داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع): گريه حوريه

حضرت خاتم انبياء محمد صلى عليه و آله فرمود: شب معراج حضرت جبرئيل (ع ) دست مرا گرفت و داخل بهشت نمود و من مسرور بودم ، سپس ‍ ديدم درختى از نور در آنجاست كه دو ملك زير آن تا روز قيامت به درست كردن زيور و حلّه مشغولند.
سپس جلو رفتم ، ديدم يك سيب بزرگى كه به بزرگى آن نديده بودم آنجاست ، پس يك دانه از آن را گرفتم و شكافتم . ناگهان حوريه اى از آن ظاهر شد كه مژگانش مانند اطراف سر بال بود.
گفتم : تو مال كيستى ؟
حوريه گريه اى كرد و گفت : من از آن فرزند مظلوم تو حسين بن على (ع ) هستم .(1)
اى حسين ، ايكه ز داغت در و ديوار گريست
هر دل زنده و هر ديده بيدار گريست
انبياء را همه دل سوخت به مظلومى تو
اولياء را همگى ديده و، دل زار گريست
در دل نوح غم تشنگيت طوفان كرد
كه به طوفان زد و چون موج گرانبار گريست
گفت چون واقعه كرببلا را جبريل
فاطمه ناله زد و، احمد مختار گريست
ديد در خواب ترا چون بدل لُجّه خون
با دلى غرقه بخون حيدر كرار گريست
بود ذكر عطشت پيشتر از خلقت آب
ايكه ابر، از غم تو بر سر كهسار گريست
پيش دريا چو نظر كرد بحالت عباس
خون دل در عوض اشك ، علمدار گريست
گرچه از تاب تب و سوز عطش اشك نداشت
از غم بيكسيت نرگس بيمار گريست
برزمين ماند تنت ثابت و سيار سرت
هم به سر هم به تنت ثابت و سيار گريست
از همه بيش ((مؤ يّد)) دل زينب مى سوخت
كه چو شمعى كه بگريد به شب تار گريست (2)

1- بحار الا نوار: 44، 241 . خصائص 216

2- گلهاى اشك ، ص 101

منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام، تالیف علی میر خلف زاده