امنیت عاطفی فرزندان در خانواده

اغلب تصور می‏شود پدر و مادرها  به‏ طور طبیعی کودکان خود را دوست دارند. اگر چه ممکن است اکثریت قریب به اتفاق والدین به اطفال خود علاقه ‏مند باشند، اما عده‏ای هم هستند که کودکانشان را از خود می‏رانند. روان شناسان روزانه با خانواده‏های متعددی برخورد می‏ کنند که در آنها پدر، مادر یا هر دو، کودکان را از خود می‏رانند . راندن از خود، درشرایط عادی درجات مختلفی دارد و اغلب پدر و مادرها فقط گاهی این عمل را انجام می‏ دهند و به ندرت پدران و مادرانی پیدا می ‏شوند که طفل را به طور کامل از خود برانند. اولیای مورد اشاره، چنین استدلال می‏کنند که برای پرورش صحیح کودک، باید گاهی از برآوردن خواهش‏های او خودداری کرد. گاه والدین این روش را، حتی در مورد تربیت نوزاد که باید مورد توجه کامل عاطفی و جسمانی باشد نیز، به کار می‏برند در سال‏های اول زندگی، شخصیت سالم، براساس ارضای خواسته‏ های عاطفی و جسمی پایه‏ گذاری می‏شود، نه بر مبنای محرومیت و ناکامی. کودکی که از ابتدای زندگی با خوشحالی و آرامش پرورش یافته باشد، این شانس را دارد که به زندگی امیدوار بوده و دیدگاهی مثبت نسبت به دنیای خود داشته باشد. اما احتمال وجود این شانس برای کودکی که احساس می‏کند به واسطه بدی رفتارها، محبت پدر و مادر را از دست داده است، بسیار ضعیف است. لذا ضمن راهنمایی، باید به او فهماند که پدر و مادر با صمیمیت و دلسوزی قصد کمک به او را دارند و به هیچ وجه نباید احساس کند که چون قادر نیست مطابق میل پدر و مادر رفتار کند، او را دوست نخواهند داشت. متاسفانه رسیدن به این طرز فکر، برای بعضی پدر و مادرها مشکل است و اکثر اوقات اگر کودک رفتارهایی نشان دهد که مطابق خواسته‏ شان نباشد، به تدریج احساس تنفر واقعی نسبت به کودک پیدا می‏ کنند. دلایل طرد شدن کودکان به وسیله پدر و مادر، متعدد و مختلف است، که از آن جمله زیبایی جسمانی، مقدار هوش، طرز رفتار و اخلاق و علایق و امثال آن را می‏توان ذکر کرد. به طور کلی در طرد کردن و از خود راندن کودک دو روش به وسیله پدر و مادرها به کار برده می‏شود، یکی بی‏اعتنایی و دیگری پرخاشگری. بر اثر بی‏اعتنایی، کودک احساس می‏کند پدر و مادر، او را نمی‏خواهند و فقط براساس انجام وظیفه، حضور او را در خانه تحمل می‏کنند. روش دیگری که بعضی پدر و مادرها در طرد کردن کودک اعمال می‏کنند، پرخاشجویی و تنبیه است. این گروه از پدر و مادر‏ها اغلب رفتار خود را منطقی جلوه می‏دهند و ادعا می‏کنند داشتن انضباط سخت، کودک را آبدیده و آماده مقابله با مشکلات می‏کند.

ضرر و زیان توجه افراطی