نماز پیامبر (ص) در روز اول محرم (زاد المعاد)

اعمال ماه محرم؛ روز اول ماه. از حضرت امام رضا عليه السّلام منقول است كه حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله در روز اوّل محرم دو ركعت نماز مى‌كردند و چون از نماز فارغ مى‌شدند دست به دعا برمى‌داشتند و اين دعا را سه مرتبه مى‌خواندند:

اللَّهُمَّ أَنْتَ الْإِلَهُ الْقَدِيمُ وَ هَذِهِ سَنَةٌ جَدِيدَةٌ فَأَسْأَلُكَ فِيهَا الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّيْطَانِ

خدايا! تو معبود قديمى و اين سال تازه‌اى است، پس از تو در آن درخواست حفظ از شيطان

وَ الْقُوَّةَ عَلَى هَذِهِ النَّفْسِ الْأَمَّارَةِ بِالسُّوْءِ وَ الِاشْتِغَالَ بِمَا يُقَرِّبُنِي إِلَيْكَ يَا كَرِيمُ

و نيرو و قوت بر اين نفس امارۀ بدخواه را دارم و نيز اشتغال بدانچه مرا (در عمل) به تو نزديك گرداند، اى كريم!

يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ يَا عِمَادَ مَنْ لَا عِمَادَ لَهُ يَا ذَخِيرَةَ مَنْ لَا ذَخِيرَةَ لَهُ يَا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَهُ

اى صاحب جلال و بزرگوارى! اى پشتيبان كسى كه نگه‌دارنده و پشتيبانى ندارد! اى ذخيرۀ كسى ذخيره‌اى ندارد!

يَا غِيَاثَ مَنْ لَا غِيَاثَ لَهُ يَا سَنَدَ مَنْ لَا سَنَدَ لَهُ يَا كَنْزَ مَنْ لَا كَنْزَ لَهُ

اى پناه بى‌پناهان! اى دادرس بى‌كسان! اى پشتوانه بى‌پشتوانان! اى گنجينۀ بى‌گنجان!

يَا حَسَنَ الْبَلَاءِ يَا عَظِيمَ الرَّجَاءِ يَا عِزَّ الضُّعَفَاءِ

اى نيك‌آزمايش! اى بزرگ اميدوارى! اى عز و شكوه ناتوانان!

يَا مُنْقِذَ الْغَرْقَى يَا مُنْجِيَ الْهَلْكَى يَا مُنْعِمُ يَا مُجْمِلُ يَا مُفْضِلُ يَا مُحْسِنُ.

اى نجات‌دهندۀ غريقان! اى نجات‌بخش هالكان! اى نعمت ده! اى نيكو! اى بخشنده! اى خوشرفتار!

أَنْتَ الَّذِي سَجَدَ لَكَ سَوَادُ اللَّيْلِ وَ نُورُ النَّهَارِ وَ ضَوْءُ الْقَمَرِ وَ شُعَاعُ الشَّمْسِ وَ دَوِيُّ الْمَاءِ وَ حَفِيفُ الشَّجَرِ.

تويى كه براى تو سياهى شب و روشنى روز و تابش ماه و شعاع خورشيد و شرشر آب و صداى درخت سجده كرد.

يَا اللَّهُ لَا شَرِيكَ لَكَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لَا يَعْلَمُونَ وَ لَا تُؤَاخِذْنَا بِمَا يَقُولُونَ

اى خدا! انبازى براى تو نيست. بار خدايا! ما را بهتر از آن كن كه گمان مى‌برند و آنچه از (بدى‌هاى) ما نمى‌دانند بيامرز و بدانچه مى‌گويند از ما بازخواست مفرما.

حَسْبِيَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ

بس است مرا خدا، نيست معبود حقى جز او، بر او توكل كردم و اوست پروردگار عرش بزرگ،

آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَ مَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ.

به او گرويديم، هرچه هست از نزد پروردگار ماست و يادآور نمى‌شوند جز صاحبان خرد.

رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ. ^[1]

پروردگارا! كج مكن دل‌هاى ما را پس از آن‌كه هدايتمان كردى و از پيش خودت رحمتى به ما عطا كن، زيرا همانا تويى پربخشش.

[1] ) اقبال الاعمال ص 553؛ مفاتيح الجنان، ص 286.