نمودارى از اخلاق نيك امام سجاد عليه السلام‏

مردى از خويشان امام سجّاد عليه السّلام نزد آن حضرت آمد و در برابرش ايستاد و سخنان تندى گفت و به حضرت دشنام داد. امام سجّاد عليه السّلام به او پاسخ نداد، تا او رفت، امام سجّاد عليه السّلام به همنشينان خود فرمود: «آنچه اين مرد گفت، شما شنيديد، اكنون دوست دارم همراه من بيائيد تا نزد او برويم، و پاسخ مرا به او بشنويد». آنها عرض كردند: مى‏ آیيم، و ما دوست داريم، تو هم پاسخ او را بگوئى، و ما هم [آنچه مى ‏توانيم‏] به او بگوئيم. پس آن جناب به راه افتاد، در حالى كه اين آيه را مى ‏خواند:... وَ الْكاظِمِينَ الْغَيْظَ وَ الْعافِينَ عَنِ النَّاسِ، وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ: «پرهيزكاران، خشم خود را فرو مى‏برند، و به مردم عفو و گذشت مى‏كنند، خداوند نيكوكاران را دوست دارد» « آل عمران- 134». ما با شنيدن اين آيه از آن حضرت، فهميديم كه چيزى به او نخواهد گفت، امام سجّاد عليه السّلام به راه خود ادامه داد تا به خانه آن مرد ناسزاگو رسيد، پس صدا زده فرمود: «به او بگوئيد علىّ بن الحسين عليه السّلام است». آن مرد در حالى كه آماده شرارت بود، از خانه بيرون آمد، و يقين داشت كه امام سجّاد عليه السّلام براى تلافى، به آنجا آمده است، آنگاه امام سجّاد عليه السّلام به او فرمود: «اى برادر! تو اندكى، پيش از اين نزد من آمدى، و آنچه خواستى به من‏ گفتى، پس اگر آنچه گفتى در من وجود دارد، از درگاه خدا مى‏ خواهم مرا در مورد آن چيزها بيامرزد، و اگر از من نيست، خدا تو را بيامرزد».

وقتى كه آن مرد، چنين برخوردى از امام سجّاد عليه السّلام ديد، بين ديدگاه آن حضرت را بوسيد و گفت: بلى قلت فيك ما ليس فيك و انا احقّ به‏ «آرى، چيزى كه در تو نبود، به تو نسبت دادم، و من خودم به آنچه گفتم سزاوارترم».