عافیت در احادیث

عافيت :

امام على عليه السلام :

 نَحمَدُهُ عَلى ما كانَ  و نَستَعينُهُ مِن أمرِنا عَلى ما يَكونُ

و نَسألُهُ المُعافاةَ في الأديانِ ،  كَما نَسألُهُ المُعافاةَ في الأبدانِ .

 خدا را براى آنچه به ما عطا فرموده سپاس مى گوييم و براى آنچه پيش خواهد آمد از او يارى مى جوييم

و عافيت و سلامت در دين و عقيده را از او مى طلبيم،همچنان كه سلامت بدنها را از او خواستاريم.

( نهج البلاغة: الخطبة۹۹ )

امام على عليه السلام :

لا يَنبَغي لِلعَبدِ أن يَثِقَ بِخَصلَتَينِ :

العافِيَةِ و الغِنى ؛

بَينا تَراهُ مُعافى إذ سَقِمَ

 و بَينا تَراهُ غَنِيّا إذ افتَقَرَ .

 بنده را نسزد كه به دو چيز اعتماد كند :

عافيت و توانگرى ؛

 زيرا در حالى كه او را سالم مى بينى، ناگهان بيمار مى شود

و در حالى كه توانگرش مى بينى ناگهان به فقر دچار مى گردد.

( نهج البلاغة : الحكمة ۴۲۶ )

امام على عليه السلام :

العافِيَةُ  ، أهنى النِّعَمِ .

 عافيت ، گواراترين نعمتهاست.

(غرر الحكم : ۹۷۳ )

امام على عليه السلام :

العافِيَةُ ،  أفضَلُ اللِّباسَينِ .

جامه عافيت ، بهترين جامه است.

( غرر الحكم : ۱۶۵۲ )

امام على عليه السلام :

 لا لِباسَ أجمَلُ مِنَ العافِيَةِ .

 هيچ جامه اى زيباتر از عافيت نيست.

( التوحيد : ۷۴/۲۷ )

امام على عليه السلام :

يا أيُّها النّاسُ  ! سَلوا اللّه َ اليَقينَ و ارغَبوا إلَيهِ في العافِيَةِ ؛

فإنَّ أجَلَّ النِّعمَةِ  ، العافِيَةُ .

 اى مردم! از خداوند يقين بخواهيد و عافيت  ؛

كه بهترين نعمت، عافيت است.

( المحاسن : ۱/۳۸۷/۸۵۸ )

امام على عليه السلام :

إنَّ العافِيَةَ في الدِّينِ و الدّنيا  ، لَنِعمَةٌ جَليلَةٌ و مَوهِبَةٌ جَزيلَةٌ .

عافيت دينى و دنيوى، نعمتى بزرگ و موهبتى عظيم است.

(غرر الحكم : ۳۷۰۴ )

امام على عليه السلام :

بِالعافِيَةِ تُوجَدُ لَذَّةُ الحَياةِ .

با عافيت و سلامتى است كه لذت زندگى چشيده مى شود.

( غرر الحكم : ۴۲۰۷ )

امام على عليه السلام :

كُلُّ عافِيَةٍ إلى بَلاءٍ .

هر عافيتى ، به رنج و بلايى ختم مى شود.

( غرر الحكم : ۶۸۴۷ )

 

فإن أتاكُمُ اللّه ُ بِعافِيَةٍ فَاقبَلوا  و إنِ ابتُليتُم فَاصبِروا ؛

فإنَّ العاقِبَةَ لِلمُتَّقينَ .

 اگر خداوند به شما عافيتى داد، بپذيريد و اگر مبتلا شديد، شكيبايى ورزيد ؛

زيرا فرجام  [  نيك ] از آنِ پرهيزگاران است.

( نهج البلاغة : الخطبة ۹۸ )

امام على عليه السلام :

كُلُّ نَعيمٍ دونَ الجَنَّةِ ، فهُوَ مَحقورٌ

و كُلُّ بَلاءٍ دونَ النّارِ، عافِيَةٌ

هر نعمتى، در برابر بهشت ، ناچيز است

و هر بلايى در مقايسه با آتش دوزخ ،عافيت.

( نهج البلاغة : الحكمة ۳۸۷ )

امام باقر عليه السلام :

لا نِعمَةَ كالعافِيَةِ  

و لا عافِيَةَ كمُساعَدَةِ التَّوفيقِ .

