نماز لیله الرغائب (شب آرزوها) (اقبال الاعمال)
۱۷ فروردین ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الثانی؛ الباب الثامن فيما نذكره مما يختص بشهر رجب و بركاته و ما نختاره من عباداته و خيراته و فيه فصول، فصل فيما نذكره من عمل أول جمعة من شهر رجب
جلد دوم؛ باب هشتم: اعمال مخصوص ماه رجب و برکات و خیرات آن، فصل دوازدهم، عمل اولین شب جمعه ماه رجب:
اعلم أن مقتضى الاحتياط للعبادة و طلب الظفر بالسعادة اقتضى أن نذكر عمل هذه الليلة الجمعة من أول ليلة من هذا الشهر الشريف لجواز أن يكون أول ليلة منه الجمعة فيكون قد احتطنا للتكليف و إن لم يكن أوله الجمعة فيكون قد أذكرناك في أول الشهر بها إلى حين حضور أول ليلة جمعة منه لتعمل لها [بها] وجدنا ذلك في كتب العبادات مرويا عن النبي ص و نقلته أنا من بعض كتب أصحابنا رحمهم الله فقال في جملة الحديث
مقتضاى رعايت احتياط در انجام عبادات و دست يافتن به نيكبختى، آن است كه عمل شب جمعه‌ى اول ماه رجب را در شب اول اين ماه شريف يادآور شويم؛ زيرا امكان دارد شب اول آن، شب جمعه باشد. از اين‌رو، آن را در ضمن اعمال شب اول ذكر مى‌كنيم، هرچند شب جمعه نباشد، تا در شب جمعه‌ى اول اين ماه بدان عمل كنى. در هر حال، اين عمل در برخى كتاب‌هاى عبادات به نقل از پيامبر اكرم-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-آمده است و من نيز آن را از برخى كتاب‌هاى راويان اماميّه-رحمهم اللّه-نقل مى‌كنم
عَنِ النَّبِيِّ ع فِي ذِكْرِ فَضْلِ شَهْرِ رَجَبٍ مَا هَذَا لَفْظُهُ
طى حديثى از پيامبر-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-درباره‌ى فضايل ماه رجب، مى‌فرمايد:
وَ لَكِنْ لَا تَغْفُلُوا عَنْ أَوَّلِ لَيْلَةٍ جُمُعَةٍ فِيهِ [منه] فَإِنَّهَا لَيْلَةٌ تُسَمِّيهَا الْمَلَائِكَةُ لَيْلَةَ الرَّغَائِبِ
. . . ليكن از شب جمعه‌ى اول اين ماه غفلت مورزيد، زيرا اين شب، شبى است كه فرشتگان آن را «ليلة الرّغائب»؛ (شب دست يافتن به امور مورد رغبت و علاقه) مى‌نامند؛
وَ ذَلِكَ أَنَّهُ إِذَا مَضَى ثُلُثُ اللَّيْلِ لَمْ يَبْقَ مَلَكٌ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا يَجْتَمِعُونَ فِي الْكَعْبَةِ وَ حَوَالَيْهَا
زيرا زمانى كه يك سوم از شب جمعه‌ى اول اين ماه سپرى مى‌شود، هيچ فرشته‌اى در آسمان‌ها و زمين باقى نمى‌ماند مگر آنكه در كعبه و پيرامون آن گرد مى‌آيند
وَ يَطَّلِعُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ اطِّلَاعَةً فَيَقُولُ لَهُمْ يَا مَلَائِكَتِي سَلُونِي مَا شِئْتُمْ
و خداوند بر آن‌ها اشراف نموده و نظر افكنده و خطاب به آن‌ها مى‌گويد: اى فرشتگان من، هر حاجتى داريد از من بخواهيد.
فَيَقُولُونَ رَبَّنَا حَاجَتُنَا إِلَيْكَ أَنْ تَغْفِرَ لِصُوَّامِ رَجَبٍ فَيَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ فَعَلْتُ ذَلِكَ
فرشتگان مى‌گويند: پروردگارا، حاجت ما از تو اين است كه روزه‌داران ماه رجب را بيامرزى. خداوند-تبارك و تعالى- مى‌فرمايد: چنين كردم.»
ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا مِنْ أَحَدٍ صَامَ يَوْمَ الْخَمِيسِ أَوَّلَ خَمِيسٍ مِنْ رَجَبٍ ثُمَّ يُصَلِّي بَيْنَ الْعِشَاءِ وَ الْعَتَمَةِ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ رَكْعَةً يَفْصِلُ بَيْنَ كُلِّ رَكْعَتَيْنِ بِتَسْلِيمَةٍ
رسول خدا-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-در ادامه فرمود: «هركس پنجشنبه‌ى اول ماه رجب را روزه بگيرد و بين نماز مغرب و عشا دوازده ركعت نماز دو ركعتى-
يَقْرَأُ فِي كُلِّ رَكْعَةٍ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ[1] مَرَّةً وَ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ[2] ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ[3] اثْنَتَيْ عَشْرَةَ مَرَّةً فَإِذَا فَرَغَ مِنْ صَلَاتِهِ صَلَّى عَلَيَّ سَبْعِينَ مَرَّةً يَقُولُ
در هر ركعت یک بار سوره‌ى «فاتحة الكتاب» و سه بار سوره‌ى «إِنّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ اَلْقَدْرِ» و دوازده بار سوره‌ى «قُلْ هُوَ اَللّهُ أَحَدٌ» -بخواند و بعد از نماز، هفتاد بار به اين صورت بر من صلوات بفرستد،
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ [الْهَاشِمِيِ] وَ عَلَى آلِهِ
خداوندا، بر حضرت محمد، پيامبر امّى [هاشمى و بر] خاندان او درود فرست.
