اذن دخول مسجد النبی (ص) و مشاهد ائمه (ع) (دانلود متن، ترجمه و صوت)

اذن دخول حرم های شریفه علیهم السلام؛ اول: شيخ كفعمى فرموده چون خواستى داخل شوى به مسجد حضرت رسول صلى الله عليه و آله يا در يكى از مشاهد مشرفه ائمه عليهم السلام پس بگو

اللَّهُمَّ إِنِّي وَقَفْتُ عَلَى بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ بُيُوتِ نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ‏

پروردگارا من بر درگاه محترمى ايستاده‏ ام از درهاى سراى پيغمبر تو كه درود تو بر او و بر آل اطهارش باد

وَ قَدْ مَنَعْتَ النَّاسَ أَنْ يَدْخُلُوا إِلاَّ بِإِذْنِهِ‏

و تو خلق را از ورود در آن سراى بدون اذن منع كردى

فَقُلْتَ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاَ تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلاَّ أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ‏

كه فرمودى اى اهل ايمان شما در خانه‏ هاى‏ پيغمبر (ص) (و فرزندان پاكش) بى ‏اجازه داخل نشويد

اللَّهُمَّ إِنِّي أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صَاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِيفِ فِي غَيْبَتِهِ كَمَا أَعْتَقِدُهَا فِي حَضْرَتِهِ‏

پروردگارا من به حرمت صاحب اين خانه و اين مشهد و حرم شريف معتقدم در غيب و مماتش چنانكه در حضور و حيات او

وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَكَ وَ خُلَفَاءَكَ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ أَحْيَاءٌ عِنْدَكَ يُرْزَقُونَ يَرَوْنَ مَقَامِي وَ يَسْمَعُونَ كَلاَمِي وَ يَرُدُّونَ سَلاَمِي‏

و البته ميدانم كه پيغمبر تو و جانشينانش عليهم السلام همه نزد تو زنده ابدند و روزى مي خورند و مقام مرا نزد قبر مطهر خود مى ‏بينند و سلام مرا شنيده و پاسخ مى ‏دهند

وَ أَنَّكَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِي كَلاَمَهُمْ وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِي بِلَذِيذِ مُنَاجَاتِهِمْ‏

و اكنون تو بر گوش من پرده افكنده‏ اى كه سخن آنها را نشنوم اما به لذت راز و نياز با آنها در لطف به رويم گشودى

وَ إِنِّي أَسْتَأْذِنُكَ يَا رَبِّ أَوَّلاً وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ثَانِياً

و من خدايا نخست از تو اذن مى ‏طلبم ودر درجه دوم اجازه از رسول تو كه درود خدا بر او و بر آلش باد

وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِيفَتَكَ الْإِمَامَ الْمَفْرُوضَ (الْمُفْتَرَضَ) عَلَيَّ طَاعَتُهُ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ‏

و نيز اجازه از جانشين پيغمبرت امام واجب الاطاعه بر من حضرت (هر يك از ائمه كه حرم اوست، مثلا على بن موسى الرضا عليه السلام)

بجاى فلان بن فلان نام ببرد آن امامى را كه مى ‏خواهد زيارت كند و همچنين نام پدرش را ببرد مثلا اگر در زيارت امام حسين عليه السلام است بگويد الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ عليهما السلام و اگر در زيارت امام رضا عليه السلام است بگويد عَلِيَّ بْنَ مُوسَى الرِّضَا عليهما السلام و هكذا پس بگويد

وَ الْمَلاَئِكَةَ الْمُوَكَّلِينَ بِهَذِهِ الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ ثَالِثاً أَ أَدْخُلُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَ أَدْخُلُ يَا حُجَّةَ اللَّهِ‏

ودر درجه سوم از فرشتگان كه مقيم اين حرم شريفند و موكلند بر اين بقعه مبارك اذن مى‏ خواهم پس اى رسول خدا اذن مى‏ دهيد تا داخل گردم آيا وارد شوم اى حجت خدا

