شعر درعزای امام حسن (علیه السلام)

اى دل خون شده! ايّام عزاى حسن‏ست

 كز ثرى تا به ثريّا، همه بيتُ الحزن‏ست

 پيرهن چاك زنم در غم آن گوهر پاك

 كز غمش چاك، مَلك را به فلك پيرهن‏ست

 قسمت آل عبا، اى فلك از گردش تو

 گوييا درد و غم و رنج و بلا و محن‏ست

 بشكنى گوهر دندان نبى گاه به سنگ

گاه بر بازوى حيدر ز جفايت رسن‏ست

گه بوَد خنجر خونخوار تو، بر حلق حسين

 گه ز تو، سوده الماس به كام حسن‏ست

 خاطرم از الم اين يك، دارُ الالم‏ست

 سينه ‏ام از حَزَن آن يك، بيتُ الحزَن‏ست

یكى از زهر جگرخايش، صد پاره جگر!      

يكى از خنجر خونخوارش صد چاك، تن‏ست

 عرش، از بوىِ يكى پر بوَد از نافه چين

خاك، از خونِ يكى پر ز عقيق يمن‏ست

 هر كه گويد چو (طرب) مرثيه آل عبا

به يقين جنّت فردوس، مر او را وطن است