شرح مناجات شعبانیه (قسمت بیست و هشتم)

اِلهى اِنْ دَعانى اِلَى النّارِ عَظیمُ عِقابِكَ فَقَدْ دَعانى اِلَى الْجَنَّةِ جَزیلُ ثَوابِك.

معبودمن! اگر كیفر عظیم تو، مرا به آتش مى‏خواند، پاداش سرشارت مرا بهسوى بهشت فرا مى‏خواند.
آدمى گناه مى‏كند و در نتیجه، عقوبت پروردگار، او را به سمت آتش سوقمى‏دهد. همچنین عمل ثواب و كار نیك نیز انجام مى‏دهد، در نتیجه، رحمتخداوند، او را به سوى بهشت سیر مى‏دهد. ولى غلبه نهایى با كدام است و كدامیك، گوى سبقت را از دیگرى مى‏رباید؟ مولانا در كتاب مثنوى پاسخ این سؤال رااین‏گونه به روشنى داده است:

فضل حق با اینكه او كژ(200) مى‏تند     عاقبت زین جمله پاكش مى‏كند
سبق برده رحمتش، و آن غَدْر(201) رداده نورى كه نباشد بدر را

آب، بهر این ببارید از سماك(202)تا پلیدان را كند از خبث(203) پاك

پی نوشت ها:

200. كج.
201. جنایت پیشه.
202. بالا.
203. پلیدى.

منبع: شرح مناجات شعبانیه، سید محمود طاهری