أَ أَدْخُلُ يَا مَلاَئِكَةَ اللَّهِ الْمُقَرَّبِينَ الْمُقِيمِينَ فِي هَذَا الْمَشْهَدِ

آيا وارد شوم اى فرشتگان مقرب خدا كه مقيمان اين مشهد مباركيد

فَأْذَنْ لِي يَا مَوْلاَيَ فِي الدُّخُولِ أَفْضَلَ مَا أَذِنْتَ لِأَحَدٍ مِنْ أَوْلِيَائِكَ فَإِنْ لَمْ أَكُنْ أَهْلاً لِذَلِكَ فَأَنْتَ أَهْلٌ لِذَلِكَ (لَهُ)

رخصت ده اى مولاى من به درآمدن من در حرم بهترين رخصتى كه به هر يك از اولياء و دوستانت داده ‏اى كه اگر من لايق نيستم تو لايق خواهى بود

پس ببوس عتبه مباركه را و داخل شو و بگو

بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ‏

به نام خدا و به ذات خدا و در راه خدا و بر طريقت و آيين رسول خدا صلى الله عليه و آله

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ ارْحَمْنِي وَ تُبْ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‏

اى خدا بر من ببخش و به من ترحم كن و به توبه‏ ام بپذير كه تو بسيار توبه پذير خلق و مهربان به بندگانى.

دوم: اذن دخولى است كه علامه مجلسى رحمة الله عليه از نسخه‏ اى قديمه از مؤلفات اصحاب براى دخول در سرداب مقدس و بقاع منوره ائمه عليهم السلام نقل فرموده و آن چنان است كه مى ‏گويى‏:

اللَّهُمَّ إِنَّ هَذِهِ بُقْعَةٌ طَهَّرْتَهَا وَ عَقْوَةٌ شَرَّفْتَهَا وَ مَعَالِمُ زَكَّيْتَهَا

اى خدا همانا اين جايگاه بقعه ‏اى است كه تو پاك و محترم داشته ‏اى و محلى است كه تو شرافت بدان بخشيده‏ اى و مقاماتى است كه تو پاكيزه فرموده ‏اى

حَيْثُ أَظْهَرْتَ فِيهَا أَدِلَّةَ التَّوْحِيدِ وَ أَشْبَاحَ الْعَرْشِ الْمَجِيدِ الَّذِينَ اصْطَفَيْتَهُمْ مُلُوكاً لِحِفْظِ النِّظَامِ‏

تا ادله و براهين توحيد از اين مقامات بظهور آيد و تمثالهاى عرش مجيد باشد كه صاحبانش را به مقام سلطنت براى حفظ نظام خلق برگزيدى

وَ اخْتَرْتَهُمْ رُؤَسَاءَ لِجَمِيعِ الْأَنَامِ وَ بَعَثْتَهُمْ لِقِيَامِ الْقِسْطِ فِي ابْتِدَاءِ الْوُجُودِ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ

و بجهت رياست بر تمام خاص و عام اختيار كردى و براى اقامه عدل و داد در ميان خلق از بدو آفرينش تا روز قيامت مبعوث گردانيدى

ثُمَّ مَنَنْتَ عَلَيْهِمْ بِاسْتِنَابَةِ أَنْبِيَائِكَ لِحِفْظِ شَرَائِعِكَ وَ أَحْكَامِكَ‏

پس بر آنان نعمت خلافت و جانشينى پيغمبرانت را عطا كردى تا شرايع و احكام تو را حفظ كنند

فَأَكْمَلْتَ بِاسْتِخْلاَفِهِمْ رِسَالَةَ الْمُنْذِرِينَ كَمَا أَوْجَبْتَ رِئَاسَتَهُمْ فِي فِطَرِ الْمُكَلَّفِينَ‏

