داستانهایی از گریه بر امام حسین(ع): گريه حضرت زهرا عليهاالسلام

حضرت رسول اكرم (ص ) به حضرت زهرا سلام الله عليها ولادت حضرت سيدالشهدا (ع ) و بعد قضيه كربلا را تعريف نمود و شهادت آن حضرت را بازگو كرد چنانچه خداوند متعال در قرآن به آن اشاره فرمود: ((و وصينا الانسان بوالديه حسنا حملته امه كرها و وضعته كرها)) يعنى ما به انسان وصيت كرديم كه به پدر و مادرش نيكى كند، زيرا مادر، او را با كراهت وضع حمل كرد... در تفسير دارد كه او را با كراهت حمل مى نمود، حضرت زهرا (ع ) آن مولود حضرت حسين (ع ) بود كه وقتى فهميد اينكه حمل مى كند به شهادت مى رسد.
بى بى دو عالم (ع ) خيلى ناراحت و مهموم و مغموم و گريان شدند.. (1)
دوست دارم در غم سالار مظلومان بگريم
بوسه باران سازم آن لعل لب عطشان بگريم
دوست دارم بر تن پاكى كه شد بعد از شهادت
استخوانش خرد در زير سم اسبان بگريم
دوست دارم بر لب خشكيده اى كاندر سر نى
پيش دشمن خواند با آواى خوش قرآن بگريم
دوست دارم كربلا بودم در آن روز مصيبت
تا براى غربتش با ناله و افغان بگريم
دوست دارم خيمه ماتم كنم بر پا بهر جا
تا بياد خيمه سوزان او از جان بگريم
دوست دارم سر بزانوى غم و ماتم گذارم
تا قيامت در عزايت هم چنان ياران بگريم
دوست دارم نوحه خوان محفل اُنس تو باشم
يا پريشان چون فراز از ماتمت پنهان بگريم(2)

1- جلاء 2، 435

2- نغمه كربلا، 2، ص 92

منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام،تالیف علی میر خلف زاده