هيچ نعمتى چون عافيت نيست

و هيچ عافيتى چون ياورى توفيق .

( تحف العقول : ۲۸۶ )

امام صادق عليه السلام :

 العافِيَةُ نِعمَةٌ خَفِيَّةٌ .

 إذا وُجِدَت نُسِيَت

 و إذا فُقِدَت ذُكِرَت .

عافيت نعمتى پنهان ( ناشناخته ) است .

هر گاه باشد ،  به دست فراموشى سپرده مى شود ( كسى قدرش را نمى داند)

و هر گاه نباشد ،  به ياد آورده مى شود.

( كتاب من لا يحضره الفقيه : ۴/۴۰۶/۵۸۷۸ )

آنچه عافيت مى آورد :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن صَلّى عَلَيَّ مَرَّةً  ، فَتَحَ اللّه ُ عَلَيهِ بابا مِنَ العافِيَةِ .

 هر كس يك بار بر من صلوات فرستد، خداوند درى از عافيت به رويش بگشايد.

( جامع الأخبار : ۱۵۳/۳۴۴ )

امام على عليه السلام : 

العافِيَةُ عَشرَةُ أجزاءٍ ؛ تِسعَةٌ مِنها في الصَّمتِ إلاّ بِذِكرِ اللّه ِ

و واحِدٌ في تَركِ مُجالَسَةِ السُّفَهاءِ .

عافيت ده جزء است ؛

نُه جزء آن در دم فرو بستن است مگر از ياد خدا

و يك جزء در ترك همنشينى با نابخردان .

( تحف العقول : ۸۹ )

امام على عليه السلام : 

مَن رَضِيَ بِالعافِيَةِ مِمَّن دونَهُ  ، رُزِقَ السَّلامَةَ مِمَّن فَوقَهُ .

هر كه به عافيت زير دستش خشنود باشد ، از بالا دست خود  سلامت روزيش شود.

( عيون أخبار الرِّضا : ۲/۵۴/۲۰۴ )

امام صادق عليه السلام :

مَن سَرَّهُ طولُ العافِيَةِ  ، فَلْيَتَّقِ اللّه َ .

هر كه خوش دارد از عافيت طولانى برخوردار شود، تقواى خدا در پيش گيرد.

(  بحار الأنوار : ۷۲/۲۳۲/۲ )

ترغيب به عافيت خواستن از خدا :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ چون شنيد مردى از خداوند طلب صبر مى كند ـ فرمود :

 سَألتَ اللّه َ البَلاءَ ، فَاسألْهُ المُعافاةَ .

 از خدا بلا خواستى ، عافيت هم بخواه.

( كنز العمّال : ۴۹۳۵ ، ۳۲۷۲ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

 لا تَتَمَنَّوا لِقاءَ العَدُوِّ  و سَلُوا اللّه َ العافِيَةَ .

 فإذا لَقِيتُموهُم  ، فَاثبتُوا وَ اذكُروا اللّه َ كَثيرا 

فَإن أجلَبوا و صَيَّحوا  ، فَعَلَيكُم بِالصَّمتِ .

 آرزوى رويارويى با دشمن را نكنيد و از خداوند عافيت مسألت كنيد .

اما هر گاه با دشمنان رو در رو شديد ،  پايدارى ورزيد و خدا را بسيار ياد كنيد

و اگر دشمنان جار و جنجال و فرياد سر دادند، شما سكوت اختيار كنيد.

( كنز العمّال : ۱۰۹۰۵ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : 

لا تَتَمَنَّوا لِقاءَ العَدُوِّ  وَ اسألوا اللّه َ العافِيَةَ ؛

فإنَّكُم لا تَدرونَ ما تُبتَلونَ مِنهُم .

فإذا لَقِيتُموهُم ، فَقولوا :

اللّهُمَّ  ! رَبَّنا و رَبَّهُم و نَواصينا و نَواصيهِم بِيَدِكَ !

 و إنَّما تُفشِلُهُم أنتَ .

 ثُمَّ الزَموا الأرضَ جُلوسا .

فإذا غَشَوكُم ، فَانهَضوا و كَبِّروا .

