مقايسه با ارزش جهاد مجاهدانِ در راه خدا نيست مگر به اندازه مقدار آبى كه پرستويى دريايى با منقار خود از دريا برداشته است.

( كنز العمّال : ۱۰۶۸۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا يَجْتمِعُ غُبارٌ في سبيلِ اللّه ِ و دُخانٌ في جَهَنّمَ .

گرد و غبارِ در راه خدا با دود جهنم، جمع نمى شود.

( مستدرك الوسائل : ۱۱/۱۳/۱۲۲۹۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

السُّيوفُ مَفاتِيحُ الجَنّةِ .

شمشيرها كليدهاى بهشتند.

( مستدرك الوسائل : ۱۱/۱۳/۱۲۲۹۳ )

امام على عليه السلام :

المُجاهِدونَ تُفْتَحُ لَهُم أبْوابُ السَّماءِ .

درهاى آسمان به روى مجاهدان گشوده است.

( غرر الحكم : ۱۳۴۷ )

امام على عليه السلام :

إنَّ اللّه َ كَتبَ القَتْلَ على قَومٍ و المَوتَ على آخَرينَ،

و كُلٌّ آتِيهِ مَنيّتُهُ كَما كَتَبَ اللّه ُ لَهُ ،

فطُوبى للمجاهدين في سبيلِهِ، و المقتولينَ في طاعتِهِ .

خداوند براى گروهى كشته شدن را نوشته است و براى ديگران مردن را

و هر گروهى مرگش به همان گونه كه خداوند برايش نوشته است، به او مى رسد.

پس، خوشا به حال مجاهدان در راه خدا، و كشته شدگان در راه طاعت او.

( شرح نهج البلاغة : ۳/۱۸۴ )

امام باقر عليه السلام :

أتى رجُلٌ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله فقالَ : إنّي راغِبٌ نَشيطٌ في الجِهادِ .

قالَ: فجَاهِدْ في سبيلِ اللّه ِ ، فإنَّكَ إنْ تُقْتَلْ كُنتَ حَيّا عندَ اللّه ِ تُرْزَقُ ، و إنْ مِتَّ فَقَد وقَعَ أجْرُكَ على اللّه ِ ، و إنْ رَجَعتَ خَرَجتَ مِن الذُّنوبِ إلى اللّه ِ .

مردى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد: من خواهان و شيفته جهاد هستم .

پيامبر فرمود: پس، در راه خدا جهاد كن؛ زيرا اگر كشته شوى، نزد خدا زنده اى و روزى مى خورى، اگر بميرى، پاداشت با خداست و اگر برگشتى، از گناهان پاك گشته اى .

( تفسير العيّاشي : ۱/۲۰۶/۱۵۲ ، تنبيه الخواطر : ۲/۱۹۷ مع تفاوت يسير في اللفظ )

نخستين مجاهد در راه خدا :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ أوّلَ مَن قاتَلَ في سبيلِ اللّه ِ إبراهيمُ الخَليلُ عليه السلام ،

حَيثُ أسَرَتِ الرُّومُ لُوطا عليه السلام

فَنَفَرَ إبراهيمُ عليه السلام حتّى اسْتَنقَذَهُ مِن أيْديهِم .

نخستين كسى كه در راه خدا جنگيد، ابراهيم خليل است

و آن، زمانى بود كه روميها، لوط را به اسارت گرفتند

و ابراهيم عليه السلام نيرويى بسيج كرد و او را از دست آنها نجات داد.

( النوادر للراوندي : ۱۴۷/۲۰۴ )

امام على عليه السلام :

أوّلُ مَن جَاهَدَ في سبيلِ اللّه ِ إبراهيمُ عليه السلام ،

أغَارَتِ الرُّومُ على ناحِيَةٍ فِيها لُوطٌ عليه السلام فأسَروهُ ،

فَبَلغَ إبراهيمَ عليه السلام الخَبَرُ فنَفَرَ فاسْتَنْقَذَهُ مِن أيْديهِم

، و هُو أوَّلُ مَن عَمِلَ الرّاياتِ صلى اللّه عليه .

