شعر شهادت قاسم بن الحسن علیه السلام
۰۱ مهر ۱۳۹۴ 0يكى درّ يتيم از رشته عشق
برآمد تا كه گردد كشته عشق
به چرخ دلبرى بد اوّلين ماه
به ملك عشق بابش دوّمين شاه
جهان ناديده و نايافته كام
فرشته عشق بود و قاسمش نام
بعم گفت اى شه دين حيدر جنگ
مرا دل گشته از جور جهان، تنگ
شدستم از جفا و جور دشمن
فراخاى جهان چون چشم سوزن
بده فرمانم اى سلطان سرمد
كه گردم همركاب شبه احمد
بدو فرمود با چشم پر أختر
چو باشى يادگارم از برادر
مشو راضى تو اى شمشاد قامت
كه از مرگت عيان بينم قيامت
به عجز و لابه و نيكو بيانى
يتيم آسا به صد شيرين زبانى
بخاك پاى آن شه سود رخسار
به گفت اى از تو پيدا عرش دادار
غم بى ياريت اى داور داد
مرا درد يتيمى برده از ياد
چو شد آن شه به إذن جنگ خشنود
همه اهل حرم را كرد بدرود
به رهوار پدر مانند حيدر
نشست آن نوگل باغ پيمبر
مبارز خواست از آن قوم خونخوار
يكى ز اولاد ازرق شد به پيكار
شد از شمشير آن شهزاده درهم
ز زين شد سرنگون، سوى جهنّم
سه ديگر آن لعين را بد برادر
برادرشان شدندى سوى آذر
ز برق تيغ شير بيشه حق
نه ازرق ماند و نه اولاد ازرق
عجب كردند قوم از سال خردش
از آن چالاكى و آن دست بردش
على وار آن سوار دشت نارود
برآورد از دمار كوفيان گرد
در آن هنگامه و غوغاى پيكار
عمر نامى ز لشكر شد پديدار
به كف بودش يكى برّنده شمشير
شتابان شد سوى آن نوجوان شير
به خسف آورد ماه منجلى را
به كشت آخر عمر سبط على را
فتاد از زين امير هاشمى زاد
بزد از پرده دل سخت فرياد
كه اى فريادرس فرياد من رس
فدايت كردم اين دم داد من رس
صف دشمن دريد آن شاه ذو المنّ
بريد آن بد سير را دست از تن
ز زين آمد نگون آن كفر مطلق
ز دست حق جدا، دستش ز مرفق
مدد ميخواست از آن قوم گمراه
كه برهانيدم از دست يد اللَّه
گروهى بيشمر از هر كناره
به استخلاص او جستند چاره
در آن هنگامه شد با خاك يكسان
تن قاسم به زير سمّ اسبان
همى گويد حميد ابن مسلم
چو افتاد از هوا آن گرد مظلم
شه عشّاق را ديدم پياده
ببالين يتيم خود ستاده
همى گويد دريغ اى جان شيرين
دريغ اى يادگار يار ديرين
مرا خواندى بيارى اى جوان پور
نشد ياريم از بهر تو مقدور
چو شد سوى جنان آن جان جانان
بماند اندر كف شه، جسم بيجان
جوان كشته را سلطان سرمد
بخوابانيد نزد شبه احمد
منبع: لهوف منظوم، حائری محلاتی، صص81-83
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