رو به رو شدن با دشمن را آرزو مكنيد و از خداوند عافيت و آسايش طلب نماييد؛

زيرا شما نمى دانيد كه از دشمنان چه گرفتاريهايى خواهيد ديد.

اما هرگاه با آنان رو به رو شديد ،  بگوييد:

بار خدايا ! اى پروردگار ما و آنان و اى كسى كه زمام اختيار ما و آنها در دست توست !

اين تويى كه آنان را دچار سستى و شكست مى كنى .

سپس روى زمين بنشينيد

و اگر شما را در ميان گرفتند ،  برخيزيد و تكبير بگوييد.

( كنز العمّال : ۱۰۹۰۶)

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ما سُئلَ اللّه ُ شَيئا أحَبَّ إلَيهِ مِن أن يُسألَ العافِيَةَ .

 از خداوند چيزى خواسته نشده است كه نزد او محبوبتر از عافيت باشد.

( كنز العمّال : ۳۱۳۰ ـ ۳۱۵۳ )

الدرّ المنثور : ـ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در پاسخ به اين سؤال كه بهترين دعا چيست ـ فرمود :

 تَسألُ رَبَّكَ العَفوَ و العافِيَةَ في الدّنيا و الآخِرَةِ .

 ثُمّ أتاهُ مِنَ الغَدِ  فقالَ : يا رسولَ اللّه ِ!  أيُّ الدُّعاءِ أفضلُ ؟

قالَ : تسألُ ربَّكَ العَفوَ و العافِيَةَ في الدِّينِ و الدُّنيا و الآخِرَةِ .

 ثمّ أتاهُ مِن الغدِ فقال : يا رسولَ اللّه ! أيُّ الدعاءِ أفضلُ ؟

قالَ : تسألُ ربَّكَ العَفوَ و العافِيَةَ .

 ثُمَّ أتاهُ مِنَ اليَومِ الرّابِعِ فقالَ : يا رَسولَ اللّه ِ ! أيُّ الدّعاءِ أفضَلُ ؟

قالَ : تَسألُ رَبَّكَ العَفوَ و العافِيَةَ في الدّنيا و الآخِرَةِ؛

فإنَّكَ إذا اُعطيتَهُما في الدنيا ثُمَّ أعطيتَهُما في الآخِرَةِ فقَد أفلَحتَ .

 اين كه از پروردگارت بخشايش و عافيت در دنيا و آخرت را طلب كنى .

روز دوم همان پرسنده آمد و پرسيد : اى رسول خدا صلى الله عليه و آله ! بهترين دعا چيست؟

فرمود : اين كه از پروردگارت بخشايش و عافيت در دين و دنيا و آخرت طلب كنى .

روز سوّم مجددا آمد و پرسيد : اى رسول خدا ! بهترين دعا چيست ؟

فرمود : اين كه از پروردگارت بخشايش و عافيت بخواهى .

روز چهارم آمد و پرسيد : اى رسول خدا ! بهترين دعا چيست؟

حضرت فرمود: اين كه از پروردگارت بخشايش و عافيت در دنيا و آخرت را بخواهى؛

زيرا اگر بخشايش و عافيت در دنيا به تو داده شود و در آخرت نيز اين دو عطايت گردد، بي گمان رستگار شده اى .

( الدرّ المنثور : ۱/۵۶۰ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

سَلُوا اللّه َ المُعافاةَ ؛

فإنَّهُ لَم يُؤتَ أحَدٌ بَعدَ اليَقينِ  ، خَيرا مِنَ المُعافاةِ .

 از خداوند عافيت طلب كنيد؛

زيرا بعد از [ نعمت ] يقين، نعمتى بهتر از عافيت به كسى داده نشده است.

( سنن ابن ماجة : ۲/۱۲۶۵/۳۸۴۹ )

كنز العمّال :

 قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله لرَجُلٍ كَأنَّهُ فَرخٌ مَنتوفٌ مِنَ الجَهدِ : هَل كُنتَ تَدعو اللّه َ بِشَيءٍ ؟

قالَ : كنتُ أقولُ : اللّهُمَّ ما كُنتَ مُعاقِبي بِهِ في الآخِرَةِ ،  فَعجِّلْهُ لي في الدّنيا . 

