شعر ميلاد با سعادت حضرت امام حسن مجتبى (ع)

 فلك چو كرد لباس سياه شب بر تن 

جهان ز تابش ماه منير شد روشن‏

صفاى ديگرى امشب در آسمان پيداست

كه چشم دل نشود سير هرگز از ديدن‏

به هر طرف نگرى بينى اختران سپهر 

سر از شعف بدر آورده‏اند از مأمن‏

سبب ز پير خرد خواستم كه برپا، شور

به نيمه رمضان از چه شد؟ بگو با من‏

جواب داد مگر غافلى كه امشب هست 

ولادت شه دين حضرت امام حسن (ع)

همان شهى كه خصال و فضائلش همه نيك

همان شهى كه به كردار و خُلق بود حسن‏

شهى كه داشت نشانها ز حيدر كرّار

شهى كه فاطمه پرورده بود در دامن‏

  شهى كه همچو حسينش برادرى بوده است 

كه غرق خون به ره دين نموده پيراهن‏

  شهى كه جامه صلح و صفا و پاكدلى

به طول زندگيش بوده يكسره بر تن‏

همان شهى كه براى بقاى دين بنشست

جفا كشيده ز اشرار در خفا و علن‏

همان شهى كه به قصد نجات خلق نمود

طريق حق و حقيقت حراست از رهزن

شهى كه جُعده محتاله كرد مسموش  

شهى كه ديد ز دونان بسى فريب و فتن‏

  مديح همچو شهى كار كلك «فرزين» نيست

كه شد به فسحت ميدانِ وصفِ او الكن