مقالات

اموال اهل بيت(ع) را، که شامل فدک و سهم خمس و ارث پيامبر اکرم(ص) بود از ايشان گرفتند تا خاندان پيامبر(ص) فقير شوند و مردم از گرد ايشان پراکنده شوند.

گروهي دور علي(ع) را گرفتند و خواستند تا با او بيعت کنند. حضرت علي(ع) به آنان فرمود: فردا صبح، با سرهاي تراشيده، همين جا حاضر شويد. اما، چون صبح شد، از آن عده، بجز سه نفر، کسي حاضر نشد

عمر رو به خانه فاطمه(س) نهاد، در حالي که شعله اي از آتش در دست گرفته بود و تصميم داشت که، با آن، خانه را به آتش بکشد. چون فاطمه(س) به پشت در آمد، روي به عمر کرد و گفت: اي پسر خطّاب! آمده اي خانه ما را آتش بزني؟ عمر پاسخ داد: آري، مگر اين که با امَّت همراه شويد

سعد در پاسخ فرستاده عمر گفت: با مردي از قريش بيعت نمي کنم. فرستاده، او را به مرگ تهديد کرد و گفت: اگر بيعت نکني تو را ميکشم. سعد جواب داد: حتي اگر قصد جانم را بکني!

مالک گفت: من مسلمانم و پاي پند اسلام. خالد به ضِرار گفت: گردنش را بزن. او نيز گردن مالک را زد. ساير مسلمانان را هم کشتند

بني هاشم مشغول تجهيز پيکر پيامبر(ص) بودند که خبر بيعت با ابوبکر به آنان رسيد. فضل بن عبّاس از خانه بيرون آمد و گفت: اي گروه قريش، با اغفال و پرده پوشي، خلافت از آن شما نمي شود. سزاوار خلافت ماييم نه شما؛ ما و صاحب ما علي(ع) به خلافت سزاوارتر است از شما.

انس بن مالک مي گويد: من در آن روز به گوش خود شنيدم که عمر، پي درپي به ابوبکر مي کفت که بر منبر بالا رود، تا اين که سرانجام ابوبکر بر فراز منبر نشست و حاضران همه با او بيعت کردند

اول خودشان ريختند و بيعت کردند، و بعد دار و دسته ابوبکر شدند؛ دامن هاي عربي خود را به کمر زدند و کوچه هاي مدينه را پُر کردند. به هر جا مي رسيدند، در بازار، کوچه، و...، هرکس را که مي ديدند براي بيعت با ابوبکر مي آوردند. بدين ترتيب، ابوبکر به کمک قبيله اسلم خليفه شد

طايفه انصار پيکر رسول خدا(ص) را در ميان خانواده اش رها کردند تا آنان به تجهيز و دفنش بپردازند و خود در سقيفه بني ساعده گرد آمدند

من از اين موقعيت استفاده کردم و - به ابوبکر گفتم که دستت را دراز کن تا با تو بيعت کنم. او هم دستش را پيش آورد و من با او بيعت کردم. پس از اين که از کار بيعت با ابوبکر فراغت يافتم، به سوي سعد بن عباده هجوم برديم

علي بن ابي طالب(ع)، سَعد بن عُبادهَ، که نامزد قبيله خزرج بود ونه همه انصار. ابوبکر، که نامزد جماعتي از مهاجران (قريش) بود، نه همه آنان.