 فقالَ لَهُ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله أ لا قُلتَ : « اللّهُمَّ آتِنا في الدّنيا حَسَنَةً و في الآخِرَةِ حَسَنَةً و قِنا عَذابَ النّارِ» ؟! 

فَدَعا اللّه َ .  فَشَفاهُ .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله خطاب به مردى كه از شدت لاغرى مانند جوجه پر كنده اى شده بود فرمود : آيا از خدا چيزى خواسته اى؟ 

عرض كرد: من در دعا مى گفته ام :

بار خدايا ! كيفرى كه در آخرت مى خواهى به من بدهى، در همين دنيا بده.

پيامبر صلى الله عليه و آله به او فرمود: چرا نگفتى : « بار خدايا ! در دنيا و در آخرت به ما نيكى عطا فرما و از عذاب آتش نگهمان دار» ؟! (      )

رسول خدا صلى الله عليه و آله براى بهبودى آن مرد دعا كرد و خداوند او را شفا داد.

( كنز العمّال : ۴۹۰۲ ، ۴۹۰۴ نحوه )

الدعوات :

رُويَ أنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله دَخلَ عَلى مَريضٍ . قالَ : ما شأنُكَ ؟

 قالَ : صَلَّيتَ بِنا صلاةَ المَغربِ فقرأتَ القارِعَةَ. 

فقلتُ : اللّهمَّ ! إن كانَ لي عندَكَ ذَنبٌ تريدُ أن تُعذِّبني بهِ في الآخِرَةِ ،  فَعَجِّلْ ذلكَ في الدُّنيا .

فَصرتُ كَما ترى!

فقال صلى الله عليه و آله : بِئسَما قُلتَ .  أ لا قُلتَ: « رَبَّنا آتِنا في الدّنيا حَسَنَةً و في الآخِرَةِ حَسَنَةً و قِنا عَذابَ النّارِ  » ؟!

فَدَعا لَهُ حَتّى أفاقَ .

 روايت شده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله بر بيمارى وارد شد و حالش را پرسيد  .

او گفت: نماز مغرب براى ما خواندى و سوره قارعه را در آن تلاوت كردى .  

من گفتم : خدايا !  اگر من گناهى نزد تو دارم كه مى خواهى مرا بدان در آخرت عذاب كنى، آن را در همين دنيا جلو بينداز .

حضرت فرمود: بد حرفى زدى .

چرا نگفتى : « اى پروردگار ما ! ما را در دنيا و در آخرت نيكى عطا فرما و از عذاب آتش نگهمان دار» ؟! (      )

سپس رسول خدا صلى الله عليه و آله براى سلامتى آن مرد دعا كرد و او بهبود يافت.

( الدعوات : ۱۱۴/۲۶۲ )

امام زين العابدين عليه السلام ـ آنگاه كه مردى را در حال طواف ديد كه مى گويد:

اللّهُمَّ ! إنّي أسألُكَ الصَّبرَ ـ :  سَألتَ البَلاءَ ؟ 

 قُلِ : اللّهُمَّ إنّي أسألُكَ العافِيَةَ  و الشُّكرَ عَلَى العافِيَةِ .

بار خدايا ! به من صبر عطا فرما !  - و دستى به شانه او زد ـ فرمود : بلا مى طلبى؟

بگو: بار خدايا ! به من عافيت و شكر بر عافيت عطا فرما.

( الدعوات : ۱۱۴/۲۶۱ )

امام صادق عليه السلام :

 سَلُوا رَبَّكُمُ العَفوَ و العافِيَةَ ؛

فإنَّكُم لَستُم مِن رِجالِ البَلاءِ ؛

 فإنَّهُ مَن كانَ قَبلَكُم مِن بَني إسرائيلَ شُقُّوا بِالمَناشيرَ عَلى أن يُعطُوا الكُفرَ فَلَم يُعطوهُ .

از خداوند بخشش و عافيت مسألت كنيد؛

زيرا شما مرد رنج و بلا نيستيد؛

زیرا  پيش از شما افرادى از بنى اسرائيل بودند كه با ارّه شقّه شدند تا كفر بورزند ، امّا كفر نورزيدند.

