آموزش و پرورش در سیره حضرت فاطمه (س)

«من هم مزدوری می‌کنم و خویشتن را اجیر و مزدور خدا قرار دادم، مزد و اجرت من در ازاء پاسخ به‌هر سئوالی فزونتر از مجموع مرواریدی است که فاصله میان آسمان و زمین را پر می‌کند پس من شایسته و سزاوارتر از این باربر مزدور هستم تا در برابر پاسخ به پرسشهای تو، احساس رنج و زحمت ننمایم.»

«دانشمندانی که پیرو مکتب ما هستند آنگاه که در روز قیامت بپا می‌خیزند و محشور می‌شوند به اندازه علم و دانش و کوششی که در راه ارشاد بندگان خدا داشته‌اند بر قامتشان خلعتهای کرامت و بزرگواری افکنده می‌شود تا جائی که قامت هر یک از آنان را هزاران هزار حله نورانی می‌پوشاند و منادی پروردگارمان ندا سر می‌دهد: ای سرپرستان یتیمان آل محمد «صلی الله علیه وآله» که به هنگام بریده شدن آنان از پدرانشان که پیشوایان و امامان آنان بودند، ایشان را سرپرستی نمودید!

اینها همان یتیمان و کودکان بی‌سرپرستی هستند که شما آنان را تکفّل و سرپرستی کردید. بر آنان خلعتهای علوم دنیا را بپوشانید! آنان بر اندام شاگردان خود، همان یتیمان که در دنیا سرپرستی کرده بود، به اندازه دانشی که به آنان داده بودند از آن خلعتها می‌پوشانند تا جائی که بر برخی از آنان صد هزار خلعت پوشانده می‌شود. متقابلاً آن ایتام بر اندام استادان خود به اندازه دانشی که فرا گرفته‌اند خلعت می‌پوشانند.

سپس خداوند متعال می‌فرماید: بر این دانشمندانی که ایتام را سرپرستی کردند، بار دیگر پوشش خلعت را تکرار کنید! تا اینکه تمام خلعتهائی که به آنان اختصاص داده شده بر آنها پوشانده می‌شود و تمام می‌گردد و همین‌طور آیندگان نسبت به گذشتگان خود عمل می‌کنند. فاطمه «علیها السلام» فرمود: ای کنیز خداوند! یک رشته نخ این خلعتها از آن چه که خورشید بر آن می‌تابد هزاران هزار مرتبه برتر است و چه برتری و فضیلتی! که اینها (یعنی خلعتهای دنیوی) با تیرگی و ناصافی همراه است.»[1]