نیت افطار
۱۸ اسفند ۱۳۹۴ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الأول؛ أبواب أحكام شهر رمضان؛ الباب السادس فيما نذكره من وظائف الليلة الثانية من شهر رمضان و يومها و فيه فصول، فصل فيما نذكره من القصد بالإفطار
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب ششم: اعمال شب و روز دوم ماه رمضان و فصل های این باب؛ فصل هفتم نیت افطار:
اعلم أن الإفطار عمل يقوم به ديوان العبادات و مطلب يظفر بالسعادات فلا بد له من قصد يليق بتلك المرادات و من أهم ما قصد الصائم بإفطاره و ختم به تلك العبادة مع العالم بأسراره امتثال أمر الله جل جلاله بحفظ حياته على باب طاعة ما لك مباره و مساره و إذا لم يقصد بذلك حفظها على باب الطاعة فكان قد ضيع الطعام و أتلفه و أتلفها و عرضها للإضاعة و خسر في البضاعة و تصير الطاعات الصادرة عنه عن قوة سقيمة النيات كإنسان يركب دابة في الحج أو الزيارات يغير إذن صاحبها أو بمخالفة في مسالكها و مذاهبها أو فيها شيء من الشبهات و أي كلفة أو مشقة فيما ذكرناه من صلاح النية و معاملة الجلالة الإلهية حتى يهرب من تلك المراتب و المناصب و شرف المواهب إلى معاملة الشهوة البهيمية و الطبع الخائب الذاهب لو لا رضاه لنفسه بذل المصائب و الشماتة به بما حصل فيه من النوائب
افطار كردن عملى است كه فرشتگان مأمور به نوشتن عبادات، آن را در ديوان عبادات ثبت مى‌كنند و امرى است كه انسان را به رسيدن به نيكبختى‌ها كامياب مى‌گرداند. بنابراين، ناچار بايد نيت آن متناسب با اين مقاصد باشد. يكى از مهم‌ترين نيّت‌ها كه روزه‌دار با آن قصد افطار مى‌كند و عبادت و روزه‌ى خود را در محضر خداوند آگاه به رازها به پايان مى‌برد، اين است كه قصد او از افطارى، امتثال دستور خداوند-جلّ جلاله-باشد از اين جهت كه افطارى و غذا حيات او را بر درگاه طاعت خداوندى كه مالك نيكى‌ها و مايه‌ى خوشحالى او است، حفظ مى‌كند؛ وگرنه اگر مقصود او از افطارى، حفظ او بر درگاه طاعت الهى نباشد، گويى كه غذا و نيز طاعت الهى را تلف كرده و در معرض نابودى قرار داده و در سرمايه‌ى خود زيان برده است و در نتيجه عباداتى كه توسط او به‌جا آورده مى‌شود نيز از نيرويى سرچشمه خواهد گرفت كه نيّت آن نارس و بيمار است، مانند انسانى كه در سفر حجّ يا زيارت، مركبى را بدون اجازه گرفتن از صاحبش سوار شود و يا در مسير و يا پيمودن راه از قراردادى كه با صاحبش بسته، مخالفت كند و يا شبهه‌هاى ديگر در مركب باشد. راستى در اصلاح نيّت و مراقبه‌ى جلال الهى چه سختى و مشقّتى وجود دارد تا انسان از اين مقام‌ها و منازل و شرافت مواهب الهى گريخته و به‌سوى رعايت شهوت حيوانى و طبيعت زيانبار از بين‌رونده‌ى خود روآورد، جز اين‌كه انسان به خوارى مصائب و شماتت دشمن (شيطان) در برابر گرفتارى‌ها و مشكلات حاصل از آن، راضى گردد؟!
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
