شعر ولادت امام باقر علیه السلام
۱۱ اسفند ۱۳۹۵ 0بيا كه فصل بهار است و وقت عيش و طرب
نهاده بلبل و گل بهر بوسه لب بر لب
نشاط روى چمن بين كه شُست ابر بهار
ز گرد عارض بستان، غبار رنج و تعب
شد از بنفشه چمن چون بهشت غرق عبير
شد از شكوفه زمين چون سپهر پر كوكب
درخت تاج مرصّع نهاد بر سر و دوخت
صبا به قامتش از پرنيان سبز سلب «1»
زهى طراوت گلهاى آتشين رخسار
زهى لطافت بتهاى سيمگون غبغب
بيا كه مژده رحمت رسيد و خواند سروش
سرود تهنيت خسرو خجسته نسب
هلال ماه رجب شد چو از افق پيدا
در آمد آن مه من با هزار وجد و طرب
ز برج علم، درخشان ستاره اى بدميد
كه مهر و مه ز فروغش به حيرت اند و عجب
كنار «فاطمه» دخت حسن (ع) شكفته گل
كند چو ماه تجلى در اين مبارك شب
نهال گلشن دين نور ديده زهرا
سپهر دانش و بينش محيط علم و ادب
شه سرير ولايت محمد بن على (ع)
كه آمدش ز خدا «باقر العلوم» لقب
توان در آينه روى او خدا را ديد
كه اوست مظهر آيات ذات اقدس ربّ
كمال و دانش و تقوا ز مكتبى آموز
كه چرخ كسب فضايل كند از آن مكتب
گرفت خاك عرب روشنى ز چهره او
چو جلوه كرد جمالش بر آسمان عرب
درخت علم و كمالش ز عذب و شيرينى است
چو شاخه هاى درختان نخل غرق رطب
مه سپهر فضيلت كه نور دانش او
ز هم دريد حجاب ضلال و جهل و شغب
كلام اوست فروزندهتر ز اختر و ماه
ديث اوست گرانمايهتر ز سيم و ذهب
زهى خطيب بليغى كه تا ابد خطبا
چو در لئالى طبعش كنند زيب خطب
«رسا» به ساحت مطلوب حق رسيد كسى
كه در طريق ولايش نهاد پاى طلب
شاعر: دكتر قاسم رسا (1290- 1356 ه. ش)
منبع:مناقب و مراثی اهل بیت علیهم السلام ،نويسنده: احمد احمدى بيرجندى،ناشر: بنياد پژوهشهاى اسلامى آستان قدس رضوى، 1379 ،صص177-179.
