استوری: حق و باطل

امام حسن عسکری علیه السلام
مَا تَرَكَ اَلْحَقَّ عَزِيزٌ إِلاَّ ذَلَّ وَ لاَ أَخَذَ بِهِ ذَلِيلٌ إِلاَّ عَزَّ
هیچ فرد با عزّتی حق را رها نکرد، مگر آن که خوار شد
و هیچ خواری حق را نگرفت، مگر آن که عزّت یافت.

تحف العقول ص489

جهان عرصه ی تقابل حق و باطل است. عده ای همواره در پی حق هستند، گروهی هم دنبال باطل می روند؛ چه باطل در عقاید،
چه باطل در گروههای اجتماعی و سیاسی، یا باطل در رفتار و اعمال. خداوند، انسانها را به حق و برپاداشتن آن فرا می خواند:
«له دعوةُ الحق» (سوره ی رعد (13)، آیه ی 14).
واژه ی حق، بارها در قرآن به کار رفته است. خدا حق است. آخرت حق است.
دین اسلام و دعوتهای انبیا و عقیده به مبدأ و معاد حق است.
کسانی که دعوت حقّ پیامبران را بپذیرند و خداپرست شوند و در جبهه حق قرار گیرند و به عدالت پایبند باشند
و با ظلم و حق کشی بستیزند، راهشان حق است و فرجامشان بهشت، هم در دنیا عزیزند، هم در آخرت سرفراز.
اما کسی که از حق رویگردان شود، خوار و بی مقدار است. در رویارویی حق و باطل، نباید بی طرف بود.
اگرچه «متاع کفر و دین بی مشتری نیست، گروهی این گروهی آن پسندند».
امّا باید بکوشیم در صف حق قرار بگیریم و مدافع حق باشیم.
در حادثه ی عاشورا، جبهه ی امام حسین علیه السلام حق بود و جبهه ی یزید، باطل.
کسانی به حسین بن علی علیه السلام پیوستند و از او حمایت و در این راه جان خویش را هم نثار کردند.
نتیجه آن شد که تا ابد عزیز گشتند و نامشان جاودانه ماند. کسانی هم جبهه حق را رها کردند و امام را تنها گذاشتند.
آنان دچار ذلّت و خواری گشتند و در تاریخ هم جز بدنامی برایشان نماند.
سربلندی را در حمایت از حق بجوییم، هرچند پیروان حق اندک باشند!