نخستين كسى كه در راه خدا جهاد كرد ابراهيم عليه السلام بود.

روميها به منطقه اى كه لوط عليه السلام در آن جا بود، يورش بردند و او را اسير كردند.

اين خبر به گوش ابراهيم رسيد و نيرويى بسيج كرد و لوط را از اسارت آنها درآورد.

و ابراهيم نخستين كسى است كه پرچم ساخت.

( دعائم الإسلام : ۱/۳۴۴ )

يارى مجاهدان و نكوهش آزردنشان :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَنِ اغْتابَ غازِيا أو آذاهُ أو خَلَفهُ في أهلِهِ بخِلافةِ سُوءٍ،

نُصِبَ لَهُ يومَ القِيامةِ عَلَمٌ ، فَلْيَستَفْرِغْ لِحِسابِهِ و يُرْكَسْ في النّارِ .

هر كس درباره رزمنده اى غيبت كند، يا او را آزار رساند، يا در غياب او با خانواده اش بدرفتارى كند،

روز رستاخيز براى او پرچمى برافراشته مى شود ، به نشانه اين كه كاملاً به حسابش رسيدگى گردد و در آتش سرنگون شود.

( النوادر للراوندي : ۱۴۱/۱۹۲ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن جَهّزَ غازيا بسِلْكٍ أو إبْرَةٍ غَفَرَ اللّه ُ لَهُ ما تَقدَّمَ من ذَنبهِ و ما تَأخّرَ .

هر كس رزمنده اى را به يك نخ يا سوزن مجهز كند خداوند گناهان گذشته و آينده او را ببخشايد.

( مستدرك الوسائل : ۱۱/۲۴/۱۲۳۳۳ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن جَبُنَ عَنِ الجِهادِ فَلْيُجَهِّزْ بمالِهِ رجُلاً يُجاهِدُ في سبيلِ اللّه ِ .

و المُجاهِدُ في سبيلِ اللّه ِ و إن جَهَزَّهُ بمالِهِ غَيرُهُ فلَهُ فَضْلُ الجِهادِ ،

و لِمَنْ جَهّزَهُ فَضْلُ النَّفَقةِ في سبيلِ اللّه ِ ،

و لِكِلَيهِما فَضلٌ ، و الجُودُ بالنَّفْسِ أفْضَلُ في سبيلِ اللّه ِ مِن الجُودِ بالمالِ فيهِ .

هر كس از جهاد بترسد، بايد مردى را كه در راه خدا جهاد مى كند، كمك مالى رساند.

اگر مجاهدِ در راه خدا، با مال شخص ديگرى تجهيز شود، فضيلت جهاد از آنِ رزمنده

و فضيلت و ثواب خرج كردن در راه خدا، از آنِ تجهيز كننده است،

هر دو كار فضيلت و ثواب دارد، اما جانبازى در راه خدا، از صرف پول برتر است.

( شرح الأخبار : ۲/۲۱۹ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن بَلّغَ رسالةَ غازٍ كانَ كَمَنْ أعْتقَ رَقَبةً، و هُو شَريكُهُ في بابِ « ثوابِ » غَزْوَتِهِ .

هر كس نامه رزمنده اى را برساند همچون كسى است كه بنده اى را آزاد كند و در ثواب جنگ ، با وى شريك باشد.

( وسائل الشيعة : ۱۱/۱۴/۲ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

اتَّقوا أذَى المُجاهِدينَ في سبيلِ اللّه ِ ،

فإنَّ اللّه َ يَغْضَبُ لَهُم كَما يَغْضَبُ للرُّسُلِ ،

و يَسْتَجيبُ لَهُم كَما يَسْتَجيبُ لَهُم .

از آزردن مجاهدانِ در راه خدا بپرهيزيد؛

زيرا خداوند به خاطر آنان به خشم مى آيد ، همچنان كه به خاطر پيامبران به خشم مى آيد

و دعاى آنان را اجابت مى كند همچنان كه دعاى پيامبران را اجابت مى كند .

