امام حسين علیه السلام مظهر شجاعت‏

اگر همه عرب براى جنگ با من پشت به پشت هم دهد، هرگز به آنها پشت نخواهم كرد و وحشت نمى ‏كنم! «1»

«انَّ نَفْسَ ابيه بَين جَنْبَيه»؛ روح على (ع) در پيكر حسين (ع) است، با او تن به تن نجنگيد. «2»

حسين شير بچّه على، در شجاعت روحى و بدنى آخرين و بالاترين درجه و رتبه را دارا بود. و در ميان شجاعان درجه اوّل، شجاعتش ضرب‏ المثل بود. «3»

در ايّامى كه پيامبر (ص) كسالت داشت و با همان ناراحتى از دنيا رفت، فاطمه (س) با پسرانش خدمت آن حضرت رسيد و به پيامبر (ص) عرض كرد: اينان فرزندان شما هستند. چيزى به عنوان ارث به آنان عنايت كن. پيامبر (ص) فرمود:

امّا (سهم) حسن، همانا هيبت و آقايى من براى او باشد؛ و اما (سهم) حسين، همانا شجاعت و جرأت و بخشندگى من براى او باشد. «4»

حسين بن على (ع) گفت: در حالى كه عمر بالاى منبر بود و خطبه مى‏ خواند وارد شدم و به او گفتم: از منبر پدرم پايين بيا! عمر گفت: آيا اين منبر پدرت مى‏ باشد؟ گفتم: سوگند به خدا منبر پدرم مى ‏باشد. سپس پرسيد: چه كسى اين را به تو آموخته است. گفتم: ما عَلَّمنى‏ احَدٌ؛ هيچ كس مرا نياموخته است! «5»

اگر در بين امّت پيامبر كسى بهتر از او را مى ‏شناختم، با او بيعت مى‏ كردم. امام حسين (ع) بلافاصله برخاست و فرمود: وَاللَّهِ لَقَدْ تَرَكْتَ مَنْ هُوَ خيرٌ مِنْهُ اباً وَ امّاً وَ نَفْساً «6» سوگند به خدا تو كسى را كه از نظر پدر و مادر و شخصيت فردى برتر از او بود رها كردى.

فكتب اليه الحسين كتاباً غليظاً يُعدّد عليه فيه ما فعل ... «7» حسين نامه تندى به او (معاويه) نوشت و كارهاى (خلافى) كه او انجام داده بود يادآورى كرد.

پس از اينكه معاويه حجر بن عدى و يارانش را كشت، در مراسم حجّ حسين بن على (ع) را ملاقات كرد. گفت: يا ابا عبدالله! آيا خبر برخورد ما با حجر بن عدى و اصحاب آن و شيعيان پدرت را مى ‏دانى؟ حضرت جواب داد: با آنها چه كردى؟ معاويه گفت: آنها را كشتيم، كفن كرديم و نماز بر آنها خوانديم. امام (ع) فرمود: «ليكن اگر ما پيروان تو را بكشيم كفن نمى ‏كنيم و بر آنها نماز نگزارده و آنان را دفن نمى ‏كنيم.» «10»

«سوگند به خدا از شاهراه جدا نشوم تا خدا آنچه را مقدّر فرموده عملى سازد.» «11»

آيا نمى ‏بينيد به حق عمل نمى ‏شود و از باطل دورى نمى‏گزينند در چنين شرايطى است كه مرگ براى مؤمن سزاوارتر است! من مرگ را جز شهادت و زندگى با ستمگران را جز ذلّت نمی ‏بينم. «12»

الا وَ انَّ الدَّعى‏ ابْنَ الدَّعى‏ قَدْ تَرَكَنى‏ بَيْنَ السِّلَّةِ وَالذِّلَّة و هيهات منّا الذِّلَّة ... «13»

وقتى پيادگان از راست و چپ به حسين (ع) حمله كردند، او نيز به آنان حمله كرده و آنها را متفرق و پراكنده نمود. به خدا سوگند هرگز دل‏شكسته‏ اى را نديده ‏ام كه پسر، اهل بيت و يارانش كشته شده باشد و او اين گونه محكم، بدون ترس، با آرامش خاطر و با جرأت باشد. سوگند به خدا تاكنون هيچ كس را مانند او نديده‏ام. پيادگان همچون بز ماده‏اى كه گرگ به آنها حمله كرده است از راست و چپ او عقب مى ‏نشستند. «14»