وحدت موجب شادی دوستان و ناراحتی دشمنان

وحدت آرمان هر مسلمان خدا باور است و تفرقه آرزوی دشمنان دیرین اسلام. تفرقه شکافی است که سد عظیم را در هم می شکند و کشتی نجات را به گل می نشاند.

داشته های مسلمانان برای برادری کم نیست. سلمانان از هر مذهبی که باشند  همه با اشهد ان لا اله الا الله به یگانگی خدا شهادت می دهند، همه تصدیق کننده رسول الله اند و آن حضرت اسوه و الگوی همه آنهاست، قرآن دستور العمل زندگی همه شان است وکعبه قبله سجود همه است. و محبت اهل بیت علیهم السلام را همه دارند چون همه آیه مودت را که مزد رسالت را محبت اهل بیت علیهم السلام می داند می خوانند

اما دشمنانی که موجودیتشان به افروختن آتش اختلاف میان مسلمانان است قرنهاست که بر اختلافات دامن می زنند تا مسلمانان غفلت کنند از نعمتی که خدا به آنها داده است.

تا قرآن را نبینند که می فرماید: «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقُوا...»[1] همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد.

تا فراموش کنند آموزه های رسول خدا (ص) را که فرمود: «الجماعة ُ رحمة ٌ و الفرقة ُ عذابٌ»[2]. جماعت (وحدت) مايه رحمت و تفرقه موجب عذاب است.

و سخن علی (ع) را که فرمود: «همانا شيطان، راه‌هاى خود را به شما آسان جلوه مى‌دهد تا گره‌هاى محكم دين شما را يكى پس از ديگرى بگشايد و به جاى وحدت و هماهنگى، بر پراكندگى شما بيفزايد. از وسوسه شيطان روى گردانيد و به نصيحت آن كس كه خيرخواه شما است گوش كنيد»[3]

منبع:نرم افزار باد صبا

[1].سوره آل عمران، آیه 103

[2].نهج الفصاحه حديث 1323

[3].نهج البلاغه خطبه ۱۲۱.