( كنز العمّال : ۱۰۶۶۴ )

امام على عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از تأمين هزينه جهادِ واجب يا مستحب ـ فرمود :

أمَّا إذا لَزِمَ الجِهادُ بأنْ لا يكونَ بإزاءِ الكافرينَ مَن يَنوبُ عَن سائرِ المُسلِمينَ  ، 

فالنَّفَقةُ هُناكَ الدِّرْهَمُ بسَبعِمائةِ ألفِ ، 

فأمَّا المُسْتَحَبُّ الّذي هو قَصدَهُ الرَّجُلُ و قَد نابَ عَنهُ مَن سَبقَهُ و اسْتَغنى عَنه ،

 فالدِّرْهَمُ بسَبعِمائةِ حَسَنةٍ ،

كلُّ حَسَنةٍ خَيرٌ مِن الدُّنيا و مَا فِيها مائةَ ألفِ مَرّةٍ .

امّا اگر جهادِ واجب باشد ، به اين معنا كه در برابر كافران، كسى نباشد كه از ديگر مسلمانان دفاع كند،

در اين صورت، نزد خداوند ثواب يك درهم هزينه كردن ، هفتصد هزار درهم است.

اما اگر جهادِ مستحب باشد ، به اين معنا كه فرد قصد جهاد كند، ولى ديگران زودتر از او براى دفاع رفته باشند و نيازى به وى نباشد،

در اين صورت، يك درهم، هفتصد حسنه دارد،

كه هر حسنه اى، صد هزار بار بهتر است از دنيا و هر آنچه در دنياست.

( التفسير المنسوب إلى الإمام العسكري عليه السلام : ۸۰/۴۱ )

فرمان به جهاد كردن با دست و زبان و دل :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنّ المؤمنَ يُجاهِدُ بسَيْفِهِ و لِسانِهِ .

همانا مؤمن، با شمشير و زبان خود جهاد مى كند.

( كنز العمّال : ۱۰۸۸۵ )

امام على عليه السلام :

جاهِدوا في سبيلِ اللّه ِ بأيْديكُم، فإنْ لَم تَقْدِروا فجاهِدوا بألسِنَتِكُم ، فإنْ لَم تَقْدِروا فجاهِدوا بقُلوبِكُم .

در راه خدا با دستهاى خود بجنگيد، اگر نتوانستيد با زبانهاى خود بجنگيد و اگر باز هم نتوانستيد با دلهاى خود بجنگيد.

( بحار الأنوار : ۱۰۰/۴۹/۲۳ )

امام على عليه السلام ـ در فرمانش به مالك اشتر در بيان وظايف زمامدار ـ نوشت :

و أنْ يَنْصُرَ اللّه َ سبحانَهُ بقَلْبِهِ و يَدِهِ و لِسانِهِ ، فإنَّهُ جَلّ اسمُهُ قـد تَكَفّلَ بنصْرِ مَن نصَرَهُ و إعْزازِ مَن أعَزَّهُ .

 و خداوند سبحان را با دل و دست و زبان خود يارى رسانَد؛ زيرا خداوند ـ جلّ اسمه ـ متعهّد شده است كه يارى كننده خود را يارى كند و گرامى دارنده اش را گرامى بدارد.

( نهج البلاغة : الكتاب ۵۳ )

امام على عليه السلام :

إنَّ أوَّلَ ما تُقلَبونَ علَيهِ من الجِهادِ الجِهادُ بأيْديكُم ثُمَّ بألسِنَتِكُم ثُمَّ بقُلوبِكُم ،

فَمَنْ لَم يَعْرِفْ بقَلبِهِ مَعروفا و لَم يُنْكِرْ مُنْكَرا قُلِبَ ، فجُعِلَ أعْلاهُ أسْفَلَهُ .

نخستين جهادى كه درباره آن وارسى مى شويد جهاد با دستهايتان است، سپس جهاد با زبانهايتان و زان پس جهاد با دلهايتان .

پس كسى كه در دل از معروفى حمايت نكند و منكرى را زشت نشمارد، واژگونه شده است.

( بحار الأنوار : ۱۰۰/۸۹/۷۱ )

امام على عليه السلام :

اللّه َ اللّه َ فيا لجِهادِ بأمْوالِكُم و أنْفُسِكُم و ألْسِنَتِكُم في سبيلِ اللّه ِ .

خدا را، خدا را، در جهاد كردن با مالها و جانها و زبانهايتان در راه خدا.

( نهج البلاغة : الكتاب ۴۷ )

تشويق به جهاد :

امام على عليه السلام ـ براى تشويق مردم به جنگ با اهل شام ـ فرمود:

 لبئسَ لَعَمْرُ اللّه ! سُعْرُ نارِ الحَرْبِ أنْتُم .

تُكادُونَ و لا تَكِيدُونَ ،

و تُنْتَقَصُ أطْرافُكُم فَلا تَمْتَعِضونَ ،

لا يُنامُ عَنكُم و أنْتُم في غَفْلَةٍ سَاهونَ···

و اللّه ِ! إنَّ امْرَأً يُمكِّنُ عَدُوَّهُ مِن نفسِهِ يَعْرُقُ لَحْمَهُ و يَهْشِمُ عَظْمَهُ و يَفْري جِلْدَهُ  ،

لَعظيمٌ عَجْزُهُ ، ضَعيفٌ ما ضُمَّتْ علَيهِ جَوانِحُ صَدْرِهِ .

أنتَ فكُنْ ذاكَ إنْ شِئْتَ . فأمّا أنا فَو اللّه ِ

دونَ أنْ اُعطيَ ذلكَ ضَربٌ بالمَشْرَفيّةِ تَطيرُ مِنهُ فَراشُ الهامِ ، و تَطيحُ السَّواعِدُ و الأقْدامُ ،

و يَفْعلُ اللّه ُ بعدَ ذلكَ ما يشاءُ .

سوگند به خدا  ! كه شما بد شعله اى براى آتش جنگ هستيد .

[ زيرا ] به شما نيرنگ مى زنند و شما نيرنگ نمى زنيد،

شهرهاى شما را مى گيرند و شما خشمگين نمى شويد،

دشمن از شما غافل نيست و شما در غفلت و بى خبرى به سر مى بريد ···

به خدا سوگند كسى كه دشمنش را بر خود چنان مسلّط كند كه گوشتش را تا استخوان بخورد و استخوانش را دَرهم شكند و پوستش را بكَنَد،

بس ناتوان و زبون است و در سينه اش دلى ضعيف دارد.

تو اگر خواهى چنين باشى، باش، اما من، به خدا سوگند، چنين نخواهم بود،

بلكه با شمشيرهاى مَشْرَفى چنان بر او خواهم نواخت كه ريزه استخوانهاى سر او بپرد و دستها و پاها به هر سو پراكنده شود.

از آن پس، خدا هر چه خواهد مى كند.

( نهج البلاغة : الخطبة ۳۴ )

امام على عليه السلام ـ در جنگ صفين آن گاه كه سپاه معاويه آب فرات را در اختيار گرفت ـ فرمود :

 قَدِ اسْتَطعَموكُمُ القِتالَ ،

فأقِرُّوا على مَذَلَّةٍ و تأخِيرِ مَحَلَّةٍ ، أو رَوُّوا السُّيوفَ مِن الدِّماءِ تَرْوَوا مِن الماءِ ،

فالمَوتُ في حَياتِكُم مَقْهورِينَ ، و الحَياةُ في مَوتِكُم قاهِرِينَ .
 

[ با اين كارشان ] از شما خواستند تا دست به جنگ بگشاييد؛  

اينك شما يا به خوارى تن دهيد و منزلت شجاعت و شرافت را از دست نهيد، يا شمشيرها را از خونها سيراب كنيد، تا از آب سيراب شويد؛

چه، اگر زنده بمانيد، اما شكست خورده باشيد، در حقيقت مرده ايد و اگر بميريد، اما پيروز شويد، در حقيقت زنده ايد.

