شعر درباره شهادت امام علی علیه السلام (جان من فدای علی)

 ز شهر كوفه، به گوشم رسد صداى على

غريوِ گريه و آواى ناله ‏هاى على‏

سكوت غربت دلتنگ كوفه مى‏ داند

كه چاه بود و شب و بانگ هاىْ‏هاى على

رسول گفت: پس از من بسوز و لب مگشا

 بدين نشانه، گلوگير شد صداى على‏

به عشق، جان پيمبر به سوى مرگ شتافت

به ببين چه مايه صفا بود در وفاى على!

به نام دين خدا بس كه حيله ورزيدند

زمانه همچو قفسْ تنگ شد براى على‏

ز پيروان دروغين بسا به ناله نشست  

وَلاى مردمِ صد رنگ شد، بلاى على!

گروهِ مردمِ تقوى فروشِ نفْسْ پرست

گره زدند به دست گرهْ‏گشاى على‏

ز راه خدعه، چو قرآن به نيزه‏ها كردند

دگر نداد كسى تن به اقتداى على‏

همان كسان كه على را به خانه بنشاندند

به گريه ‏ها به نشستند در عزاى على‏

نگر به پستى دنيا، كه چون معاويه ‏يى

لب پليد گشايد به ناسزاى على!

برو به كوفه و با گوش دل به ظلمت شب

ز چاهها بشنو بانگ رَبّناى على‏

ز خطبه ‏هاى على، دل به لرزه مى ‏افتد

بليغ‏تر ز على كيست جز خداى على؟

گل مدينه و فرزند مكه را كشتند

مگر چه بود به جز عدل، مدَّعاى على؟

شبى كه قاتل خود را گرسنه مى‏ پنداشت

نخواست شير بنوشد، ببين حياى على!

اگر كه حال مناجات نيمهْ شب دارى  

به نالهْ لب به‏گشا همره دعاى على‏

به جانْفدايىِ او، زنده شد شريعت حق  

ز فقر خود خجلم، جان من فداى على!

به ادّعا نتوان شيعه بود، شيعه كسى‏ست

كه پاى خود بگذارد به جاى پاى على‏