( المحاسن : ۱/۳۸۹/۸۶۷ )

امام رضا عليه السلام :

شَكا يوسُفُ في السِّجنِ إلَى اللّه ِ فَقالَ : يا رَبِّ بِما استَحقَقتُ السِّجنَ ؟

فَأوحَى اللّه ُ إلَيهِ : أنتَ اختَرتَهُ  ؛ حينَ قُلتَ : « رَبِّ السِّجنُ أحَبُّ إلَيَّ مِمّا يَدعونَني إلَيهِ »

هَلاّ قُلتَ: العافِيَةُ أحَبُّ إلَيَّ مِمّا يَدعونَني إلَيهِ ؟ !

يوسف عليه السلام در زندان به درگاه خدا شِكوه كرد و گفت : بار خدايا ! به چه سبب سزاوار زندان شدم ؟

خداوند به او وحى فرمود كه : تو خود زندان را انتخاب كردى ؛ آن گاه كه گفتى : « پروردگار من ! زندان را خوشتر دارم از آنچه مرا به سوى آن فرا مى خوانند » (      )

چرا نگفتى : عافيت را خوشتر دارم از آنچه مرا به سوى آن فرامى خوانند؟

( تفسير القمّي : ۱/۳۵۴ )

دعاهايى در عافيت طلبى (از خدا) :

الدعوات: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله دعا مى كرد و مى گفت:

 أسألُكَ تَمامَ العافِيَةِ . ثُمَّ قالَ : تَمامُ العافِيَةِ : الفَوزُ بِالجَنَّةِ  و النَّجاةُ مِنَ النّارِ .

عافيت كامل عطايم فرما. سپس مى گفت : عافيت كامل همان رسيدن به بهشت است و رستن از آتش .

( الدعوات : ۸۴/۲۱۲ )

امام على عليه السلام ـ در دعايى كه به فرزند خود حسن عليه السلام آموزش داد ـ گفت : 

لا تُفَرِّقْ بَيني و بَينَ العافِيَةِ أبَدا ما أبقَيتَني .

[ خدايا ] تا زنده ام هرگز ميان من و عافيت جدايى مينداز.

( بحار الأنوار : ۹۴/۱۹۱/۴ )

امام زين العابدين عليه السلام :

اَللّهُمَّ  ! صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِه

 و ألبِسْني عافِيَتَكَ ··· عافِيَةَ الدّنيا و الآخِرَةِ

 و امنُنْ عَلَيَّ بِالصِّحَّةِ و الأمنِ و السَّلامَةِ في دِيني و بَدَني  

و البَصيرَةِ في قَلبي  و النَّفاذِ في اُموري .

بار خدايا ! بر محمّد و خاندان او درود فرست

و جامه عافيت بر من بپوشان ··· عافيت در دنيا و آخرت را

و با [ عطاىِ نعمتِ ] تندرستى و امنيت و سلامتِ در دين و بدنم

و بينايى در دلم و راه افتادن كارهايم  بر من منّت گذار .

( الصحيفة السجّاديّة : الدعاء ۲۳)

امام صادق عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : 

و عافِنا مِن مَحذورِ البَلايا  

و هَب لَنا الصَّبرَ الجَميلَ عِندَ حُلولِ الرَّزايا .

ما را از بلاياى مخوف به سلامت دار

و به ما در هنگام رسيدن مصيبتهاى بزرگ  صبر نيكو ارزانى دار.

( الدروع الواقية : ۹۰)

امام صادق عليه السلام :

اللّهُمَّ  ! أكرِمْني في مَجلِسي هذا

كَرامَةً لا تُهينُني بَعدَها أبَدا···

و عافِني عافِيَةً لا تَبتَليني بَعدَها أبَدا .

 خدايا ! در اين مجلس و وضع و حالى كه هستم

مرا چنان گرامى دار كه زان پس هرگز خوار و حقيرم نگردانى···

و چنان عافيتى عطايم فرما كه بعد از آن هرگز مبتلايم نفرمايى .

( الإقبال : ۱/۴۳۵)

امام صادق عليه السلام :

اللّهُمَّ !  عافِني مِن شَرِّ ما يَنزِلُ مِنَ السَّماءِ إلَى الأرضِ  و مِن شَرِّ ما يَعرُجُ فيها

 و مِن شَرِّ ما ذَرَأ في الأرضِ و ما يَخرُجُ مِنها .