ثُمَّ يَسْجُدُ وَ يَقُولُ فِي سُجُودِهِ سَبْعِينَ مَرَّةً
سپس به سجده برود و در سجده هفتاد بار بگويد:
سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلَائِكَةِ وَ الرُّوحِ
بسيار پاك و منزّه باد خداوندى كه پروردگار فرشتگان و روح است!
ثُمَّ يَرْفَعُ رَأْسَهُ وَ يَقُولُ
آن‌گاه سر از سجده بردارد و بگويد:
رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجَاوَزْ عَمَّا تَعْلَمُ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيُّ الْأَعْظَمُ
پروردگارا، مرا بيامرز و بر من رحم كن و از آنچه آگاهى درگذر، به راستى كه تو بلندپايه و بزرگ‌ترين هستى.
ثُمَّ يَسْجُدُ سَجْدَةً أُخْرَى فَيَقُولُ فِيهَا مِثْلَ مَا قَالَ فِي السَّجْدَةِ الْأُولَى ثُمَّ يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَتَهُ [فِي سُجُودِهِ] فَإِنَّهُ تُقْضَى إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى
بعد دوباره سجده كند و ذكرى را كه در سجده‌ى اول گذشت(سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلَائِكَةِ وَ الرُّوحِ)، هفتاد بار بگويد و در حال سجده حاجت خود را از خداوند بخواهد، ان شاء اللّه تعالى حاجتش برآورده مى‌گردد.
ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا يُصَلِّي عَبْدٌ أَوْ أَمَةٌ هَذِهِ الصَّلَاةَ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ جَمِيعَ ذُنُوبِهِ
سپس رسول خدا-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-فرمود: «سوگند به كسى كه جان به دست او است، هيچ بنده‌اى، اعمّ از مرد و زن، اين نماز را نمى‌خوانند، مگر آنكه خداوند همه‌ى گناهان او را مى‌آمرزد،
وَ لَوْ كَانَتْ ذُنُوبُهُ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ وَ عَدَدَ الرَّمْلِ وَ وَزْنَ الْجِبَالِ وَ عَدَدَ وَرَقِ [أوراق] الْأَشْجَارِ
هرچند به اندازه‌ى خار و خاشاك آب‌هاى دريا و به شماره‌ى سنگريزه‌ها و هم‌وزن كوه‌ها و به شماره‌ى برگ درختان، گناه داشته باشد
وَ يُشَفَّعُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِي سَبْعِ مِائَةٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ مِمَّنْ قَدِ اسْتَوْجَبَ النَّارَ
و نيز در روز قيامت از هفتصد تن از افراد خاندان خود كه مستحق ورود به آتش جهنم شده‌اند، شفاعت مى‌كند
فَإِذَا كَانَ أَوَّلُ لَيْلَةِ نُزُولِهِ إِلَى قَبْرِهِ بَعَثَ اللَّهُ إِلَيْهِ ثَوَابَ هَذِهِ الصَّلَاةِ فِي أَحْسَنِ صُورَةٍ بِوَجْهٍ طَلِقٍ وَ لِسَانٍ ذَلِقٍ
و شب اول فرود آمدن در قبرش، خداوند پاداش اين نماز را به صورت فردى كه زيباترين چهره را دارد و با چهره‌ى گشاده و زبان گويا برخورد مى‌كند، به سوى او گسيل مى‌دارد
فَيَقُولُ يَا حَبِيبِي أَبْشِرْ فَقَدْ نَجَوْتَ مِنْ كُلِّ شِدَّةٍ فَيَقُولُ مَنْ أَنْتَ فَمَا رَأَيْتُ أَحْسَنَ وَجْهاً مِنْكَ وَ لَا شَمِمْتُ رَائِحَةً أَطْيَبَ مِنْ رَائِحَتِكَ
و آن شخص به خواننده‌ى اين نماز مى‌گويد: دوست من، بشارت باد تو را، كه از همه‌ى سختى‌ها نجات يافتى! و خواننده‌ى نماز به او مى‌گويد: تو كيستى كه من كسى زيباتر از تو را نديده و خوشبوتر از بوى تو را استشمام نكرده‌ام.
فَيَقُولُ يَا حَبِيبِي أَنَا ثَوَابُ تِلْكَ الصَّلَاةِ الَّتِي صَلَّيْتَهَا لَيْلَةَ كَذَا فِي بَلْدَةِ كَذَا فِي شَهْرِ كَذَا فِي سَنَةِ كَذَا جِئْتُ اللَّيْلَةَ لِأَقْضِيَ حَقَّكَ
پاسخ مى‌دهد: دوست من، من پاداش آن نمازى هستم كه در فلان شب در فلان‌جا در فلان‌ماه در فلان سال خواندى، اكنون در اين شب به نزد تو آمده‌ام تا حقّ تو را برآورده
وَ آنَسَ وَحْدَتَكَ وَ أَرْفَعَ عَنْكَ وَحْشَتَكَ فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ ظَلَّلْتُ فِي عَرْصَةِ الْقِيَامَةِ عَلَى رَأْسِكَ وَ إِنَّكَ لَنْ تُعْدَمَ الْخَيْرَ مِنْ مَوْلَاكَ أَبَدا
و مونس تنهايى تو گردم و وحشت را از وجودت بزدايم و زمانى كه در شيپور قيامت دميده مى‌شود، در عرصه‌ى قيامت بر سر تو سايه خواهم افكند و تو هرگز از نيكى مولايت بى‌بهره نخواهى بود.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
