امامت امام جواد (ع) در احادیث

مولود خجسته

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در پاسخ به سؤال عبد اللّه بن مسعود از امامان از نـسل حسين عليه السلام ـ فرمود :

 وَ يَخرُجُ مِن صُلبِ عَليٍّ (الرِّضا) ابنُهُ مُحَمَّدٌ المَحمودُ أطهَرُ النّاسِ خَلقا وَ أحسَنُهُم خُلقا .
. . . و از صلب على (امام رضا) فرزندش محمّدِ ستوده شده به دنيا مى آيد ، كه پاكترينِ مردم از نظر خلقت و خوش خلق ترين آنهاست .

الكافى ـ به نقل از يحيى صنعانى ـ :

دَخَلتُ عَلى أبي الحسن الرِّضا عليه السلام وَ هُوَ بِمَكَّةَ وَ هُوَ يَقشِرُ مَوزا وَ يُطعِمُهُ أبا جَعفَرٍ عليه السلام فَقُلتُ لَهُ : جُعِلتُ فِداكَ هذا المَولودُ المُبارَكُ ؟ قالَ : نَعَم يا يَحيى هذا المَولودُ الَّذي لَم يولَد في الإسلامِ مِثلُهُ مَولودٌ أعظَمُ بَرَكَةً عَلى شيعَتِنا مِنهُ .
در مكّه به حضور امام رضا عليه السلام رسيدم ، ديدم حضرت ، موزى پوست مى كَند و در دهان ابو جعفر (امام جواد) عليه السلام مى گذارد . عرض كردم : فدايت شوم ! فرزند گرامى شما همين است ؟ فرمود : آرى يحيى ! اين فرزندى است كه هيچ فرزندى در اسلام با بركت تر از او براى شيعيان ما زاده نشده است .

بحار الأنوار ـ به نقل از عبد اللّه بن جعفر ـ :

دَخَلتُ على الرِّضا عليه السلام أنا و صَفوانُ بنُ يحيى ، و أبو جعفرٍ عليه السلام قائمٌ قد أتى لهُ ثلاثُ سِنينَ ، فقُلْنا لَه : جَعَلَنا اللّه ُ فِداكَ ، إنْ ـ و أعَوذُ باللّه ِ ـ حَدَثَ حدَثٌ فَمن يَكونُ بَعدَكَ ؟ قالَ : ابْنِي هذا، و أومَأَ إليهِ . قالَ : فقُلْنا لَه: و هُو في هذا السِّنِّ ؟! قالَ : نَعَمْ ، و هُو في هذا السِّنِّ ، إنَّ اللّه َ تبارَكَ و تعالى احْتَجَّ بعيسى عليه السلام و هُو ابنُ سنَتَينِ .
من و صفوان بن يحيى به خدمت امام رضا عليه السلام رسيديم. ابو جعفر عليه السلام كه سه سال از عمرش مى گذشت ايستاده بود. عرض كرديم: خدا ما را فداى شما كناد! اگر نعوذ باللّه اتفاقى بيفتد، چه كسى بعد از شما [امام] خواهد بود؟ امام عليه السلام به حضرت جواد اشاره كرده ، فرمود: اين فرزندم. عرض كرديم : او با اين سن و سال؟! فرمود: آرى، او، با همين سن و سال. خداوند تبارك و تعالى با عيساى دو ساله حجّت را تمام كرد.

علم امام جواد عليه السلام

الكافى ـ به نقل از خيرانى ، از پدرش ـ :

كُنتُ واقِفا بَينَ يَدَي أبِي الحَسَنِ عليه السلام بِخُراسانَ فَقالَ لَهُ قائِلٌ يا سَيِّدي إن كانَ كَونٌ فَإلى مَن؟ قالَ : إلى أبي جَعفَرٍ ابني ، فَكَأنَّ القائِلَ استَصغَرَ سِنَّ أبي جَعفَرٍ عليه السلام ، فَقالَ أبُو الحَسَنِ عليه السلام : إنَّ اللّه َ تَبارَكَ و تَعالى بَعَثَ عيسَى بنُ مَريَمَ رَسولاً نَبِيّا صاحِبَ شَريعَةٍ مُبتَدأةٍ في أصغَرَ مِنَ السِّنِّ الَّذي فيهِ أبو جَعفَرٍ عليه السلام .
در خراسان پيش روى امام رضا عليه السلام ايستاده بودم كه مردى به ايشان گفت : اى سرور من! اگر حادثه اى [براى شما] رخ دهد به چه كسى مراجعه كنيم؟ امام رضا فرمود : به پسرم ابو جعفر .گويى آن مرد ابو جعفر را براى اين كار كوچك شمرد و امام رضا عليه السلام فرمود : خداى تبارك و تعالى عيسى بن مريم را پيامبر و فرستاده و صاحب دين مستقل قرار داد ، در حالى كه سنّش از ابو جعفر كمتر بود .

بخشش امام جواد عليه السلام

كشف الغمّة :

تاهُ عليه السلام رَجُلٌ فَقالَ لَهُ : أعطِني عَلى قَدرِ مُرُوَّتِكَ ، فَقالَ : لا يَسَعُني فَقالَ : عَلى قَدري . قالَ : أمّا ذا فَنَعَم ، يا غُلامُ أعطِهِ مِئَةَ دينارٍ .
مردى نزد امام جواد عليه السلام آمد و گفت : به اندازه مروّتت به من عطا كن . حضرت پاسخ داد : اين اندازه ندارم . مرد گفت : به اندازه من . حضرت فرمود : اى غلام! به او صد دينار عطا كن .

