اجازه بدهید دوم باشم

این روزها دیگر نه خبری از پسرخاله ها و دختر عمه ها است و نه آن دورهمی های خودمانی و دلچسب تا بچه ها یک دل سیر با هم بازی کنند.  جور غیبت همبازی ها را باید پدر و مادر بکشند. اما بازی کردن با مامان و بابا زمین تا آسمان با بازی کردن با همسالان تفاوت دارد. بازی های پدر و مادر نه اشکنک دارد و نه سر شکستنک. رقابتی هم نیست که نفس گیر شود همه چیز به نفع کودک تمام می شود.  او همیشه برنده است.

پدر از شادمانی پس از گل فرزندش حسابی کیف می کند و اجازه می دهد فرزندش همیشه بهترین بازیکن میدان باشد غافل از اینکه بازی برای کودکان فقط بازی نیست بلکه همه زندگی اوست. تصویر او از دنیای واقعی در همین بازی های کودکانه شکل می گیرد. او گمان می کند که همیشه قهرمان خواهد بود اما وقتی با اولین شکستهایش روبرو می شود معادلات زندگی اش حسابی به هم میریزد.

وقتی پایش به مهد کودک و مدرسه باز می شود و می بیند چگونه قهرمانان کوچک دیگر گوی سبقت را از او می ربایند, غمگین و ناتوان خواهد شد و میدان کناره خواهد گرفت.

وقتی بزرگترها همبازی کودکان می شوند باید بدانند این بازی های تدارکاتی برای کودکان اهمیت زیادی دارد. کودک باید شکست خوردن و دوباره مبارزه کردن را در همین بازیها بیاموزد. باید بفهمند که بدون تلاش قهرمان نخواهند شد.   

نویسنده: سید مهدی خدایی