امام حسین و قرآن : امر به معروف و نهى از منكر

هان اى مردم! به آن‏چه خداوند، اولياى خود را بدان موعظه فرموده، از ملامت و سرزنشى كه بر پيشوايان مذهبى يهود كرده است، عبرت بگيريد، آن‏جا كه مى‏فرمايد:

«لَوْلا يَنْهاهُمُ الرَّبّانِيُّونَ وَالأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الإِثْمَ» «مائده/63»

چرا دانشمندان نصارا و علماى يهود، آنان را از سخنان گناه‏ آلود، نهى نمى ‏كنند؟

 

و مى ‏فرمايد:

«لُعِن الَّذِينَ كَفَرُوا مِن بَنِى إِسْرائِيلَ عَلى‏ لِسانِ داوُدَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذ لِكَ بِما عَصَوْا وَكانُوا يَعْتَدُونَ* كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنْكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ» «مائده 78/79» كافران بنى ‏اسرائيل، بر زبان داود و عيسى بن مريم، لعن و نفرين شدند. اين بدان علت بود كه گناه كردند و تجاوز مى‏كردند. آنان يكديگر را از اعمال زشتى كه انجام مى‏دادند، نهى نمى‏كردند. چه بد كارى انجام مى ‏دادند.

 

و همانا خداوند، آنان را بدين‏گونه سرزنش فرمود؛ زيرا ستم‏گران را مى ‏ديدند كه پيش رويشان گناه و فساد مى‏ كنند؛ ولى آنان را براى دست‏يابى به ثروت و مقامات آنان يا به علت ترس از آزار ايشان، نهى نمى ‏كردند و حال آن كه خداوند مى‏فرمايد:

«فَلا تَخْشَوُا النّاسَ وَاخْشَوْنِ» «مائده/44»

از مردم نترسيد و تنها از من بترسيد 

و مى ‏فرمايد:

«وَالمُؤْمِنُونَ وَالمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ المُنْكَرِ ...»

(مردان با ايمان و زنان با ايمان، دوست و ياور يكديگرند، امر به معروف و نهى از منكر مى‏كنند).

پس خداوند، به امر به معروف و نهى از منكر آغاز كرده [و نماز و زكات را بعد از آن ذكر كرده است‏] و نخست آن را واجب ساخته است؛ زيرا مى‏داند كه اگر اين فريضه ادا شد و برپا گرديد، همه فرايض، استوار و پابرجا مى‏گردند، سخت باشند يا آسان؛ زيرا امر به معروف و نهى از منكر، دعوت به اسلام است، به اضافه بازگرداندن حقوق ستم‏ديدگان به آنان و مخالفت با ظالم و كوشش براى اين كه غنايم و اموال عمومى، عادلانه تقسيم شود و صدقات از مواضع آنها گرفته شده، در جاى خود مصرف گردد. «تحف‏ العقول، ص 237؛»