امام حسین و قرآن : بهترين پناهگاه، خدا است

به من خبر رسيده كه تو آهنگ حركت به سوى عراق كرده‏اى و از اين‏كه تو ايجاد اختلاف كنى، به خدا پناه مى ‏برم؛ زيرا بر تو از هلاكت بيمناكم و من عبداللَّه بن جعفر و يحيى بن سعيد را به سوى تو فرستادم؛ با آن دو برگرد كه نزد من براى تو امان و احسان و نيكى است و خدا را بر اين موضوع، شاهد مى‏گيرم.

اما بعد؛ فانّه لم يشاقق اللَّه و رسوله من دعا الى اللَّه عزّوجل و عمل صالحاً و قال اننى من المسلمين و قد دعوت الى الامان و البرّ و الصلة فخير الامان امان اللَّه و لن يؤمن اللَّه فى الآخرة من لم يخفه فى الدنيا فنسأل اللَّه مخافة فى الدنيا توجب لنا امانه يوم القيامة فان كنت لزيت بالكتاب صلتى و برّى فجزيت خيراً فى الدنيا و الآخرة. «نفس المهموم، ص 173- 174» پس از حمد و ثنا، هرگز از در دشمنى با خدا و رسول وارد نمى شود كسى كه مردم را به سوى خدا فرا بخواند و عمل صالح و كار نيكو انجام دهد و بگويد: من از مسلمانانم و تو مرا به امان و نيكى و بخشش فراخوانده ‏اى؛ ولى بهترين امان، امان خدا است و هرگز در آخرت امان ندارد كسى كه در دنيا از خداوند نترسد. پس ما از خداوند درخواست ترسى را در دنيا مى‏كنيم كه موجب امان ما در روز قيامت باشد. اكنون اگر تو با اين نامه‏ات قصد احسان به من را داشتى، خداوند در دنيا و آخرت به تو پاداش خير عطا فرمايد.