( نهج البلاغة : الخطبة ۵۱ )

امام على عليه السلام ـ در تشويق يارانش ـ فرمود :

اتَّقوا اللّه َ و غُضُّوا أبْصارَكُم ···

اللّهُمَّ !  ألْهِمْهُمُ الصّبرَ ، و أنْـزِلْ علَيهِمُ النّصرَ ، و أعْظِمْ لَهُمُ الأجْرَ .

 از خدا بترسيد و چشمانتان را فرو بنديد ···

بار خدايا! به آنان صبر و پايدارى عطا فرما و پيروزشان گردان و پاداش بزرگ عطايشان كن.

( شرح نهج البلاغة : ۴/۲۶ )

امام على عليه السلام ـ بعد از كشته شدن محمّد بن ابى بكر ـ فرمود :

 فِيكُمُ العُلَماءُ و الفُقَهاءُ و النُّجَباءُ و الحُكَماءُ و حَمَلةُ الكِتابِ و المُتَهجِّدونَ بالأسْحارِ و عُمّارُ المَساجِدِ بتِلاوَةِ القُرآنِ ،

أ فَلا تَسْخَطونَ و تَهْتَمّونَ أنْ يُنازعَكُم الوَلايةَ علَيكُم سُفَهاؤكُم و الأشْرارُ الأراذِلُ مِنكُم؟

با آن كه در ميان شما عالمان و فقيهان و نژادگان و فرزانگان و حافظان قرآن و شب زنده داران و آباد كنندگان مساجد با تلاوت قرآن وجود دارند،

آيا به خشم نمى آييد و اهميتى نمى دهيد به اين كه نادانان و اشرار و فرومايگانِ شما، براى حكومت بر شما، با شما كشمكش كنند؟!

( شرح نهج البلاغة : ۶/۹۹ )

امام على عليه السلام :

ضارِبوا عَن دِينِكُم بالظُّبا ، و صِلوا السُّيوفَ بالخُطا ، و انْتَصِروا باللّه ِ تَظْفَروا و تُنْصَروا .

با تيغه شمشيرها از دين خود دفاع كنيد، و شمشيرها را با فرا پيش نهادن گامهايتان، به دشمن برسانيد و از خداوند يارى جوييد، تا پيروز گرديد و يارى شويد.

(غرر الحكم : ۵۹۳۳ )

ارزش سلاح برداشتن در راه خدا :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ اللّه َ عزّ و جلّ يُباهي بالمُتَقَلِّدِ سَيفَهُ في سبيلِ اللّه ِ مَلائكَتَهُ ،

و هُم يُصَلُّونَ علَيهِ ما دامَ مُتَقَلِّدَهُ .

خداوند عزّ و جلّ به وجود كسى كه شمشيرش را در راه خدا حمايل كند، بر فرشتگان خود مباهات مى كند

و تا زمانى كه او شمشير حمايل دارد، فرشتگان الهى بر او درود مى فرستند.

( كنز العمّال : ۱۰۷۸۷ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

صَلاةُ الرّجُلِ مُتَقَلِّدا بسَيفِهِ تَفْضُلُ علىْ صَلاتِهِ غَيرَ مُتَقَلِّدٍ بسَبعِمائةِ ضِعْفٍ .

نمازى كه مرد با شمشير حمايل شده بخواند هفتصد بار برتر از نمازى است كه بدون حمايل كردن شمشير بخواند .

( كنز العمّال : ۱۰۷۹۱ )

فرمان به جنگ با سران كفر :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

اقْتُلوا شُيوخَ المُشرِكينَ ، و اسْتَبْقُوا شَرْخَهُم .

سران مشركان را بكشيد و نوجوانانشان را زنده نگه داريد.

( سنن أبي داوود : ۳/۵۴/۲۶۷۰ )

ترك كردن جهاد :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

فمَن تَركَ الجِهادَ ألْبسَهُ اللّه ُ ذُلاًّ في نفسِهِ، و فَقْرا في مَعيشَتِهِ، و مَحْقا في دِينهِ.

إنَّ اللّه َ تباركَ و تعالى أعَزَّ اُمّتي بسَنابِكِ خَيْلِها و مَراكِزِ رِماحِها .

هر كس جهاد را وا گذارد ،  خداوند جامه خوارى بر جان او پوشاند و زندگيش را دستخوش فقر سازد و دينش را از بين ببرد.

خداوند تبارك و تعالى عزّت و اقتدار امت مرا در سُمهاى اسبانشان و نوك نيزه هايشان قرار داده است.

( الأمالي للصدوق : ۶۷۳/۹۰۶ )

امام على عليه السلام :

فمَن تَرَكَهُ ـ يعني الجِهادَ ـ رَغْبَةً عَنهُ ألْبسَهُ اللّه ُ

ثَوبَ الذُّلِّ ، و شَمِلَهُ البَلاءُ ، و دُيِّثَ بالصَّغارِ و القَماءَةِ،

و ضُرِبَ على قَلْبِه بالإسْهابِ (بالأسْدادِ)، و اُدِيلَ الحقُّ مِنهُ بِتَضْييعِ الجِهادِ .

كسى كه به جهاد، بى ميلى كرده، آن را فرو گذارد،

خداوند جامه خوارى و رداى بلا و گرفتارى بر او بپوشاند و به خوارى و فرومايگى درافتد

و بر دلش پرده هاى گمراهى زده شود و به سبب فرو گذاشتن جهاد، حقّ، از او روي گردان شود و به باطل درافتد.

( نهج البلاغة : الخطبة ۲۷ )

شاخه هاى جهاد :

امام على عليه السلام :

الجِهادِ على أرْبَعِ شُعَبٍ :

على الأمرِ بالمَعروفِ و النَّهيِ عنِ المُنكَرِ و الصِّدْقِ في المَواطِنِ و شَنَآنِ الفاسقِينَ ،

فمَن أمَرَ بالمعروفِ شَدَّ ظَهْرَ المُؤمنِ، و مَن نَهى عنِ المُنْكَرِ أرْغَمَ أنْفَ المُنافِقِ،

و مَن صَدَقَ في المَواطِنِ قَضى الّذي علَيهِ ، و مَن شَنَأَ الفاسِقينَ و غَضِبَ للّه ِ عزّ و جلّ غَضِبَ اللّه ُ لَهُ .

جهاد چهار شاخه دارد:

امر به معروف، نهى از منكر، پايدارى در جبهه هاى جنگ و دشمنى با تبهكاران .

هر كس امر به معروف كند از مؤمن پشتيبانى كرده است و هر كه نهى از منكر كند بينى منافق را به خاك ماليده است

و هر كه در جبهه ها پايدارى ورزد وظيفه خود را انجام داده است و هر كه با تبهكاران دشمنى كند و براى خدا خشم گيرد، خداوند نيز برايش خشم گيرد.

( الخصال : ۲۳۲/۷۴ )

مرزبانى :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

رِباطُ يَومٍ في سبيلِ اللّه ِ خَيرٌ مِن الدُّنيا و ما عَلَيها .

يك روز مرزبانى در راه خدا بهتر است از دنيا و هر چه در آن است.

( كنز العمّال : ۱۰۵۰۸ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

رِباطُ يَومٍ خَيرٌ مِن صِيامِ شَهرٍ و قِيامِهِ .

يك روز مرزبانى، بهتر است از يك ماه روزه دارى و شب زنده دارى.

( كنز العمّال : ۱۰۵۱۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

كُلُّ عَملٍ مُنْقَطِعٌ عَن صاحبِهِ إذا ماتَ إلاّ المُرابِطَ في سبيلِ اللّه ِ ،

فإنَّهُ يُنْمى لَهُ عَملُهُ و يُجْرى علَيهِ رِزْقُهُ إلى يَومِ القِيامَةِ .

