دعای امام کاظم (ع) در شب هفدهم رمضان
۰۷ فروردین ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الأول؛ أبواب أحكام شهر رمضان؛ الباب الحادي و العشرون فيما نذكره من زيادات و دعوات في الليلة السابعة عشر منه و يومها و منها ما نختاره من عدة فصول في الدعوات بعدة روايات رواية، دعاء آخر في الليلة السابعة عشر منه
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب بیست و یکم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز هفدهم ماه. دعاهاى اين شب عبارت است از (دعای دوم):
رَوَيْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى الْعَالِمِ ع أَنَّهُ قَالَ
دعاى ديگر در شب هفدهم كه در روايت است حضرت امام كاظم-عليه السّلام- فرمود:
إِنَّ هَذِهِ اللَّيْلَةَ هِيَ اللَّيْلَةُ الَّتِي الْتَقَى فِيهَا الْجَمْعَانِ يَوْمَ بَدْرٍ وَ أَظْهَرَ اللَّهُ تَعَالَى آيَاتِهِ الْعِظَامَ فِي أَوْلِيَائِهِ وَ أَعْدَائِهِ الدُّعَاءُ فِيهَا
اين شب همان شبى است كه در آن دو گروه (لشكر حقّ و باطل) در جنگ بدر جنگيدند و خداوند متعال معجزات بزرگ خود را درباره‌ى دوستان و دشمنانش آشكار نمود. متن دعا به اين صورت است:
يَا صَاحِبَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَوْمَ حُنَيْنٍ وَ يَا مُبِيرَ الْجَبَّارِينَ وَ يَا عَاصِمَ النَّبِيِّينَ
اى ياور حضرت محمّد-درود و سلام خدا بر او و خاندان او-در جنگ «حنين» و اى نابودكننده‌ى سركشان و اى نگاه دارنده‌ى پيامبران،
أَسْأَلُكَ بِ (يس وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ)[1] وَ بِ (طه)[2] وَ سَائِرِ الْقُرْآنِ الْعَظِيمِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
به حق «يس» و قرآن استوار و به حق «طه» و ساير سوره‌هاى قرآن بزرگ، از تو درخواست مى‌كنم كه بر محمّد و آل محمّد درود فرستى
وَ أَنْ تَهَبَ لِيَ اللَّيْلَةَ تَأْيِيداً تَشُدُّ بِهِ عَضُدِي وَ تَسُدُّ بِهِ خَلَّتِي يَا كَرِيمُ أَنَا الْمُقِرُّ بِالذُّنُوبِ
و در اين شب چنان نيرويى به من ببخشى كه بازويم را بدان سخت و نيازم را برآورده سازى. اى بزرگوار، من به گناهانم اعتراف مى‌كنم،
فَافْعَلْ بِي مَا تَشَاءُ لَنْ يُصِيبَنِي إِلَّا مَا كَتَبْتَ لِي عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ وَ أَنْتَ حَسْبِي وَ أَنْتَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ
پس هرچه خواهى با من بكن، كه جز آنچه مقرّر نموده‌اى به من نخواهد رسيد، تنها بر تو توكّل نمودم و تو براى من كافى هستى و تو پروردگار عرش باكرامت مى‌باشى.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خبر [خَيْرَ] الْمَعِيشَةِ أَبَداً مَا أَبْقَيْتَنِي بُلْغَةً إِلَى انْقِضَاءِ أَجَلِي أَتَقَوَّى بِهَا عَلَى جَمِيعِ حَوَائِجِي
خداوندا، از تو خواستارم تا زمانى كه زنده‌ام داشتى براى هميشه بهترين روزى را به من ارزانى دارى تا مرا به پايان سرآمد عمرم برساند و به واسطه‌ى آن بر تمام خواسته‌هايم نيرو گيرم
وَ أَتَوَصَّلُ بِهَا إِلَيْكَ مِنْ غَيْرِ أَنْ تَفْتِنَنِي بِإِكْثَارٍ فَأَطْغَى أَوْ بِتَقْتِيرٍ عَلَيَّ فَأَشْقَى وَ لَا تَشْغَلْنِي عَنْ شُكْرِ نِعْمَتِكَ
و به تو نزديكى جويم، بى‌آنكه با روزى فراوان امتحانم كنى تا مبادا طغيان كنم يا با كم دادن بياموزى تا مبادا به زحمت بيفتم و مرا از سپاسگزارى نعمتت به چيز ديگر مشغول مساز
وَ أَعْطِنِي غِنًى عَنْ شِرَارِ خَلْقِكَ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ الدُّنْيَا وَ شَرِّ مَا فِيهَا
و بى‌نيازى از مردمان بد را به من عطا كن و به تو پناه مى‌برم از شرّ دنيا و آنچه در آن است.
اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلِ الدُّنْيَا لِي سِجْناً وَ لَا تَجْعَلْ فِرَاقَهَا لِي حُزْناً أَخْرِجْنِي عَنْ فِتْنَتِهَا إِذَا كَانَتِ الْوَفَاةُ خَيْراً لِي مِنْ حَيَاتِي مَقْبُولًا عَمَلِي
خدايا، دنيا را زندان من و جدايى از آن را مايه‌ى اندوه قرار مده، بلكه هرگاه كه مرگ براى من بهتر از زندگانى است و درحالى‌كه عملم را پذيرفته‌اى،
إِلَى دَارِ الْحَيَوَانِ وَ مَسَاكِنِ الْأَخْيَارِ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَزْلِهَا وَ زِلْزَالِهَا وَ سَطَوَاتِ سُلْطَانِهَا وَ بَغْيِ بُغَاتِهَا
از فتنه‌هاى دنيا به‌سوى سراى زندگانى و جايگاه نيكان بيرون بر و از تنگى و سختى و زلزله‌ها و تاخت و تازها و تسلّط دنيا و تجاوز تجاوزكاران آن به تو پناه مى‌برم.
