امام حسین و قرآن : وارث همه فضيلت‏ها

---

قلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات  ایشان  آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی علیه السلام  چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم

---

قران کریم می فرماید:

«إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‏ آدَمَ وَنُوحاً وَآلَ إِبْراهِيمَ وَآلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ». «آل عمران /33»

تحقيقاً خداوند، آدم و نوح و آل‏ابراهيم و آل‏عمران را بر جهانيان برگزيد.

يكى از فرزندان گران‏قدر امام حسين عليه السلام، على بن الحسين، معروف به على‏اكبر عليه السلام است كه در كربلا به مقامِ رفيع شهادت رسيد. امام هنگام وداع اين جوان و در ديدار آخر او، مطالبى را فرمود كه حاكى از مقام والاى او نزد پدر بزرگوارش است و در پايان، اين آيات را قرائت كرد:

«إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‏ آدَمَ وَنُوحاً وَآلَ إِبْراهِيمَ وَآلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ* ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ». «1»

آرى، حضرت اين آيه را زمانى خواند كه جوان بى‏مانندش، ت على اكبر عليه السلام رو به ميدان نبرد مى‏رفت و چه بسا نظر مباركش اين بود كه عظمت آن جوان عزيز و ارجمند و شأن رفيع، مقام منيع و اصالت و بزرگوارى او را به مردم، به ويژه سپاه مخالف بفهماند كه اين جوان از خاندان و تبار كسانى است كه خداوند از ميان همه انسان‏ها و جوامع بشرى، آنان را اختيار كرده است و از ذريه‏اى است كه از آن اصول شرف و مايه‏هاى عظمت و بزرگى، پاگرفته و به وجود آمده است. او فرزندى پسنديده از پدرانى برگزيده و شايسته است كه بزرگى، كرامت نفس، كمالات نفسانى و مكرمت‏هاى آسمانى را از پدران بزرگوار و از ريشه‏هاى فضيلت و كرامت به وراثت برده است. گويى امام عليه السلام مى‏فرمود: اى سپاه شرارت و بدى و اى عمّال حكام فاسد و تباهكار! تصور نكنيد اين يك جوان عادى و معمولى، چونان ديگر جوانان است، نه، او سلاله انبيا و اوليا و وارث صفات و مزاياى پيامبران الهى و سفراى آسمانى و اوصياى آنان و از خيل منتخبان خدا است و از گروهى است كه در گزينش آسمانى سرافراز گرديده‏اند. كسى كه صفات خير و خوبى و رموز سعادت و شرف را از نياكان و اسلاف خود گرفته است و چهره نورانى و پر فروغ او يادآور آن بزرگواران، به ويژه حضرت خاتم انبيا صلى الله عليه و آله است و بدانيد كه اقدام به كشتن كسى مى‏كنيد كه حامل همه اين فضايل و بزرگوارى‏ها و كرامت‏ها است.

 «وَقالَ مُوسى‏ إِنِّى عُذتُ بِرَبِّى وَرَبِّكُمْ مِنْ كُلِّ مُتَكَبِّرٍ لا يُؤْمِنُ بِيَوْمِ الحِسابِ». «غافر/27»

و موسى گفت: تحقيقاً من به پروردگار خود و پروردگار شما از هر متكبرى كه به روز حساب ايمان ندارد، پناه برده ‏ام.

روزى حضرت موسى، كه خود را در برابر فرعون و فرعونيان (همانان كه او را تهديد و در برابرش صف‏آرايى مى ‏كردند) ديد و اين جملات مبارك را فرمود و با قرار دادن خود و ديگران در پناه خداوند، اميد دشمن را بريد و راه نجات را براى خود هموار ساخت.

پس از صدها سال، امام حسين بن على عليهما السلام در صحنه كربلا، سپاه كوفه را آگاه كرده، اين آيه‏ ها را براى آنان خواند و فرمود:

آرى، آن حضرت، در مقام گفت‏وگو، روشن‏گرى و اتمام حجت بر آمد و فرمود:

امام حسين عليه السلام برنامه خود را براى آن مردم تبيين مى‏كند. شايد كسانى تصور مى‏ كردند كه سرانجام، سختى‏ها و شدايد، آن حضرت را از پاى درآورده، به تسليم وادار خواهد كرد و شايد كسانى مى‏پنداشتند كه آن حضرت، فرار كرده، خويشتن را از معركه مى‏ رهاند؛ ولى حجت بالغه خداوند، هر دو تصور را خام و نسنجيده خواند و فرمود :

در ضمن، حضرت بيان مى‏كند كه افرادى با چنين ويژگى‏هايى خطرناكند و شر و فساد از وجودشان مى ‏بارد و انسان بايد از شر آنان پناهگاهى براى خود بيابد و هيچ پناهگاهى مطمئن‏تر و امن‏تر از ذات لايزال الهى نيست. امام عليه السلام از اين پناهگاه، با عبارت «رَبِّى وَرَبِّكُمْ» (پروردگار خود و پروردگار شما) ياد مى‏كند، باشد كه اين تعبير، آنان را تكان داده و به ياد خدا بيندازد و از كار بس زشت خود، پشيمان شوند.

---

منبع: امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه