عکس نوشته: مثل زغال خاموش!

زغال های خاموش را کنار زغال های روشن می گذارند تا روشن شوند، چون همنشینی اثر دارد.
ما هم مثل همان زغال های خاموشیم؛ پس اگر کنار کسانی بنشینیم که روشن اند، نورانیتی دارند و گرما و حرارتی دارند،
ما هم به طفیل آن ها روشنی می گیریم و گرما و حرارتی پیدا می کنیم، وگرنه در قیامت حسرت می خوریم.
یکی از حرف های جانسوز اهل جهنم همین است:
ای کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمی نشستم. او تاریک بود و مرا هم مثل خود تاریک کرد.
یعنی ای کاش رفیقی سر راهم سبز می شد که خود سبز بود، روشن بود، صفا و نوری داشت تا من هم از پرتو او طرفی می بستم.
مثل شاخه های گیلاس، محمدرضا رنجبر