حکمت 435 نهج البلاغه: نتیجۀ شکر و دعا و توبه

ترجمه محمد دشتی

وَ قَالَ (عليه السلام): مَا كَانَ اللَّهُ لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّيَادَةِ؛ وَ لَا لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ؛ وَ لَا لِيَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ.
ارزش هاى والاى اخلاقى (اخلاقى، اعتقادى):
و درود خدا بر او، فرمود: خدا درِ شكرگزارى را بر بنده اى نمى گشايد كه در فزونى نعمت ها را بر او ببندد،
و در دعا را بر روى او باز نمى كند كه در اجابت كردن را نگشايد،
و در توبه كردن را باز نگذاشته كه در آمرزش را بسته نگهدارد.