هر عملى پس از مرگ صاحبش از او جدا مى شود ،  مگر عمل كسى كه در راه خدا مرزبانى كند؛ 

عمل چنين كسى رشد مى كند و تا روز قيامت روزيش داده مى شود.

( كنز العمّال : ۱۰۶۱۱ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ صَلاةَ المُرابِطِ تَعدِلُ خَمسَمائةِ صلاةٍ .

نماز مرزبان با پانصد نماز برابرى مى كند.

( كنز العمّال : ۱۰۷۱۴ )

ارزش نگهبانى :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

حَرَسُ لَيلةٍ في سبيلِ اللّه ِ عزّ و جلّ أفْضَلُ مِن ألفِ لَيلةٍ يُقامُ لَيلُها و يُصامُ نَهارُها .

يك شب نگهبانى دادن در راه خدا برتر است از هزار شبانه روز كه شبهايش به عبادت و روزهايش به روزه دارى سپرى شود.

( كنز العمّال : ۱۰۷۳۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لَأنْ أَحْرُسَ ثَلاثَ لَيالٍ مُرابِطا مِن وراءِ بَيْضَةِ المُسلِمينَ أحَبُّ إلَيَّ مِن أنْ تُصيبَني لَيلةُ القَدْرِ في أحَدِ المَسجِدَينِ : المَدينةِ أو بَيتِ المَقْدِسِ .

سه شب نگهبانى از مرزهاى مسلمانان نزد من محبوبتر از درك كردن شب قدر در يكى از دو مسجد مدينه يا بيت المقْدس است.

( شُعب الإيمان : ۴/۴۳/۴۲۹۲ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

رَحِمَ اللّه ُ حارِسَ الحَرَسِ .

خداى رحمت كناد نگهبان نگهبانان را.

( سنن ابن ماجة: ۲/۹۲۵/۲۷۶۹ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

عَيْنانِ لا تَمَسُّهُما النّارُ :

عَينٌ بَكَتْ مِن خَشْيَةِ اللّه ِ ، و عَينٌ باتَتْ تَحْرُسُ في سبيلِ اللّه ِ .

دو چشمند كه آتش به آن ها نرسد :

چشمى كه از ترس خدا بگريد و چشمى كه شبها در راه خدا نگهبانى دهد.

( سنن الترمذي : ۴/۱۷۵/۱۶۳۹ )

رفتن به بهشت با زنجير :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ضَحِكْتُ مِن ناسٍ يَأتونَكُم مِن قِبَلِ المَشْرقِ يُساقُونَ إلى الجَنّةِ و هُم كارِهونَ .

از آن مردمى خنده ام گرفت كه از جانب مشرق به سوى شما مى آيند، در حالى كه با زور به سوى بهشت رانده مى شوند.

( كنز العمّال : ۱۰۵۸۷ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

عَجِبَ اللّه ُ مِن قَومٍ يَدخُلونَ الجَنةَ بالسَّلاسِلِ .

خداوند از مردمانى كه زنجير بسته به بهشت رانده مى شوند ، در عجب باشد.

( كنز العمّال : ۱۰۶۶۷ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

أ لاَ تَسْألونّي مِمَّ ضَحِكْتُ ؟

رَأيْتُ ناسا مِن اُمَّتي يُساقُونَ إلى الجَنّةِ في السَّلاسِلِ كُرْها .

قيلَ: يا رسولَ اللّه ِ ، مَن هُم ؟

قالَ : قَومٌ مِن العَجَمِ يَسْبيهِمُ المُجاهِدونَ فيُدخِلونَهُم الإسلامَ .

آيا نمى پرسيد از چه مى خندم؟

مردمى از امّت خود را ديدم كه آنان را به زنجير بسته اند و با زور به سوى بهشت مى رانند.

عرض شد: اى رسول خدا! آنها كيستند؟

فرمود: مردمانى عجمند، كه مجاهدانْ آنان را به اسارت مى گيرند و آنها را به اسلام در مى آورند.

( كنز العمّال : ۱۰۶۶۹ )

منبع: میزان الحکمه، جلد دوم.