شعر در منقبت امام سجاد علیه السلام

  از مهين بانوى ايران سر زد از خاك عرب

آفتابى كز جبينش می‏درخشد نور رب

  زان عرب نازد كه اين شاهى است تازى دودمان 

زان عجم بالد كه اين ماهى است ايرانى نسب‏

  حبّذا شاهى كه محكم شد از او كاخ كمال

فرخّا ماهى كه روشن شد از او مهد ادب‏

حجّت حقّ، رحمت مطلق، على بن الحسين (ع) 

درّة التاج شرف ماه عجم شاه عرب‏

شمع بزم حق‏پرستان بود و مجذوب خدا 

آن چنان كز ياد حق غافل نبودى روز و شب‏

گه ز اشك اشتياق وصل در سوز و گداز

گه ز آه آتشين هجر اندر تاب و تب‏

زينت پرهيزگاران بود در زهد و عفاف

  زان خدا سجّاد و زين العابدين دادش لقب‏

آن شنيدستم كه در عهد وليعهدى، هشام

  رهسپار كعبه شد با مردم شام و حلب‏

خواست تا بوسد حجر را گشت مانع ازدحام

شد ز جمعيّت برون كاسايد از رنج و تعب‏

ديد ناگه صف ز هم بشكست و ماهى شد پديد  

كافتاب از تابش صبح جمالش در عجب‏

ماه گرد كعبه مى‏گرديد و خلقى گرد ماه

سنگ را با بوسه‏اى سيراب كرد از لعل لب‏

چون هشام آن عزّت و قدر و جلال و جاه ديد 

از شرار آتش كين و حسد شد ملتهب‏

زان ميان يك تن از او پرسيد اين آزاده كيست؟ 

كاين چنين بر دامن مطلوب زد دست طلب؟

كرد در پاسخ تجاهل، گفت: نشناسم كه كيست؟

زان تجاهلها كه بر اعجاز احمد، بولهب‏

  چون فرزدق آن سخندان گرامى از هشام 

اين سخن بشنيد، شد آشفته خاطر از غضب‏

گفت: گر نامش ندانى با تو گويد نام او

گر بپرسى خاك بطحا را وجب اندر وجب‏

از زمين و آسمان و آفتاب و مشترى

زهره و پروين و ماه و كهكشان و ذوذنب

  مروه و بيت و صفا و زمزم و ركن و مقام

مى‏شناسندش نكونام و نسب اصل و حسب‏

ميوه بستان زهرا قُرةُ العين حسين (ع)

آن كه شد پيدايش او آفرينش را سبب‏

كوكب صبح هدايت آن كه نور عارضش

كرد محو از ساحت دين ظلمت و جهل و شغب

خسرو ملك فصاحت آن كه در قدر و بهاست

 خطبه‏هاى دلپذيرش درة التاج خطب

چون نسيم نوبهاران ساحت جان را «رسا» 

 هر دم از طبع نشاط انگيز مى‏بخشد طرب