تا بواسطه خلافت آنها رسالت پيغمبران را به حد نتيجه و كمال رسانى چنانكه بر امت پذيرفتن رياست و امامت آنها را فرض و واجب گردانيدى بر فطرت مكلفان

فَسُبْحَانَكَ مِنْ إِلَهٍ مَا أَرْأَفَكَ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ مِنْ مَلِكٍ مَا أَعْدَلَكَ‏

بارى تو چه منزه خدايى و چقدر با بندگان رءوف و مهربانى هيچ خدايى جز تو ذات يكتا نيست تو چه با عدل و انتظام سلطانى

حَيْثُ طَابَقَ صُنْعُكَ مَا فَطَرْتَ عَلَيْهِ الْعُقُولَ وَ وَافَقَ حُكْمُكَ مَا قَرَّرْتَهُ فِي الْمَعْقُولِ وَ الْمَنْقُولِ‏

كه صنع آفرينشت طبق فطرت عقول خردمندانست و حكم تكوين را وفق فهم عقل و نقل مقرر داشتى

فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى تَقْدِيرِكَ الْحَسَنِ الْجَمِيلِ وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى قَضَائِكَ الْمُعَلَّلِ بِأَكْمَلِ التَّعْلِيلِ‏

پس تو را ستايش سزاست بر تقدير حسن نظام زيبايت و تو را سپاس بايد بر حكم قضا كه معلل و مربوط به نيكوترين وجه است

فَسُبْحَانَ مَنْ لاَ يُسْأَلُ عَنْ فَعْلِهِ وَ لاَ يُنَازَعُ فِي أَمْرِهِ‏

پس منزه است خدايى كه احدى را حق سؤال از كار او نخواهد بود و منازعه در امرش نتوان كرد

وَ سُبْحَانَ مَنْ كَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ قَبْلَ ابْتِدَاءِ خَلْقِهِ‏

و منزه خدايى كه بر ذات خود لطف و رحمت به خلق را فرض و لازم فرموده پيش از بدو آفرينش خلق

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَلَيْنَا بِحُكَّامٍ يَقُومُونَ مَقَامَهُ لَوْ كَانَ حَاضِراً فِي الْمَكَانِ‏

و ستايش خدايى را كه‏ بر ما به نعمت وجود حكم فرمايانى كه قائم مقام حقند منت نهاد اگر خدا در مكانى بود جانشين مكانش بودند

لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ الَّذِي شَرَّفَنَا بِأَوْصِيَاءَ يَحْفَظُونَ الشَّرَائِعَ فِي كُلِّ الْأَزْمَانِ‏

و نيست خدايى جز خداى يگانه كه بواسطه اوصياء پيغمبران كه حافظان شرايع الهى در هر عصرند ما را شرافت بخشيد

وَ اللَّهُ أَكْبَرُ الَّذِي أَظْهَرَهُمْ لَنَا بِمُعْجِزَاتٍ يَعْجِزُ عَنْهَا الثَّقَلاَنِ‏

و خدا بزرگتر است آن خدايى كه رسولان را با معجزاتى كه جن و انس از آن عاجزند ميان خلق آشكار ساخت

لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ الَّذِي أَجْرَانَا عَلَى عَوَائِدِهِ الْجَمِيلَةِ فِي الْأُمَمِ السَّالِفِينَ‏

كه هيچ قدرت و نيرويى نيست جز به خواست خدا و قدرت كامله او كه بلند مرتبه و بزرگ است آنكه ما را بر عوايد و صفات جميله بداشت در ميان امتهاى گذشته

اللَّهُمَّ فَلَكَ الْحَمْدُ وَ الثَّنَاءُ الْعَلِيُّ كَمَا وَجَبَ لِوَجْهِكَ الْبَقَاءُ السَّرْمَدِيُ‏

پروردگارا پس حمد و ثنا و ستايش بلند مرتبه خاص توست چنانكه نور جمالت را بقاى سرمدى ضرورى است