برخى از كرامت هاى امام جواد عليه السلام

دلائل الإمامة ـ به نقل از على بن حسّان واسطى ـ :

حَمَلتُ مَعي إليهِ عليه السلام مِن الآلَةِ الَّتي لِلإصبِهانِ بَعضُها مِن فِضَّةٍ وَ قُلتُ أتحُفُ مَولايَ أبا جَعفَرٍ بِها فَلَمّا تَفرَّقَ النّاسُ عنه بَعدَ جَوابِ الجَميعِ قامَ فَمَضى فَاتَّبَعتُهُ فَلقيتُ مُوَفِّقا فَقُلتُ استَأذِن لي عَلى أبي جَعفَرٍ ، فَدَخَلتُ وَ سَلَّمتُ فَردَّ عَلىَّ السَّلامَ وَ في وَجهِهِ الكَراهَةُ وَ لَم يَأتي بِالجُلوسِ فَدَنوتُ مِنهُ وَ أفرَغتُ ما كانَ في كُمّي بَينَ يَدَيهِ فَنَظَرَ إلَىَّ مُغضِباً ثمّ رَنا يَمينا وَ شِمالاً وَ قالَ ما لِهذا خَلَقَني اللّه ُ ما أنا وَ اللَّعبِ ؟ فاستَعفَيتُهُ فَعَفا عَنّي فَأخَذتُها فَخَرَجتُ .
 وسيله اى كه ساختِ اصفهان و قسمتهايى از آن از نقره بود ، با خود برداشتم و گفتم اين را به مولايم ابو جعفر تحفه مى دهم . پس از آن كه حضرت پاسخ همه مردم را داد و آنان پراكنده شدند ، ايشان برخاست و رفت . من در پى ايشان به راه افتادم ، به جناب موفِّق برخوردم . به او گفتم : از ابو جعفر براى من اجازه شرفيابى بگير . پس ، خدمت حضرت رسيدم و سلام كردم . در حالى كه در چهره اش نارضايتى بود ، جواب سلامم را داد و ننشست . به حضرت نزديك شدم و آنچه را در آستينم بود جلو ايشان خالى كردم . با خشم به من نگريست و آن گاه به راست و چپ نگاهى كرد و فرمود : خداوند مرا براى اين كارها نيافريده است . مرا چه به بازى ؟ ! من از حضرت طلب بخشش كردم . ايشان مرا بخشيدند و من آن وسيله را برداشتم و بيرون رفتم .

كشف الغمّة ـ

خَرَجتُ إلى بَغدادَ فَبَينا أنا بِها إذ رَأيتُ النّاسَ يَتَعادونَ وَ يَتَشَرَّفونَ وَ يَقِفونَ ؛ فَقُلتُ : ما هذا ؟ فَقالوا : ابنُ الرِّضا ، فَقُلتُ : وَ اللّه ِ لأنظُرَنَّ إلَيهِ فَطَلَعَ عَلى بَغلٍ أو بَغلَةٍ فَقُلتُ : لَعَنَ اللّه ُ أصحابُ الإمامَةِ حَيثُ يَقولونَ إنَّ اللّه َ افتَرَضَ طاعةَ هذا ، فَعَدَلَ إليَّ وَ قالَ : يا قاسمَ بنَ عبدِ الرَّحمنِ : «أ بَشَرا مِنّا واحِدا نَتَّبِعُهُ إنّا إذا لَفي ضَلالٍ وَ سُعُرٍ»حديث فَقُلتُ في نَفسي ساحِرٌ و اللّه ِ! فَعَدَلَ إلَىَّ فَقالَ : «ء اُلقِيَ الذِّكرُ عَلَيهِ مِن بَينِنا بَل هُوَ كَذّابٌ أشِرٌ»حديث قالَ : فانصَرَفتُ وَ قُلتُ بِالإمامَةِ ؛ وَ شَهِدتُ أنَّهُ حُجَّةُ اللّه ِ عَلى خَلقِهِ وَ اعتَقَدتُهُ .
به نقل از قاسم بن عبد الرحمان كه زيدى مذهب بود ـ : من رهسپار بغداد شدم . چون به آن جا رسيدم مردم را ديدم كه مى دوند و نگاه مى كنند و مى ايستند . پرسيدم : چه خبر است ؟ گفتند : ابن الرضاست . گفتم : بايد او را ببينم . او سوار بر قاطرى نر يا ماده ظاهر شد . گفتم : خدا لعنت كند معتقدان به امامت را كه مى گويند خداوند اطاعت اين مرد را واجب ساخته است . او به طرف من برگشت و گفت : اى قاسم بن عبد الرحمان ! «آيا از بشرى همانند خودمان پيروى كنيم ؛ در اين صورت گمراه و ديوانه خواهيم بود» . با خودم گفتم : به خدا ، جادوگر است ! باز به طرف من برگشت و گفت : «آيا از ميان همه ما كلام خدا به او القا شده است ؟ نه ، او دروغگويى سبك سر است» .من برگشتم و معتقد به امامت شدم و شهادت دادم كه او حجّت خدا بر خلق اوست ، و به وى اعتقاد پيدا كردم .
 

میزان الحکمه،جلد اول.