خطبه 117 نهج البلاغه

ترجمه محمد دشتی

و من كلام له (علیه السلام) يُوبّخ البُخَلاء بالمال و النفس:

فَلَا أَمْوَالَ بَذَلْتُمُوهَا لِلَّذِي رَزَقَهَا وَ لَا أَنْفُسَ خَاطَرْتُمْ بِهَا لِلَّذِي خَلَقَهَا، تَكْرُمُونَ بِاللَّهِ عَلَى عِبَادِهِ وَ لَا تُكْرِمُونَ اللَّهَ فِي عِبَادِهِ، فَاعْتَبِرُوا بِنُزُولِكُمْ مَنَازِلَ مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ وَ انْقِطَاعِكُمْ عَنْ أَوْصَلِ إِخْوَانِكُمْ.

سرزنش انسان هاى خود پرست:
نه اموال خود را در راه خدايى كه آن مال ها را روزى شما كرد مى بخشيد، نه جان ها را در راه خداى جان آفرين به خطر مى افكنيد. دوست داريد مردم براى خدا شما را گرامى دارند امّا خودتان مردم را در راه خدا گرامى نمى داريد. از فرود آمدن در خانه هاى گذشتگان عبرت گيريد، و از جدايى با نزديك ترين برادران و دوستان پند پذيريد.