 بار خدايا! مرا از هر بدى كه از آسمان به زمين فرود مى آيد و از هر بدى و گزندى كه به آسمان فراز مى رود

و از هر بدى كه در دل زمين افشانده مى شود و هر بدى كه از درونش بيرون مى آيد ، به سلامت بدار.

( الاُصول الستّة عشر : ۹ )

امام صادق عليه السلام ـ در بيان دعاى معروف ابوذر در ميان اهل آسمان ـ فرمود :

اللّهُمَّ !  إنّي أسألُكَ الإيمانَ بِكَ  و التَّصديقَ بِنَبِيِّكَ  و العافِيَةَ عَن جَميعِ البَلاءِ و الشُّكرَ عَلَى العافِيَةِ  و الغِنى عَن شِرارِ النّاسِ .

 بار خدايا ! ايمان به خودت و باور به پيامبرت و عافيت از همه بلاها و شكر بر عافيت و بى نيازى از مردمانِ بد را، به من عطا فرما .

( الأمالي للصدوق : ۴۲۶/۵۶۲ )

امام كاظم عليه السلام : 

اللّهُمَّ  ! إنّي أسألُكَ العافِيَةَ و أسألُكَ جَميلَ العافِيَةِ و أسألُكَ شُكرَ العافِيَةِ  و أسألُكَ شُكرَ شُكرِ العافِيَةِ .

بار خدايا! من از تو عافيت مسألت دارم  عافيت نيكو عطايم كن و شكر بر عافيت و شكر بر شكرِ عافيت ارزانيم فرما.

( الدعوات : ۸۴ / ۲۱۱ )

بندگان خاصّ :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ للّه ِِ عزَّ و جلَّ عِبادا يَضُنُّ بِهِم عَنِ البَلاءِ .

يُحييهِم في عافِيَةٍ  و يُدخِلُهُمُ الجَنَّةَ في عافِيَةٍ .

 خداوند عزّ و جلّ را بندگانى است كه آنان را گرفتار بلا نمى گرداند .

زندگى آنها را با عافيت قرين مى سازد و با عافيت به بهشتشان مى برد.

( كنز العمّال : ۱۱۲۴۶ )

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ للّه ِِ تَعالى عِبادا يُحييهِم في عافِيَةٍ و يُميتُهُم في عافِيَةٍ  و يُدخِلُهُمُ الجَنَّةَ في عافِيَةٍ .

 خداوند متعال را بندگانى است كه زندگيشان را با عافيت مى گذراند و آنان را با عافيت مى ميراند و با عافيت به بهشتشان مى برد.

( كنز العمّال : ۱۱۲۴۷ )

امام باقر عليه السلام : 

إنَّ للّه ِِ عزَّ و جلَّ ضَنائنَ يَضُنُّ بِهِم عَنِ البَلاءِ .

فيُحييهِم في عافِيَةٍ و يَرزُقُهُم في عافِيَةٍ

و يُميتُهُم في عافِيَةٍ  و يَبعَثُهُم في عافِيَةٍ  و يُسكِنُهُمُ الجَنَّةَ في عافِيَةٍ .

خداوند عزّ و جلّ را خاصگانى است كه آنان را از بلا نگه مى دارد .

زندگيشان را قرين عافيت مى سازد و با عافيت روزيشان مى دهد

ودر عافيت مى ميراندشان ودر عافيت مبعوثشان مى كند و با عافيت در بهشت جايشان مى دهد.

( الكافي : ۲/۴۶۲/۱ )

امام صادق عليه السلام : 

إنَّ للّه ِِ عزَّ و جلَّ ضَنائنَ مَن خَلقِه يَغذوهُم بِنِعمَتِهِ و يَحبوهُم بِعافِيَتِهِ و يُدخِلُهُمُ الجَنَّةَ بِرَحمَتِهِ .

 تَمُرُّ بِهِمُ البَلايا و الفِتَنُ لا تَضُرُّهُم شَيئا .

خداوند عزّ و جلّ را بندگان خاصّى است كه با نعمتِ خود آنان را تغذيه مى كند و عافيت خود را ارزانيشان مى دارد و با رحمت خود به بهشتشان مى برد.

بلاها و فتنه ها بر آنها مى گذرد . اما زيانى به ايشان نمى رساند.

( الكافي : ۲/۴۶۲/۳ )

میزان الحکمه،جلد هفتم.