كلام زیبای اميرالمؤمنين عليه السلام درباره دنيا

اميرالمؤمنين عليه السلام درباره كيفيت برخورد با كالاى دنيا و اينكه مال و ثروت مادى دليل عزت و افتخار و سند شخصيت نيست مى ‏فرمايد:

 

«يَا ايُّهَا النَّاسُ مَتَاعُ الدُّنيَا حُطامٌ مُوبى‏ءٌ فَتَجَنَّبُوا مَرْعاهُ قُلْعَتُهَا أحْظى مِن طُمَأنينَتِهَا وَبُلْغَتُها أزْكى مِنْ ثَرْوَتِها، حُكِمَ عَلى مُكْثِرٍ مِنْهَا بِالفَاقَةِ، وَأُعينَ مَنْ غَنِىَ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ...» «1».

اى مردم! متاع دنيا كالايى ناچيز چون برگ‏هاى خشكيده و با خير است، پس از چراگاه آن بپرهيزيد كه دل كندن از آن لذّت‏ بخش‏تر از اعتماد و اطمينان به آن است و به اندازه ضرورت برداشت كردن از دنيا بهتر از جمع‏ آورى سرمايه فراوان است. بر آنكه به افزودن ثروت اقدام كند حكم به تهيدستى شده و آنكه در آن كوس بى ‏نيازى زده به آسايشش كمك گشته، آن را كه زيور دنيا به شگفتى اندازد كوردلى از پى درآيد و آنكه عشقش را به دل گيرد خاطرش را از اندوه‏ها پر كند، كه براى آن اندوه‏ها در سويداى دلش خلجان است، اندوهى سرگرمش كند و غمى محزونش نمايد، چنين است تا نفس گلوگيرش شود و او را به بيابان اندازند، در حاليكه رگ‏هاى حياتش قطع شده، نابود كردنش بر خدا و انداختنش به گورستان براى دوستان آسان است، مؤمن با ديده عبرت به دنيا مى‏نگرد و از آن از باب اضطرار به اندازه شكم برمى‏دارد و وصف دنيا را به گوش خشم و دشمنى مى‏شنود، اگر بگويند ثروتمند شده پس از اندكى مى‏گويند به تهيدستى نشسته و اگر به بودنش شاد شوند به مرگش اندوهگين گردند، اين است حال و وضع دنيا و هنوز اهل دنيا را روزى كه در آن نوميد شوند نيامده است.