احادیثی در فضیلت امام حسین علیه السلام

رسول اعظم(صلّی اللهعلیه و آله ):

(جامع احادیث الشیعه،ج 12،ص 556)

برای شهادت حسین علیه السلام،حرار و گرمایی در دلهای مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی شود.

 

(احقاق الحق 9/202)

بی گمان حسین دری از درهای بهشت است

 

(بجارالانوار 36/204 و مستدرک الوسائل 5/86.)

آفرین بر تو ایابا عبدالله،ای زینت آسمان ها و زمین ها.

 

(عیون الاخبار الرضا1/60 و بحارالانوار 36/204)

به یقین حسی بن علی در آسمان والاتر از زمین است.

 

(بحارالانوار 35/405 و احقاق الحق 9/202)

کسی که با او(حسین)عناد ورزد،خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند.

 

(ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ص 98)

بر خداوند است که هیچ گرفتاری به زیارت من نیاید مگر آن که او را شادمان بازگردانم و به خانواده اش برسانم.

 

(ثواب الاعمال ص 319،-کامل الزیارات)

اگر مردم می دانستند که چه فضیلتی در زیارت مرقد امام حسین (علیه السلام)است از شوق زیارت می مردند.

 

(ادب الطف،ج 1،ص 236-کامل الزیارات،ص 268)

زمین کربلا در روز رستاخیز،چون ستاه مرواریدی میدرخشد و ندا می دهد که من زمین مقدس خدایم،زمین پاک و مبارکی که پیشوای شهیدان و سالار جوانان بهشت را در بر گرفته است.

 

(وسائل الشیعه،ج 10،ص 330،بحارالانوار،ج 98 ،ص 72)

هر کس دوست دارد روز قیامت،بر سر سفره های نور بتشیند باید از زائران امام حسین(علیه السلام باشد)

 

(کامل الزیارات،ص 193،بحارالانوار،ج 98 ص 4)

کسی که به زیارت قبر امام حسین نرود و خیال کند که شیعه ما است و با این حال و خیال بمیرد او شیعه ما نیست و اگر هم از اهل بهشت باشد از میهمانان اهل بهشت خواهد بود.

 

(کامل الزیارات ص 152)

زیارت امام حسین علیه السلام را رها نکن  دوستان خود را هم به آن سفارش کن،که در اینصورت،خداوند عمرت را طولانی و روزیت را زیاد می کند و زندگی ات را همراه با سعادت می کند و جز سعادتمند نمی میری و نامتو را در شمار سعادتمندان،ثبت می کنند.

 

(وسائل الشیعه ،ج10 ص 388،بحارالانوار،ج 98،ص 76)

هر کس که خدا خیر خواه او باشد محبت حسین(ع) و زیارتش را در دل او می اندازد و هر کس که حدا بدخواه او باشد کینه و خشم حسین (ع) و خشم زیارتش را در دل او می اندازد.

 

(اقبال الاعمال،ص 568)

هر کس که امام حسین(علیه السلام)را  در روز عاشورا زیارت کند بهشت براو واجب می شود.

 

(کنز الاعمال 12/121،سطر دوم)

من دوستدار حسن و حسین را دوست دارم و کسی را که من دوست بدارم،خداوند او را دوست داشته و به باغ های نعمت در بهشت وارد کند ودشمن کینه توز و سرکش بر آن دو را دشمن دارم و کسی را که من دشمنش دارم،خداوند او را به جهنم داخل کند و برای او عذابی پایدار خواهد بود.

 

(بحارالانوار،ج 98،ص 116)

تا ده میل اطراف قبر حسین بن علی علیه السلام برکت است.

 

(اصول کافی ج 2 ص 366)

چون کار حسین چنان شد که شد(اصحاب و جوان هایش کشته شدند و خودش تنها ماند)فرشتگان به سوی خدا شیون و گریه برداشتند و گفتند:با حسین برگزیده و پسر پیغمبرت چنین رفتار کنند؟پس خدا شبح سایه حضرت قائم را به آن ها نمود و فرمود:با این انتقام او را می گیرم.

 

(مستدرک الوسایل،ج 10،ص 239 بحارالانوار،ج 98، ص 46،ج 5)

حسین علیه السلام بزرگ مرد کربلا،مظلوم و رنجیده خاطر و لب تشنه و مصیبت زده به شهادت رسید.پس خداوند به ذات خود،قسم یاد کرد که هیچ مصیبت زده و رنجیده خاطر و گنه کار و اندوهناک و تشنه ای و هیچ بلا دیده ای به خدا روی نمی آورد و نزد قبر حسین علیه السلام دعا نمی کند و آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمی سازد،مگر اینکه خدوند،اندوهش را برطرف حاجاتش را برآورده می کند و گناهش را می بخشد و عمرش را طولانی و روزی اش را گسترده می سازد پی ای اهل بینش ،درس بگیرید.

 

(تهذیب ج 6،ص 73/بحارالانوار،ج 98،ص116)

(حضرت علی(علیه السلام) روزی گذرش از کربلا افتاد )فرمود :اینجا قربانگاه عاشقان و مشهد شهیدان است.شهیدانی که نه شهدای گذشته و نه شهدای آینده به پای آن ها نمی رسند.

 

(مستدرک الوسائل،ج 10،ص 244،کامل الزیارات ،ص 111)

هیچ پیامبری در آسمان ها و زمین نیست مگر اینکه می خواهند خداوند متعال به آنان رخصت دهد تا به زیارت امام حسین علیه السلام مشرف شوند،چنین است که آنجا عروج کنند.

 

(جامع الاحادیث الشیعه،ج 12،ص 533)

امام کاظم علیه السلام در ضمن حدیثی که از رحلت خویش خبر می داد،فرمود:چیزی از خاک قبر من برندارید تا به آن تبرک جویید؛چرا که خوردن هر خاکی جز تربت جدم حسین(ع) بر ما حرام است،خدای متعال تنها تربت کربلا را برای شیعیان و دوستان ما شفا قرار داده است.

 

(من لا یخضره الفقیه،ج 2،ص 581)

هر کس که به زیارت قبر حسین علیه السلام نایل شود و به حق آن حضرت معرفت داشته باشد خدای متعال او را در بلندترین درجه عالی مقامان ثبت می کند.

 

(بحارالانوار،ج 98-ص 238)

هر صبح و شام بر تو گریه و شیون می کنم و در مصیبت تو به جای اشک،خون می گریم.

 

(بحارالانوار،ج 44،ص 284)

چون ماه محرم فر می رسید،کسی پدرم را خندان نمی دید.