وَ كَمَا جَعَلْتَ نَبِيَّنَا خَيْرَ النَّبِيِّينَ وَ مُلُوكَنَا أَفْضَلَ الْمَخْلُوقِينَ وَ اخْتَرْتَهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِينَ‏

و چنانكه پيغمبر ما را بهترين پيغمبران مقرر داشتى و پادشاهان ما را بهترين و فاضلترين خلق قرار دادى و آنان را به علم و دانش بر عالميان برگزيدى

وَفِّقْنَا لِلسَّعْيِ إِلَى أَبْوَابِهِمُ الْعَامِرَةِ إِلَى يَوْمِ الدِّينِ وَ اجْعَلْ أَرْوَاحَنَا تَحِنُّ إِلَى مَوْطِئِ أَقْدَامِهِمْ‏

اى خدا ما را توفيق سعى و كوشش در وصول به درگاه رحمت پايدار ابدى آنها عطا كن و روح ما (شيعيان) را مشتاق محل اقدام (و شهود و مقام) و مشاهد شريفه آنان بگردان

وَ نُفُوسَنَا تَهْوِي النَّظَرَ إِلَى مَجَالِسِهِمْ وَ عَرَصَاتِهِمْ حَتَّى كَأَنَّنَا نُخَاطِبُهُمْ فِي حُضُورِ أَشْخَاصِهِمْ‏

تا آنكه هنگام زيارتشان گويا ما با شخص بزرگوار آنها حضورا مخاطبه و صحبت مى‏ كنيم

فَصَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سَادَةٍ غَائِبِينَ وَ مِنْ سُلاَلَةٍ طَاهِرِينِ وَ مِنْ أَئِمَّةٍ مَعْصُومِينَ‏

پس درود و رحمت الهى بر آنان باد كه سيد غائبان عوالم ارواح قدس و نسل پاكان عالم وجود و پيشوايان معصوم خلقند

اللَّهُمَّ فَأْذَنْ لَنَا بِدُخُولِ هَذِهِ الْعَرَصَاتِ الَّتِي اسْتَعْبَدْتَ بِزِيَارَتِهَا أَهْلَ الْأَرَضِينَ وَ السَّمَاوَاتِ‏

پروردگارا پس ما را اذن ده كه داخل شويم در اين عرصه ‏ها (ى محترم و بقعه‏ هاى شريف با بركت) كه اهل زمين و آسمانها را متعبد و ملتزم به زيارتش فرمودى

وَ أَرْسِلْ دُمُوعَنَا بِخُشُوعِ الْمَهَابَةِ

و اشك ديدگان ما را با تذلل و خشوع از مهابت جلالشان جارى گردان

وَ ذَلِّلْ جَوَارِحَنَا بِذُلِّ الْعُبُودِيَّةِ وَ فَرْضِ الطَّاعَةِ حَتَّى نُقِرَّ بِمَا يَجِبُ لَهُمْ مِنَ الْأَوْصَافِ‏

و با ذل بندگى خود و فرض طاعت آن امامان بر حق تا ما به اوصاف كمال لازم ذات آنها اقرار كنيم

وَ نَعْتَرِفَ بِأَنَّهُمْ شُفَعَاءُ الْخَلاَئِقِ إِذَا نُصِبَتِ الْمَوَازِينُ فِي يَوْمِ الْأَعْرَافِ‏

و به مقام شفاعت‏ خلق بر آنها در قيامت كه روز اعراف و نصب موازين اعمال است اعتراف كنيم

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ سَلاَمٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ‏

و ستايش خداى را و سلام بر بندگان برگزيده خدا حضرت محمد (ص) و آل اطهارش باد.

پس ببوس عتبه را و داخل شو در حالتى كه خاشع و گريان باشى پس بدرستيكه آن اذن دخول است از ايشان صلوات الله عليهم أجمعين‏