امام حسین و قرآن : شجاعت، زاييده خدامحورى‏

امام حسین و قرآن : شجاعت، زاييده خدامحورى‏

۲۰ بهمن ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلام

 


قلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات  ایشان  آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم:


 «أَيْنَما تَكُونُوا يُدْرِككُّمُ المَوْتُ وَلَوْ كُنْتُمْ فِى بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ ...». «نساء/78»

هر جا باشيد، مرگ شما را درمى‏يابد، هر چند در برج‏هاى استوار باشيد ....

نقل شده است كه چون حضرت سيدالشهدا عليه السلام از مدينه بيرون آمدند، گروه‏هاى فراوانى از مؤمنانِ جن، خدمت آن حضرت آمده، سلام كردند و گفتند:
اى سيد ما! ما شيعيان و ياوران توييم. آن‏چه خواهى درباره دشمنان خود و غير آنها به ما بفرما تا اطاعت كنيم و اگر بفرمايى، همه دشمنان تو را در همين ساعت، هلاك مى‏كنيم، بدون آن‏كه خود شما حركتى كنى و زحمتى بكشى. حضرت، آنان را دعا كرد و فرمود: «مگر اين آيه قرآن را نخوانده ‏ايد:«أَيْنَما تَكُونُوا يُدْرِككُّمُ المَوْتُ وَلَوْ كُنْتُمْ فِى بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ» و نيز فرموده است:«قُلْ لَوْ كُنْتُمْ فِى بُيُوتِكُمْ لَبَرَزَ الَّذِينَ كُتِبَ عَلَيْهِم القَتْلُ إِلى‏ مَضاجِعِهِمْ»؛ «آل عمران/154»(اى پيامبر! به منافقان بگو كه اگر در خانه‏هاى خود مى‏بوديد، البته كسانى كه كشته شدن بر آنان نوشته شده است، به سوى محل قتل و آرامگاهشان بيرون مى‏ آمدند)
و اگر من به جهاد بيرون نروم، اين خلق گمراه، به چه كسى امتحان خواهند شد؟ و اين مردم تباهكار به چه چيز آزمايش شوند؟ و چه كسى در قبر من در كربلا ساكن خواهد گرديد؟ همان قبرى كه خداوند براى من در روزى كه زمين را پهن كرده، برگزيده است و آن را پناهگاه شيعيان من قرار داده، آن را موجب امن و امان آنان گردانيده است؛ ولى در روز عاشورا، كه من در آخر آن كشته مى ‏شوم، به نزد من آييد».آنان عرض كردند: اى حبيب خدا! اگر نه آن بود كه اطاعت امر تو واجب است و مخالفت تو جايز نيست، همه دشمنان تو را پيش از آن كه به تو برسند، مى‏ كشتيم.
امام حسين عليه السلام فرمود: «به خدا سوگند كه قدرت ما بر آنان از شما بيش‏تر است و ليكن «لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَيَحْيى‏ مَنْ حَىَ‏ عَن بَيِّنَةٍ» «انفال/42» (تا كسى كه راه هلاكت را مى‏پويد، بعد از اتمام حجت و روشن شدن مطلب باشد و هر كسى كه به حيات ابدى مى ‏رسد، بعد از اتمام ‏حجت و روشن ‏بينى باشد». «بحارالانوار، ج 44، ص 330- 331»
ترجمان قرآن، يعنى امام حسين عليه السلام در پاسخ مؤمنان جنّ و براى اقناع و جلوگيرى از اقدام و حركت آنان و در تبيين سفر و مهاجرت خود، به آن آيات كريمه استناد مى ‏فرمايد كه مفاد آيه نخستين اين است كه از مرگ چاره‏اى نيست و اين سرنوشتى تغييرناپذير است و آدمى در هر جا باشد، هر چند در محفوظترين و محكم‏ترين دژهاى استوار هم كه پناه بگيرد و از هر دشمن و مزاحمى خود را مصون بدارد، راه فرارى از مرگ ندارد.
آيه دوم نيز با توجه به كشتگان راه خدا مى‏ فرمايد كه اگر مردمِ ترسو، از مرگ بترسند و بهراسند و از حضور در ميدان جنگ خوددارى كنند، اين را بدانيد كه آنان كه سرنوشتشان در صحيفه قضاى الهى، كشته شدن است، با پاى خود، از خانه به سوى قتلگاه روانه خواهند شد. گويا امام مى‏خواهد با قرائت اين آيه، به آنان بفهماند كه من و يارانم، همان گروه سعادتمنديم كه قلم قضاى الهى، شهادت در راه خدا را براى ما رقم زده است و ما حركت مى‏كنيم و به سوى سرنوشت محتوم خويشتن رهسپاريم.
مفاد آيه سوم اين است كه حركت و هجرت من، روشن‏گرى، ضرورى و اجتناب‏ناپذير است. با اين حركت، ماهيت شوم بنى‏ اميه و دودمان خبيث آل ابى سفيان، به ويژه يزيد و حاميان او روشن مى‏ گردد و چهره زيباى حق، تبلور مى‏يابد و از اين رهگذر، حجت بر مردم تمام خواهد شد و راه اعتذار براى كسى باقى نخواهد ماند. در نتيجه، دنباله ‏روان بنى اميه، از روى علم و آگاهى، از حق به باطل گرويده، مستحق عذاب الهى خواهند شد و حاميان عترت پيامبر نيز با شناخت حق، به دنبال من آمده، سپس به رحمت و رضوان الهى دست خواهند يافت.

منبع: امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه

 

کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام
کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام
تلگرام قرآن و حدیث
کانال قرآن و حدیث در ایتا
کانال قرآن و حدیث در گپ
پیام رسان سروش _ کانال قرآن و حدیث