اللَّهُمَّ مَنْ أَرَادَنِي بِخَيْرٍ فَأَرِدْهُ وَ مَنْ كَادَنِي فَكِدْهُ وَ اكْفِنِي هَمَّ مَنْ أَدْخَلَ عَلَيَّ هَمَّهُ
خداوندا، هركس آهنگ [رساندن خير]به من را داشته باشد، به او خير برسان و هركس بخواهد مرا نيرنگ بزند، نيرنگش بزن و مرا از اندوه هركس كه اندوه خود را بر من وارد كند، كفايت كن
وَ صَدِّقْ قَوْلِي بِفِعْلِي وَ أَصْلِحْ لِي حَالِي وَ بَارِكْ لِي فِي أَهْلِي وَ مَالِي وَ وُلْدِي وَ إِخْوَانِي
و گفتار مرا با كردارم تصديق و حالم را اصلاح كن و خانواده و دارايى و فرزندان و برادرانم را براى من خجسته بدار.
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِي وَ اعْصِمْنِي فِيمَا بَقِيَ مِنْ عُمُرِي حَتَّى أَلْقَاكَ وَ أَنْتَ عَنِّي رَاضٍ وَ تَسْأَلُ حَاجَتَكَ
خداوندا، گناهان گذشته‌ام را بيامرز و در مقدار باقى‌مانده از عمرم [از گناه]نگاه دار تا درحالى‌كه از من خشنودى، با تو ملاقات كنم.
ثُمَّ تَسْجُدُ عَقِيبَ الدُّعَاءِ وَ تَقُولُ فِي سُجُودِكَ
بعد از خواندن دعاى فوق سجده كن و در سجده بگو:
سَجَدَ وَجْهِيَ الْبَالِي الْفَانِي الْمَوْقُوفُ الْمُحَاسَبُ الْمُذْنِبُ الْخَاطِئُ
وجود ناپايدار و از بين‌رونده‌ام كه به‌صورت ايستاده نگاه مى‌دارند و از او حساب مى‌كشند و گناه‌كار و خطاكار است،
لِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ الْبَاقِي الدَّائِمِ الْقَائِمِ الْغَفُورِ الرَّحِيمِ سُبْحَانَ رَبِّيَ الْأَعْلَى وَ بِحَمْدِهِ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ
در برابر روى [اسما و صفات، يا ذات]گرامى و پاينده و جاودانى [و پايدار]و بسيار آمرزنده و مهربان تو به سجده افتاده است. پاكا پروردگار برترم و ستايش او را،از خدا آمرزش مى‌خواهم و به درگاه او توبه مى‌كنم.
زيَادَةٌ
ادامه‌ى دعا [از نسخه‌هاى ديگر]:
اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ اللَّيْلَةِ الْعَظِيمَةِ لَكَ الْحَمْدُ كَمَا عَصَمْتَنِي مِنْ مَهَاوِي الْهَلَكَةِ وَ التَّمَسُّكِ بِحِبَالِ الظَّلَمَةِ
خداوندا، اى پروردگار اين شب بزرگ، ستايش تو را همان گونه كه مرا از پرتگاه‌هاى نابودى و چنگ زدن به رشته‌هاى تاريكى
وَ الْجُحُودِ لِطَاعَتِكَ وَ الرَّدِّ عَلَيْكَ أَمْرَكَ وَ التَّوَجُّهِ إِلَى غَيْرِكَ وَ الزُّهْدِ فِيمَا عِنْدَكَ وَ الرَّغْبَةِ فِيمَا عِنْدَ غَيْرِكَ
و انكار طاعت و ردّ دستوراتت و توجه به غير تو و عدم تمايل به آنچه نزد تو است و گرايش به آنچه نزد غير تو است، نگاه داشتى؛
مَنّاً مَنَنْتَ بِهِ عَلَيَّ وَ رَحْمَةً رَحِمْتَنِي بِهَا مِنْ غَيْرِ عَمَلٍ سَالِفٍ مِنِّي وَ لَا اسْتِحْقَاقٍ لِمَا صَنَعْتَ بِي وَ اسْتَوْجَبْتَ مِنِّي
بخششى كه به من ارزانى داشتى و رحمتى كه مرا مورد رحمت خود قرار دادى، نه به واسطه‌ى عمل گذشته‌ى من و يا آنكه مستحق و مستوجب نيكى تو باشم.
الْحَمْدَ عَلَى الدَّلَالَةِ عَلَى الْحَمْدِ وَ اتِّبَاعِ أَهْلِ الْفَضْلِ وَ الْمَعْرِفَةِ وَ التَّبَصُّرِ بِأَبْوَابِ الْهُدَى وَ لَوْلَاكَ مَا اهْتَدَيْتُ إِلَى طَاعَتِكَ
ستايش خدا را بر راهنمايى او به ستايش و پيروى از اهل دانش و معرفت و بصيرت به درهاى هدايت و اگر تو نبودى، نه به طاعتت رهنمون مى‌شدم
وَ لَا عَرَفْتُ أَمْرَكَ وَ لَا سَلَكْتُ سَبِيلَكَ فَلَكَ الْحَمْدُ كَثِيراً وَ لَكَ الْمَنُّ فَاضِلًا وَ بِنِعْمَتِكَ تَتِمُّ الصَّالِحَات
و نه دستورت را مى‌شناختم و نه راه تو را مى‌پيمودم. پس ستايش بسيار تو را و منّت برتر براى تو، به نعمت تو همه‌ى كارهاى شايسته كامل مى‌گردد.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
